'Ik heb wel een traantje gelaten'
Juf Marjan mist haar kinderen
streefkerk • Maar liefst 45 jaar bleef ze 'haar' school, OBS De Tuimelaar in Nieuw-Lekkerland, trouw. ‘Onderwijs was mijn hobby.’
Ze maakte soms weken van zeventig uur, ongemerkt bijna. Het afscheid op 30 oktober vond ze ‘ontzettend moeilijk'. "Ik heb wel een traantje gelaten. Ik mis de kindjes en mijn collega's, er is een stuk van mijn leven weg. Gelukkig heb ik vier kleinkinderen. De vijfde is op komst.” Ze was niet de enige die verdrietig was. "Alle klassen hadden iets voor me gemaakt. Ik heb al die kinderen in de klas gehad. Toen ze me hun cadeautje gaven, zag ik ze slikken. Twee meiden begonnen te huilen. En de kleuters snapten er niks van: gaat de juf weg? Ik had een heleboel huilende kindjes, dat was heel zielig.”
Grappige juf
Ze beschrijft zichzelf als een juf die de kinderen veiligheid en vertrouwen gaf. "Ik had structuur; ze wisten wat ze aan me hadden. Mijn klas was heel gezellig. Ik stopte alle vakken in een thema, sloot af met een musical of tentoonstelling. Van anderen hoor ik dat ik een grappige juf was. Ik vertelde grapjes, deed spelletjes en liedjes tussendoor.” Ze sloot graag aan bij ideeën van de kinderen. "Er komt altijd van alles uit je klas. Een kind vertelde: ‘Mijn opa weet veel over de oorlog.' Dan vroeg ik: zou opa erover willen vertellen? Een kind was gek van dinosaurussen. We hebben de klas veranderd in een landschap uit die tijd. En als er iets niet lukte, zocht ik het altijd bij mezelf.”
Ze vond het goed dat er op De Tuimelaar klassedoorbroken wordt gewerkt. “Daardoor waren er in het team geen eilandjes of koninkrijkjes, je hebt heel erg met elkaar te maken. En voor de kinderen is het veel beter. Een kind hoeft niet te blijven zitten omdat het niet goed is in rekenen, maar kan voor dat vak bij een andere juf of meester gaan zitten. Ze werken echt op niveau. Kinderen die hoogbegaafd zijn zitten voor een aantal vakken weer in andere groepen en leren bijvoorbeeld Spaans of Chinees. Het is wel heel veel werk; je hebt veel administratie. En de klassen zijn nog steeds te groot naar mijn mening."
Ze kwam in de Alblasserwaardse polder terecht door het werk van haar man, die in 2010 overleed. “Hij werkte in Dordrecht en ik wilde graag in de polder wonen. We kozen voor een huis in Nieuw-Lekkerland en verhuisden in 2000 naar Streefkerk.” Ze zag een vacature op de Prins Willem Alexanderschool in Nieuw-Lekkerland, solliciteerde en ging nooit meer weg. De school veranderde vier keer van naam. “Van Prins Willem Alexanderschool werd het De Zijdewinde. Toen we fuseerden met De Tweemaster werd het OBS Nieuw-Lekkerland. Sinds de verhuizing naar het nieuwe gebouw is het OBS De Tuimelaar.” Ze heeft wel eens overwogen om van school te veranderen, maar besloot toch te blijven. Er waren genoeg leuke kansen op haar eigen school.
Maatschappelijk werker
De werkdruk nam toe. "Ik had tien verschillende nationaliteiten in mijn kleuterklas. Er komen kinderen binnen die geen Nederlands spreken, ook uit oorlogslanden.” In de loop der jaren werd ze steeds meer maatschappelijk werker. "Hoe het thuis gaat, dat gaat over het welzijn van de kinderen. Echtscheidingen, huiselijk geweld, het komt allemaal de school in. Ouders die zeggen: ‘Mijn kind mag niet met papa mee, wil je het in de gaten houden?' En er zijn tegenwoordig veel meer vergaderingen, dat vond ik wel eens jammer. Na een werkdag nog vergaderen tot zes uur, thuis schoolwerk nakijken en stukken uit de vergadering lezen. Daar was je soms eigenlijk te moe voor.”
Ook de mailbox zorgde voor druk. "Na het weekend had ik vijftig mailtjes, daar werd ik niet vrolijk van. En soms kreeg ik om tien uur 's avonds nog appjes van ouders, bijvoorbeeld over een jasje dat nog aan de kapstok hing." Ze had liever dat ouders een keer te vaak appten dan een keer te weinig. "De kinderen stonden altijd voorop. Ik ben zelf ook ouder, je weet: je kinderen zijn alles voor je.”
Anne Marie Hoekstra