'Ik stop niet omdat ik het onderwijs zat ben'
Fruitkweker verlaat het onderwijs
hei- en boeicop • De combinatie van twee dagen lesgeven en werken in zijn boomgaard en Landwinkel vond Van Buuren uit Schoonrewoerd altijd een mooie. “Als ik het op de ene plek even zat was, kon ik na een paar dagen weer naar de andere”, zegt hij met een lach, vanachter een kop thee in de kamer van de leerkrachten.
Hij was een van de 69 sollicitanten toen hij in 1978 in het Brabantse Rijswijk solliciteerde. Hij koos voor het onderwijs omdat hij graag kinderen enthousiast wil maken voor de vakken die hij onderwijst. “Iemand iets leren, uitleggen. Een baan op kantoor zag ik niet zitten.” Na dertien goede jaren in Rijswijk kwam hij in oktober 1991 in Hei- en Boeicop terecht. Zo kon hij het werk in het Schoonrewoerdse fruitbedrijf dat zijn vrouw en hij van zijn schoonvader hadden overgenomen mooi combineren met het onderwijs.
Hele uitdaging
De in Leerdam geboren en getogen onderwijzer begon 42 jaar geleden met een klas van 39 kinderen. "Je werkte niet in niveaugroepen en het was geen combinatieklas, maar met 39 kinderen was het wel een hele uitdaging. Het was een tijd waarin er geen vergaderingen waren, die begonnen pas toen de lagere school en kleuterschool samengingen in de basisschool. De begeleiding van een beginnende leerkracht bestond eruit dat de directeur aan eind van het jaar naar me toekwam en zei: 'Je hebt het gered met een heel lastige klas, dus dan ga je het overal redden'. Dat was mijn evaluatie."
Het gedrag van kinderen is nauwelijks veranderd, zegt hij. "Ze hebben wel een veel kortere spanningsboog, daar moet je rekening mee houden. En ze zijn spontaner, vrijer. Ik vind het wel goed als ze mondig zijn. Als iemand een goed argument heeft, kun je in discussie gaan. Dat zou vroeger niet gebeurd zijn." De manier van lesgeven en de organisatie zijn wél erg veranderd, vindt hij. "Ik vind de administratieve last uitgemond in een enorme ballast. Ik heb mezelf altijd kritisch afgevraagd: heeft het nut? Hebben de kinderen of mijn collega's hier wat aan? Als dat zo is, wil ik het doen. Je merkt dat het nu weer minder is, hier op school." Over de onderwijskundige aanpak: "We werkten vroeger met veel herhaling, daarna moesten ze inzicht krijgen. En we moesten drie oplossingsmanieren aanbieden, maar daardoor zagen kinderen die wat zwakker waren door de bomen het bos niet meer. We werken nu weer met staartdelingen, daar ben ik zo blij om. Want opknippen in stukjes, daardoor verzanden sommige leerlingen helemáál in een brei van sommen."
Hoogtepunten waren voor Van Buuren de buitenschoolse activiteiten: schoolkampen en schoolreisjes. "Het is genieten om kinderen op een andere manier te zien." Hij is blij dat zijn groep vorig jaar het schoolkamp al gehad heeft. "Vanwege corona had het dit jaar niet door kunnen gaan. Door de pandemie is het een bijzondere tijd om te stoppen. Ik vond het opmerkelijk dat je met elkaar zo snel kunt omschakelen, binnen een week thuisonderwijs kunt geven. Dat het mijzelf ook prima afging. Ik vond het een uitdaging en leuk om te zien dat het werkte. Op 15 maart dacht ik: misschien is 13 maart mijn laatste lesdag geweest. Dat had ik heel vervelend gevonden."
De groei van de Landwinkel deed Van Buuren besluiten te stoppen als leerkracht. "Mijn vrouw en ik hebben het kleine winkeltje uitgebouwd tot een grotere en hebben zes dagen in de week druk werk. We verkopen eigen appels, pruimen en kersen en daarnaast producten van de landwinkelorganisatie. Het werken in de boomgaard vind ik heerlijk; een mooi product telen waar je trots op kunt zijn. Ook het contact met klanten vind ik leuk, ik maak graag een kletspraatje als ik tijd heb."
Afscheid
Het afscheid van de leerlingen is op maandag 13 juli. Met zijn collega's maakte hij al een uitstapje. "Afscheid nemen van ouders kan nu niet, dat is wel jammer. Ik stop op vrijdag 17 juli. Het contact met kinderen en collega's ga ik missen. De gezelligheid, het kennis overdragen. Ik stop niet omdat ik het onderwijs zat ben."