'Nu, een jaar later, is de cirkel rond'
Verhaal achter de bomen
Op 11 november 2020 is het namelijk een jaar geleden dat de moeder van Marian Gonlag uit Papendrecht overleed, wat eigenlijk de aanleiding was voor het maken van de foto’s. Marian vertelt:
"Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden. Onze moeder had sinds enkele maanden ernstige gezondheidsproblemen. Mijn broers, zus en ik zorgden zo goed mogelijk voor haar. Maar het zag er niet goed uit. Na een onvermijdelijke opname in een verpleeghuis belandde ze in het ziekenhuis en al gauw bleek dat haar hart en nieren er heel slecht aan toe waren. Zo slecht dat ze werd ingeschreven voor een hospice. Dag en nacht was iemand van ons bij haar. Intensieve maar waardevolle weken hadden we achter de rug toen ze opeens zodanig opknapte dat de inschrijving voor het hospice werd geannuleerd. We durfden het aan om elkaar af te wisselen, en zo liep ik die dag te wandelen met de hond. Het was heerlijk weer. De prachtige herfstkleuren van de boompjes, de strakblauwe lucht en het groen van het gras. Mijn oog viel er op. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak. Ik moest er een foto van maken om met mijn broers en zus te kunnen delen dat ik even aan het genieten was tussen alle zorgen door.
Achteraf bleek de vooruitgang een opleving te zijn geweest wat betreft de gezondheid van onze moeder. De dag erna ging het weer gestaag achteruit. Onze moeder hield van de natuur. Ze wilde een afscheidskaartje met een tekening van het uitzicht op de bomen vanuit haar kamer in het verpleeghuis. De foto van deze boompjes heb ik haar laten zien. Ze heeft er nog van genoten. Twee dagen later overleed ze.
Enkele dagen na haar overlijden nadat het belangrijkste rondom haar begrafenis geregeld was, liep ik weer langs de boompjes bij de kruising van de Randweg met de Burgemeester Keizerweg in Papendrecht. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en maakte weer een foto omdat de aanblik precies weergaf wat er in ons leven was gebeurd. De boom in al zijn pracht en mooie decor had plaatsgemaakt voor een boom die helaas zijn blaadjes moest laten vallen en de grauwe lucht gaf de droefenis prachtig weer. Ik dacht “wat kan alles er in een week toch anders uitzien”.
Ik stuurde de foto naar mijn broers en zus. Het was mijn broer die opmerkte hoe fotogeniek de boompjes waren, en dat ze een mooi onderwerp zouden zijn om onder steeds wisselende omstandigheden te fotograferen. Ik liep al een tijdje rond met het idee om mijn spiegelreflexcamera eens uit het stof te halen en mijn hobby die ik lang niet had uitgevoerd weer eens op te pakken. Dit was het moment dat ik dacht “dat zou zeker mooi zijn, dat ga ik doen!” Ik wandelde naar huis, pakte mijn camera uit de kast en ben teruggegaan om sinds tijden weer de eerste foto met mijn camera te maken. En dat was het begin.
Ik hoefde soms maar naar buiten te kijken. Als vanzelf werd ik getriggerd als de weersomstandigheden anders waren en een mooi plaatje zouden kunnen opleveren, en spoedde mij dan richting de boompjes.
Soms kwamen er ook spontaan woorden in me op. Zoals bijvoorbeeld die keer rondom de feestdagen dat het mistig was. Ik voelde het gemis; die eerste keer kerst zonder moeder. Nadat ik de foto van de boompjes in de mist had gemaakt, kwam spontaan het volgende gedichtje in me op: “Geen boom in volle glorie. Geen boom in het licht. Maar een boom nog net zo prachtig, omhuld door jouw mist.”
'Wat een avontuur!...zij was mijn inspiratie!'
Nu, een jaar later, is de cirkel rond. De boompjes hebben alle cycli doorstaan en hebben mij geholpen om uiting te geven aan mijn emoties. Ze blijven bijzonder. Het zal een plek blijven waar ik graag kom om stil te zijn en me te verwonderen. En zij geniet steeds met me mee…dat geloof ik!
In het afgelopen jaar, waarin ik het fotograferen van vooral natuur weer heb opgepakt, waren er meerdere mensen die me bedankten voor het delen van de door mij gemaakte foto's op social media. Ik had er niet bij stilgestaan dat ik niet de enige was die plezier beleefde aan (het maken van ) mijn plaatjes. Onlangs heb ik besloten een Facebookpagina te openen waar ik foto's plaats die ik heb gemaakt. Over de naam hoefde ik niet lang na te denken;” Geniet je met mee?!”. Dankbaar voor de rust die ik vind in mijn nieuwe hobby, en de gedachte dat andere mensen daar ook plezier aan beleven, kan ik alleen maar zeggen: Wat een avontuur!...zij was mijn inspiratie!”