Vermaaksector hard getroffen door coronacrisis
'De gevolgen zijn rampzalig'
vianen • Mijn bedrijf is dit jaar qua kermis en vermaak eigenlijk niet eens opgestart. Eind maart zouden wij voor het eerst een evenement hebben. De bedrijfsfeesten en modelbouwevenementen waar ik mijn spullen ook aan verhuur zijn eigenlijk per direct gecanceld. Het renoveren en restaureren van Volkswagenbusjes, de T1 en T2, die mooie retrobusjes, is sinds de tweede week van maart stil komen te liggen omdat de klanten het niet aan durfden om voor dit jaar in hun busje te investeren of de opdracht annuleerden.
De gevolgen van de coronamaatregelen voor Rams Fun zijn rampzalig te noemen. Niet dat ik een grote speler ben in de kermiswereld, maar dit betekent gewoon geen inkomsten. Voorraden die blijven liggen, ik heb een zolder vol pluche beesten en dergelijke, èn thuis zitten. Terwijl ik gewend ben juist in deze periode, na een winter thuis, weer 'de wijde wereld' in te trekken, onder de mensen te komen en plezier te brengen. We kunnen ook niet op een andere manier aan inkomsten komen, we zijn immers afhankelijk van bezoekers van onder andere kermissen, evenementen en bedrijfsfeesten. En juist samenkomen is nu uit den boze. Dat is ook meteen hetgeen dat ik nu het meeste mis: het contact met de mensen, het vermaken van het volk en zeker de afwisseling. De blije gezichten van kinderen die een prijsje winnen, een suikerspin krijgen of genieten van een portie poffertjes of een rit in één van de molentjes. Het van elke week op een andere plek 'je kunstje' doen, de variatie van het werk. Ik merk ook wel dat mensen en kinderen moeite hebben zich te vermaken. Een festival of kermis bezoeken geeft afleiding van de dagelijkse sleur. Voor de dorpskermissen die ik doe, valt het enige jaarlijkse feest in het dorp weg, net als het 'spektakel' in een verzorgingshuis als wij komen met onze miniatuurkermis en soms de suikerspinkraam, de ballentent of schietkraam.
Persoonlijk moet ik oppassen niet depressief te worden. Je loopt te malen, hebt geldzorgen, want inkomen is er niet meer. De regeling van de gemeente is niet echt toereikend en voor de overheidsregeling van een eenmalige uitkering van 4000 euro kom ik niet in aanmerking. Tel daar bij op dat onze sector tot 1 september stil is gelegd, terwijl de steun tot eind mei loopt. Afleiding zoeken door maar op de bank te hangen, chips eten en tv kijken is ook niet alles. Je wordt eerlijk gezegd lui, dik en lamlendig want gewoonlijk loop je te slepen en te sjouwen, op en af te bouwen en dergelijke. Maar nu? Ik ben merendeels in de loods om het spul een extra opknapbeurt te geven of verbeteringen aan te brengen. Thuis een schutting vervangen, nieuwe plannen uitwerken en proberen rustig te blijven. Verder vind ik het belangrijk dat ik zorg dat ik op de hoogte blijf van al het nieuws. En zoeken naar bronnen om toch iets van een inkomen te hebben. Voor de stalling en opslag van mijn spullen moet geld op de plank komen. Keuringen en onderhoudskosten gaan gewoon door, voorraden zijn ingekocht en ga zo maar door. Dat er flinke klappen gaan vallen in de hele MKB is een feit, maar de vermaaksector, dus niet alleen de kermissen maar ook festivals, concerten en andere evenementen en alle daarbij horende toeleveranciers gaan het meest getroffen worden als Rutte en zijn kornuiten niet een hele flinke pot open trekken.
Van 2020 verwacht ik niets meer. Na 1 september zijn er niet veel evenementen en kermissen meer waar ik actief ben, zijn de pretparken waar ik mijn diensten verleen weer deels gesloten. Dan is het wachten op wat Halloweenwerk en een paar kerstmarkten. Hopelijk zijn mensen tegen die tijd weer in staat te investeren in hun Volkswagencampertje, zodat ik daar weer mee aan de slag kan. Voor mijn collega's die het echt van de kermis moeten hebben, groot en klein, exploitanten en alle toeleveranciers, van pluche beesten, speelgoed en voedselbenodigdheden als suiker voor de suikerspinnen, meel voor poffertjes, oliebollen en wafels, is dit een verloren jaar. En als er geen hulp komt zullen de kleinere bedrijven omvallen, met al het leed wat daarbij komt.
De anderhalve meter is bij ons niet echt niet haalbaar. De toonbank van mijn ballengooitentje of de spelwagen met eendjes hengelen en touwtje trekken is maar 60 centimeter. Kun je nagaan hoe dat moet worden bij de 1,5 meter situatie. Dan moet ik of heel lange hengels en touwtjes hebben of de kinderen moeten wel erg hard ballen kunnen gooien. In het draai- of zweefmolentje zitten de kinderen redelijk dicht op elkaar. Dat mag, maar de ouders die er altijd gezellig om heen staan moeten dan 1,5 meter uit elkaar. Dat is niet de sfeer en gezelligheid die wij voor ogen hebben. De anderhalve meter maatschappij zal ons beroep doen uitsterven, vrees ik.