Zijn de offers echt zo zwaar?
Zijn de offers die gebracht moeten worden nu echt zo zwaar?
Ik realiseer me als geen ander dat voor iedereen het Coronavirus hele grote invloed heeft.
Maar toch bekruipt me het gevoel, als ik al die psychologen en gedragsdeskundige hoor, hoe slecht moet het dan gesteld zijn met de generatie die de oorlog heeft meegemaakt. Dat was een periode waarin die generatie 5 jaar gebukt gingen onder heel wat zwaarder beproevingen.
Want de jongeren van nu zijn opgegroeid en gewend geraakt aan welvaart en begrijpen niet hoe ouderen geleefd hebben of nog leven.
Want laten we eerlijk zijn, wat zijn die beperkingen nu, 1,5 meter afstand, handen wassen en even niet naar het café en even niet kunnen stappen.
Soms krijg ik de indruk dat studenten zich drukker maken over het niet kunnen bezoeken van hun café dan over hun studie. Ik begrijp het natuurlijk wel, maar aan de andere kant zal toch ook iedereen zich dienen te realiseren dat het leven voor niemand rimpelloos verloopt.
Ik ben nu 71 jaar, nee ik heb de oorlog niet meegemaakt maar wel de opbouw na de oorlog . Ik ben naar Rotterdam gegaan om mijn opleiding verder te vervolgen, In de kost bij een familie, veel huiswerk en 5 dagen school van 8:15 tot 16:45, heel veel examenvakken, geen tijd om te stappen, deed niemand hoor, was dus geen gemis.
Mijn vader was huisschilder met vijf kinderen, in alle vakanties moest ik werken op het land om het boekengeld en kostgeld te verdienen.
Wij gingen nooit op vakantie, was toen niet bijzonder hoor, was dus geen gemis.
Een tussenjaar of een andere studie kiezen was toen onbekend, was dus geen gemis.
De wereld verkennen door te gaan reizen en levenservaring op te doen speelde voor niemand, was dus geen gemis.
Begrijp me goed, ik gun al onze jongeren de mogelijkheden van nu, maar is dat wat ook van hen gevraagd wordt nou echt zoveel?
Kom op, schouders eronder, en mogelijk kan je later terugkijkend zeggen, ik ben door het coronavirus sterker geworden!
Chris van Erkel, Papendrecht