Eerste coronapatiënt Gorinchems ziekenhuis vertelt haar verhaal
'Ik herinner me niets van die periode'
regio • "Ik had al weken last van fysieke klachten. Benauwdheid, kortademigheid. Een bezoek aan de huisarts en bloedonderzoek leverden niet direct helderheid op. Maar de klachten namen toe en zo belandde ik op de Spoedeisende Hulp van het Beatrixziekenhuis, met onder meer een dubbele longontsteking."
In het Beatrixziekenhuis wordt de diagnose corona niet gesteld. Natuurlijk wordt daar aan gedacht. Maar mevrouw Kant voldoet niet aan de zogeheten 'casusdefinitie'. Deze omschrijft op basis van welke verschijnselen of voorwaarden een coronatest wordt gedaan. Dagelijks wordt besproken of een test nodig is. Dat is niet nodig, is steeds de uitkomst, onder meer in overleg met andere ziekenhuizen. Op de Intensive Care in het Beatrixziekenhuis wordt mevrouw Kant in slaap gebracht om beademd te kunnen worden. Wanneer haar toestand verslechtert, wordt ze met een mobiele Intensive Care overgebracht naar het Erasmus MC. Uiteindelijk wordt ze daar getest op corona. De uitslag is positief.
"Ik kan me van die periode niets herinneren", vertelt Lea. "Ik werd in slaap gebracht in het Beatrixziekenhuis, op mijn buik gelegd en vier weken later werd ik weer wakker. Niet in Gorinchem, maar in Rotterdam. Voor mijn man is die tijd afschuwelijk geweest. Hij werd gebeld door het ziekenhuis dat hij afscheid moest komen nemen. Ze vertelden hem dat ik in slaap werd gebracht en dat het niet zeker was of ik ooit weer wakker zou worden. Hij is met spoed naar het ziekenhuis gekomen en heeft daarna élke dag aan mijn bed gezeten, hoorde ik later."
"Ik was in diepe slaap en heb daar niets van mee gekregen. Toen ik weer wakker werd gemaakt, zat hij niet naast mijn bed. Omdat er geen bezoek meer werd toegestaan in het ziekenhuis. Dat wakker worden ging heel langzaam, het duurde enkele dagen voor ik weer volledig bij was. Toen ik weer wat helderder was, hoorde ik wat er die maand was gebeurd. Dat Nederland in een coronacrisis was beland. Maar ook dat mijn schoonmoeder besmet was met het virus, dat ze in het ziekenhuis was opgenomen. En dat mijn man ook besmet was. Ik heb me daar lang rot over gevoeld. Ik weet inmiddels dat ik me niet schuldig hoef te voelen, anderen hebben me dat heel duidelijk gemaakt. Hoe ik zelf besmet ben geraakt… Ik heb geen idee. Ik ben niet in risicogebieden geweest, mijn naasten zijn ook niet in risicogebieden geweest."
Zodra ze sterk genoeg is, wordt Lea van het Erasmus MC overgebracht naar het Beatrixziekenhuis. Daar 'doorloopt' ze heel wat afdelingen. Van de Intensive Care naar de Medium Care naar een reguliere afdeling. Nog altijd is het in die tijd onmogelijk om haar familie te zien, omdat bezoek in het ziekenhuis niet is toegestaan. Echt eenzaam voelde ze zich in het ziekenhuis meestal toch niet. "De zorg in het ziekenhuis was zó goed, zo warm. Omdat ik op de Medium Care een van de weinige patiënten was, was er veel zorg en aandacht. En toen ik naar een reguliere afdeling ging, bleef dat zo. Iedereen was zó lief."
Inmiddels gaat het de goede kant op. Lea is verhuisd naar Revant in Breda, een expertisecentrum voor medisch specialistische revalidatie.
Bron: Rivas Zorggroep