Trieschnigg stopt na 42 jaar met praktijk
lopik • Liefst 42 jaar werkte Harry Trieschnigg als fysio- en manueel therapeut. En nu zit de klus er voor de 69-jarige Lopikenaar van Limburgse origine op, De vrijheid lonkt.
Afscheid nemen in coronatijd dwingt tot soberheid. Geen receptie of anderszins, maar een 'stukje in de krant'. “Ik wil iedereen bedanken voor het vertrouwen”, zegt Trieschnigg. “Sommige cliënten komen hier al meer dan vier decennia. Met hen en veel anderen heb ik een sterke band opgebouwd. Ik ga ze zeker missen.”
De afgelopen drie jaar bereidde Harry Trieschnigg zich al voor op het einde van zijn beroepsmatige activiteiten. “Ik koos voor een langzame afbouw”, vertelt hij. “Steeds wat minder uren. In ruil daarvoor kwam er meer vrije tijd. Heerlijk! Weet je, ik heb zeven kleinkinderen in de leeftijd van anderhalf jaar tot tien jaar. Er is niets mooiers dan daar zo veel mogelijk tijd in te steken. Daarnaast schilder en teken ik graag, wil ik meer gaan lezen, kan ik genieten van een ritje op mijn motor, maak ik graag muziek en ben ik van plan om te gaan reizen. Kortom: van een zwart gat zal geen sprake zijn. Ik kom straks eerder tijd tekort!”
Ooit wilde Harry Trieschnigg arts worden. Om de daad bij het woord te voegen ging hij na het behalen van zijn HBS-B in Groningen Medicijnen studeren. “Nou ja, studeren”, zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. "Het was eigenlijk meer proeven van het studentenleven. Na twee jaar besloot ik toch maar wat anders te gaan doen. Mijn oog viel op de opleiding tot fysiotherapeut en ik verhuisde naar Utrecht, waar mijn toenmalige vriendin een baan had gevonden als logopediste.”
Na een korte periode in loondienst besloot Trieschnigg zelfstandig verder te gaan. Niet lang daarna opende hij zijn praktijk in Lopik. Gaandeweg zijn carrière verbreedde hij zijn beroepsmatige horizon door zijn papieren te behalen als manueel therapeut. “Dat vakgebied spreekt me persoonlijk nog net even meer aan dan fysiotherapie”, zegt hij. “Fysiotherapie is sterk gericht op spieren. Bij de manuele therapie draait het om gewrichten en de banden en kapsels daaromheen. Deze kun je in positieve zin beïnvloeden, waardoor je mensen écht kunt helpen. Dat heb ik al die jaren naar mijn beste vermogen gedaan. Vol toewijding en liefde voor het vak en de mensen die hier kwamen."
Hij werkte altijd alleen: "Nooit heb ik gedacht om de praktijk uit te breiden. Zo gaat dat als je een solist bent. Ik had het met sporten ook. Voetbal paste niet bij mij, turnen, tennis en badminton wel. Ik vond het prima zo.”
En nu zit de klus er - bijna- op: 28 december is zijn laatste werkdag. "Een apart idee, maar ik weet ook dat het goed is zo. Ik neem fit afscheid, dat is iets om dankbaar voor te zijn. En ik zal straks met veel plezier terugdenken aan al die mensen die mijn praktijk bezocht hebben. Tegen hen zou ik willen zeggen: bedankt en het ga u goed!”
Jan Timmer