Bijzonder gebaar
Vandaag, 17 april 2020, nemen we intens verdrietig afscheid van onze lieve, bijzondere zus. Door de maatregelen van de afgelopen weken kon haar dagbesteding niet meer doorgaan, opgesloten in hun kamer, niemand op bezoek, de structuur die zij en haar man nodig hadden begon te wankelen. Eerste paasdag is zij zeer plotseling overleden aan de gevolgen van corona. Haar man mocht niet bij het afscheid zijn vanwege de quarantaine.
De enorme bloemenbeer die op haar kist lag, brengen we na het afscheid naar hem in Vianen, en daar staat hij nu in hun kamer met alle lieve kaarten er om heen. Wij, broers en zussen, nemen afscheid van elkaar en ieder van ons gaat terneergeslagen huiswaarts.
?
Wij besluiten Vianen in te lopen. Door alle emoties realiseren we ons dat we niets hebben gegeten vandaag. Het is stil in het centrum van Vianen, bijna alles is gesloten. Dan zien we 'De visboer van Vianen'. Ik heb geen zin om te koken, dus we kiezen daar de lekkerste visschotels uit. Ik wil betalen, maar kan m'n portemonnee niet vinden, het zweet breekt me uit. Mijn partner kijkt naar mij, de visboer en z'n vrouw ook, 'doe maar rustig', zegt de visboer nog. Maar ik zeg: 'ik weet het zeker, ik heb niets bij me'. Ik voel me opgelaten, geef de zak vis terug. 'Sorry, ik ben vandaag een beetje in de war, en stamel iets over het waarom. Hij zegt: 'ik wil dat je de vis gewoon meeneemt. Kom het ooit maar eens betalen als je weer eens in de buurt bent'. 'Ja maar', zeg ik. 'Neem mee', zegt hij.
Nooit vergeet ik dit bijzondere gebaar van iemand die ons niet kent, de visboer uit Vianen.
Trudy van Gaal