Corona hield Philip en Desiree wekenlang in de greep
De toekomst ligt weer open
Enthousiast komt Philip van der Pas naar me toegelopen zodra ik mijn auto op het erf van de boerderij in Zijderveld heb geparkeerd. Bijzonder, zo zal later blijken, omdat hij een maand daarvoor datzelfde erf alleen nog maar met een rolstoel kon betreden. Philip ziet er kwetsbaar uit en is zichtbaar ziek geweest, maar bij hem, zijn vrouw Desiree en hun twee dochters overheerst vooral dankbaarheid dat hun gezin nog compleet is. Wekenlang zaten vooral vrouw en dochters in spanning of hun man en vader ooit het ziekenhuis nog zou verlaten. Philip kreeg daar niets van mee: hij werd zeven weken kunstmatig in coma gehouden. Covid-19, in de volksmond Corona, hield het gezin ruim twee maanden in een ijzeren greep.
Philip wordt maandag 23 maart opgenomen in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein en zou daar pas eind mei weer vandaan gaan. In de periode dat Philip in coma ligt houdt Desiree een dagboek bij. En dat is maar goed ook. Philip heeft een gat van tien weken in zijn herinneringen. "Het was zo gek: toen ik opgenomen werd, was de natuur nog in wintertooi gehuld. Alles was donker en de bomen waren kaal. Toen ik thuiskwam was alles hartstikke groen, het is net of ik een heel seizoen heb overgeslagen. Dat is een waanzinnige ervaring."
De Corona nachtmerrie begint voor Philip en Desiree half maart. "Het begon eigenlijk met een gewone verkoudheid, maar het gekke is wel dat ik meteen aan Corona dacht." Vanwege eerdere gezondheidsproblemen bij Desiree houdt het echtpaar de situatie nauwlettend in het oog. Maandag 19 maart werd je ziek. Hoesten en koorts. Je belde de huisarts of je getest moest worden op Corona. Dat hoefde niet, dat konden ze niet. Gezien de verschijnselen die worden genoemd, letten we op of je niet kortademig werd, dat was je gelukkig niet. We letten op, hielden afstand, aparte handdoek, tandenborstel en toilet (gelukkig hebben we er twee) en hoopten dat ik niet ook ziek zou worden. Je wilde zelfs op een andere kamer gaan slapen (uit het dagboek van Desiree). "Achteraf is het een geluk geweest dat Desiree niet wilde dat ik op een andere kamer zou gaan slapen, anders had ik het zeker niet na kunnen vertellen. Het ziektebeeld had ook zo'n raar verloop: eerst was ik verkouden, hoesten, dan knapte ik weer wat op, dan ging het weer minder. Een week voor mijn opname heb ik nog paard gereden. En ineens word je dan neergesabeld, het overvalt je gewoon." Omdat de toestand van Philip snel verslechterd, belt Desiree in de nacht van 23 maart de huisarts. Die komt en schat snel in dat Philip naar het ziekenhuis moet. De ambulance is er snel, 2 ambulance broeders in Corona pak, geven je zuurstof, vakkundig en snel sluiten ze je aan de monitor, brengen een infuus in en laden je in de ambulance. Mag ik mee, vraag ik nog vertwijfeld (uit het dagboek van Desiree). "Dat ik niet mee mocht was het allerergste. En omdat Philip corona had, moest ik zelf twee weken in quarantaine, ik kon nergens heen. Vrij snel na aankomst werd Philip geïntubeerd en naar de Intensive Care gebracht. Gelukkig mochten we wel zo vaak bellen als we wilden en na een week konden we ook beeldbellen. De verpleegkundigen waren ontzettend lief en zorgzaam." De opname van Philip is het begin van een lange weg, waarvan de uitkomst zeker zes lange weken onzeker was. "Er stapelde zich ellende op ellende, pas in de zevende week ging het een stukje beter, toen was de koorts weg." Philip weet er helemaal niets meer van. "En toch, ik heb nooit gedacht: ik ga dood, terwijl er wel allerlei reden was voor die gedachte. Ik wist wel dat ik zwaar ziek was, maar dat ik eraan zou kunnen overlijden, dat is geen moment bij me op gekomen."
Op 14 mei schrijft Desiree in haar dagboek: Wat een prestatie, na 8 weken intensive care ben je op de afdeling, dit gaat super, ik kan weer ademhalen, je bent niet meer in levensgevaar en het komt nu goed! Het is het begin van een lange weg naar herstel. "Ik heb zoveel ingeleverd, ben enorm afgevallen. In eerste instantie was ik zo slap als wat, ik had geen spierweefsel meer over en kon eigenlijk alleen maar mijn onderarm en wat vingers bewegen. Gelukkig gaat dat nu een stuk beter. Ik kwam thuis in een rolstoel en via een rollator en een kruk, loop ik nu alweer zelfstandig. Ook de allesoverheersende moeheid is minder geworden en ik heb weer meer lucht. Ik heb nu vertrouwen dat alles goed gaat komen, hoewel dat nog maanden gaat duren. Maar we durven weer over de toekomst na te denken."
Lichtpuntjes in de gitzwarte periode die achter Philip en Desiree ligt, zijn de hartverwarmende reacties uit hun omgeving. "Het heeft ons echt geraakt om te merken hoe iedereen heeft meegeleefd. Stapels kaarten kregen we, maar ook bloemen en appjes. Ook van mensen die we niet of nauwelijks kenden. En iedereen stak helpende handen toe. De buren zorgden voor boodschappen, één van de buurvrouwen belde iedere dag, of kwam langs op de boerderij, om te vragen of alles goed ging en of er nog iets nodig was. Bianca, die ons helpt met de paarden, heeft samen met haar familie bergen werk op de boerderij verzet. En als klap op de vuurpijl was het hele erf versierd toen ik thuiskwam, dat was echt heel leuk. We zijn zo dankbaar voor al die gebaren: zonder hulp van familie, vrienden en buren hadden we het niet gered."
Met argusogen kijkt het echtpaar naar de recente ontwikkelingen rondom het virus. "We zijn voorzichtig, maar Corona is niet alles bepalend. Wat we nìet kunnen begrijpen is dat sommige mensen er zo onverschillig mee omgaan. Mensen die zeggen dat ze zich vervelen, of gaan demonstreren. Als je maar iemand in de omgeving kent die de pech heeft gehad corona op te lopen, dan kàn het je niet onberoerd laten."
'Ik heb nooit gedacht: ik ga dood, terwijl er wel allerlei reden was voor die gedachte'