Liefde ontstaan op de Paardenmarkt in Vianen
'Ik zie hem nòg staan: zo lief'
vianen • "Ik heb thuis op de bank, met een glaasje wijn erbij, een bakje erwtensoep leeg gelepeld. Maar er was niets aan." Juist dit jaar wilde Elfriede de Paardenmarkt weer bezoeken. Het evenement was dè plek waar ze 36 jaar geleden haar grote liefde Toon Binneveld ontmoette. Hij overleed in maart vorig jaar. "Die eerste paardenmarkt zonder Toon, dat kon ik gewoon echt niet. Dat was tè heftig voor me. Maar dit jaar wilde ik wel weer gaan. Ook omdat we, na die eerste ontmoeting, geen jaar hebben overgeslagen. Die eerste woensdag in oktober gingen we naar Vianen, ongeacht waar we op dat moment ook in Nederland woonden. Ieder jaar lieten we dan een foto van ons samen maken en brachten we een bezoek aan café 't Fust. Dan dronken we een borreltje en proostten we op elkaar."
Elfriede straalt als ze over die eerste ontmoeting met 'haar' Toon vertelt. "Ik ging die avond met tegenzin met een vriendin mee om wat te drinken. Ik had heel de dag gewerkt en moest de volgende dag weer aan de slag. Eenmaal in 't Fust zat de stemming er al snel in. Op een gegeven moment zag ik een man heel lief naar me kijken, echt een hele mooi blik. We kwamen met elkaar in contact en raakten niet uitgepraat." Elfriede komt er achter dat Toon, die acht jaar ouder is dan zij, al een leven geleefd heeft. "Hij speelde in de band 'The Steps', was gescheiden, had een dochter. Ik dacht wel even 'dat heb ik weer', maar het was zò gezellig. Hij bracht me naar huis en toen hebben we voor het eerst gekust." De volgende dag staat Elfriede alles behalve fris en fruitig, 'ik had natuurlijk een kater', weer in de V&D in Utrecht. "En daar kwam ie me opzoeken, met een witte roos van zijde. Die heb ik nog steeds. Hij verklaarde dat ie me nooit meer zou laten gaan. Ik zie hem nòg staan: zo ontwapenend, zo lief." Wat volgt is een etentje. "En toen voelde ik: dit is goed. Na twee jaar zijn we getrouwd."
Toon en Elfriede vertrekken uit Vianen, diverse gebeurtenissen zoals een ongeluk en een faillissement, komen op hun pad. "Het bracht ons dichter bij elkaar, als een soort stille kracht." Na 25 jaar besluiten ze terug te gaan naar Vianen. Toon begon te tobben met zijn gezondheid, raakt door problemen met zijn bloedsomloop zijn beide onderbenen kwijt en komt uiteindelijk te overlijden. Voor Elfriede een groot gemis, maar ze voelt zich ook enorm gezegend. "Toon was altijd zo positief. Ik zag hem wegkwijnen en tòch iedere dag hoop houden. Hij was een prachtmens en ik ben zo dankbaar dat hij in mijn leven is geweest. Toen hij stierf, heb ik tegen hem gezegd dat ik niet wist wat ik zonder hem zou moeten, maar ook dat ik kon teren op alle liefde die hij mij gegeven heeft. Iedere dag met hem was een feestje, hij was zo zorgzaam. Als ik 's avonds eerder naar bed ging, kwam hij mij instoppen en zei dat we er de volgende dag weer iets moois van gingen maken. Dan ging ik zo gelukkig slapen. De spreuk: 'Het ultieme geluk in je leven is dat je bemind werd' kan ik vol overgave beamen." Het neemt niet weg dat de periode na het sterven van Toon moeilijk is. "Je wordt op jezelf teruggeworpen en zeker in deze rare tijd kan ik me wel eens eenzaam voelen. Aan de andere kant: je komt erachter dat je heel veel kunt en ik heb mezelf heel goed leren kennen. Toon zou trots op me geweest zijn, op waar ik nu sta. Hij geloofde ook dat ik het zou redden. Ik moest hem wel één ding beloven: om mijn lippen rood te houden, daar hield hij zo van. En dat doe ik, voor Toon, maar het is ook helend voor mezelf."
Het is niet het enige dat Elfriede doet om de herinnering aan haar lieve man levend te houden. "Met een klein beetje as heb ik een tatoeage van een roos laten zetten op de binnenkant van mijn arm. De naam van Toon in zijn eigen handschrift eronder. Dat is echt niets voor mij, Toon zou er ook erg om lachen, maar het voelt goed. Daarnaast trek ik er geregeld op uit, drink ik op een terras een glaasje wijn en dan proost ik op Toon. Hij is er voor mij nog altijd. Daarom heb ik, met toestemming van de eigenaar, dit jaar voor de tweede keer een witte roos gezet op de schouw bij 't Fust. Op de plek en de dag dat onze liefde is ontstaan."