Vier maanden met vervroegd pensioen
Hét gezicht van de gymles
VIANEN EN OMSTREKEN • Menig basisschoolkind heeft hij de afgelopen decennia het kunst- en vliegwerk van gymnastiek aangeleerd. Door zijn lessen op verschillende basisscholen is hij zowel in Vianen als daarbuiten een begrip geworden. Zijn leven stond in het teken van de gymzaal. Na 43 jaar komt er nu voor meester John Heijnders, iets eerder dan gepland, een einde aan.
Om terug te blikken op ruim vier decennia, is het handig om bij het begin te beginnen: ‘’Ik ben van huis uit altijd met sporten bezig geweest’’, vertelt de 66-jarige Heijnders. ‘’Ik ben een aantal keer Nederlands kampioen atletiek geweest in de jeugd. Het sprak me altijd al aan. Uiteindelijk ben ik begonnen met lesgeven aan de jeugd. Dat ging me wel goed af. Ik heb eigenlijk van m’n hobby m’n werk gemaakt.’’
Zijn jeugd en opleiding doorliep hij in het zuiden van het land. Onderbroken door een korte periode militaire dienst, ging hij daarna aan de slag in Vianen: ‘’Ik heb eerst de CIOS gedaan in Sittard en vervolgens de akte voor Lichamelijke Opvoeding gehaald. Daarna ben ik gaan werken. Ik ben in ’77 begonnen in de binnenstad. Waar nu de Lijnbaan is was vroeger een gymzaaltje. Daar ben ik begonnen met drie lagere scholen. De Egbertusschool, De Rank en De Reiger.’’
Bij zijn keuze om in Vianen les te gaan geven was van een vooropgezet plan niet echt sprake: ‘’Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik naar Vianen ben gekomen. Ik moest werk hebben. In het Limburgse was weinig te vinden. Ik had zo’n zestig sollicitaties openstaan. Ik wist totaal niet waar Vianen lag, maar ben er uiteindelijk toch terecht gekomen.’’
Van heimwee was ook nauwelijks sprake: ‘’In het begin wilde ik nog wel eens terug, maar na een paar jaar is dat zo verwaterd, dat ik dat niet eens meer wilde. Ik zit hier nog steeds prima.’’
De beginperiode was behoorlijk wennen: ‘’Dat was best wel moeilijk. Ik werd eigenlijk een beetje voor de leeuwen gegooid. Er werd gezegd ‘hier is de sleutel van het hok, ga maar beginnen’.’’
43 jaar hetzelfde werk doen, het is tegenwoordig een unicum. Toch is er bij Heijnders nooit de gedachte opgekomen om iets anders te gaan doen: ‘’Sommige gymdocenten willen nog door naar het middelbaar onderwijs, maar die ambitie heb ik nooit gehad. Het basisonderwijs is zo verschillend, dat maakt het juist zo leuk.’’
'Het basisonderwijs is zo verschillend, dat maakt het juist zo leuk'
Verandering
Hij heeft het vak in de loop der jaren wel zien veranderen: ‘’In het begin waren het groepslessen. Nu gaat het allemaal individueel of in kleine groepjes. Ik vind dat wel fijn. Dat zie je van dichtbij. Dat geeft voldoening.’’
Ook wat betreft veiligheid is het vak meegegaan met de tijd: ‘’Vroeger kon daar misschien wat meer in. Tegenwoordig moet je daar altijd wat vaker over nadenken. Dat was vroeger minder.’’
Hoogtepunt
Om uit 43 jaar één hoogtepunt te kiezen is haast onmogelijk, maar in de jaren 90 bedacht Heijnders samen met een collega iets waar hij tot op heden met veel plezier en trots op terugkijkt: ‘’Naast de lessen was het hoogtepunt dat ik samen met een collega een olympische dag heb georganiseerd. Dat was voor de groep 8-groepen jaarlijks een soort slotsportdag, maar dan op olympisch niveau. We hadden medailles en de kinderen kwamen binnen met de schoolvlag. Dat was buiten het lesgeven echt een hoogtepunt om trots op te zijn.’’
Afscheid
Nog één jaartje genieten van het werk, dat had het moeten worden. Door het coronavirus kende het laatste schooljaar voor Heijnders een abrupt einde: ‘’Ik was half maart in een keer klaar met werken. Dat was natuurlijk voor heel veel mensen zo, maar voor mij kwam het niet meer terug. Ik ben eigenlijk vier maanden met vervroegd pensioen gegaan.’’
Het vervroegde pensioen viel hem flink tegen: ‘’Ik had gewoon nog graag met de kinderen door willen gaan tot het einde, om daarna afscheid te kunnen nemen van mijn collega’s. Dat laatste is wel gebeurd, maar is toch anders dan ik had gedacht.’’ Toch blijft hij er verder nuchter onder: ‘’Het is nou eenmaal zo. Natuurlijk is het jammer, maar wat ze daarna voor me georganiseerd hebben is gewoon super leuk.’’
Ondanks het plotselinge einde wilden de scholen het afscheid niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Elke school kwam met een zelfgeorganiseerd einde, waar 'meester John' samen met zijn vrouw en kleinkinderen op zijn ‘afscheidstournee’ van mocht genieten.
De getoonde waardering doet hem goed: ‘’Als je 43 jaar hebt mogen lesgeven is het wel leuk als dat op het eind gewaardeerd wordt.''
Hoe nu verder? Dat is de grote vraag. Gelukkig hoeft Heijnders daar niet lang over na te denken: ‘’Ik golf sinds twee jaar. Mijn vrouw zei dat ik een hobby moest zoeken. Dat had ik lange tijd niet, maar die heb ik inmiddels wel gevonden. Ik ga bijna iedere dag. Ik val gelukkig niet in een zwart gat.’’