'Je verlegt steeds meer je grenzen'
Lenie (83) wandelde de wereld rond
papendrecht • De in Den Haag geboren en getogen Papendrechtse heeft zes oogoperaties gehad en draagt een pacemaker. Toch liep ze in maart nog een tocht van 10 kilometer.
Papendrechtse wandelaars kennen haar; vorig jaar liep ze in haar dorp voor de 25ste keer de avondvierdaagse. Zodra de coronapandemie achter de rug is en er weer tochten georganiseerd worden, hoopt ze van de partij te zijn. Daarom maakt ze wekelijks ‘oefenkilometers’. Via de telefoon vertelt ze: “Of ik nog terug kan komen in de wandelsport is de vraag. Je bent je routine kwijt. Op mijn leeftijd is het niet makkelijk om die weer terug te krijgen. Maar ik ga het wel proberen. Mijn vriend is zeven jaar jonger, hij loopt de 30 kilometer nog.”
Ogen te slecht
Bijna tweeduizend tochten liep Lenie. “Op 1 maart liep ik mijn laatste tocht, in het Kralingse Bos. Toen sloeg corona toe en waren er ineens geen wandeltochten meer. Ze werden verboden omdat er vooral bij de start en tijdens de rust te veel mensen bij elkaar komen. Je kunt wel een route lopen op een door jezelf gekozen datum, maar mijn ogen zijn te slecht om op een app de route te lezen. Als gevolg van een oogziekte ben ik aan mijn linkeroog helemaal blind. Met mijn rechteroog heb ik een zicht van 30 procent. Daardoor kan ik de routebeschrijvingen niet lezen die wandelsportorganisaties via een app met wandelsporters delen."
Lenie begon pas op haar 51-ste met wandelen. “Ik was een verwoed verzamelaar van postzegels en zat veel achter mijn bureau. Daardoor kreeg ik last van mijn heupen en bovenbenen. Mijn orthopeed zei: ‘Kom eens achter dat bureau vandaan ‘. Mijn middelste zoon was leider bij de scouting en zei: ‘Goed idee, er zijn deelnemers nodig voor de Polderwandeltocht in Papendrecht. Die 15 kilometer halen we toch wel samen?’ Na afloop waren we moe, hadden we blaren en waren we verbrand.” Triomfantelijk: “Maar we hadden het eerste stempel in ons boekje.” Haar verzamelinstinct was geactiveerd. “Voor je het weet, loop je ieder weekend.”
Met een keurige Haagse tongval vertelt Lenie over wandelingen in zestien Europese landen en door Israël, Spanje en zelfs Japan. “Je verlegt steeds meer je grenzen en leert je krachten te verdelen over de kilometers. Het leuke is: je ziet veel meer dan vanuit de auto of op de fiets. En je komt in contact met andere mensen, loopt lekker in de vrije natuur, ziet andere plaatsen.” Dankzij het wandelen leerde Lenie zelfs haar huidige vriend Alphons kennen. “Mijn man is in 2008 overleden. De vrouw van Alphons was ook overleden. Tijdens een herfstwandeltocht in Rotterdam liepen we samen op en ontdekten dat we dezelfde hobby’s hebben. Bij een volgende wandeltocht zei Alphons: ‘Ben jij er ook, zullen we samen lopen vandaag?’ Zo is het gegroeid.”
Pelgrimstocht
In etappes maakte Lenie ook de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. “Ik begon in Den Haag. Daar ben ik geboren, dus dat vond ik een logisch begin. In 2002 liep ik van Beauraing in België tot aan Lourdes in Frankrijk. Daarvoor was ik zes weken weg, dat vond mijn man niet leuk. Hij was ziek, had diabetes en kanker.” Lenie wilde niet meer zo lang van huis zijn, waardoor de tocht onvoltooid bleef, totdat Alphons in 2015 zei: “Wil je het laatste stuk nog lopen?” Lenie: “Ik zei: ik ben inmiddels boven de 78. Als vrouw alleen in Spanje gaan lopen, dat zag ik niet zitten. Hij stelde voor om samen te gaan. Toen hebben we samen het Spaanse deel gelopen. Het was zwaar. Onze jongste zoon kwam naar Santiago om onze aankomst te filmen.”
Aan het einde van een boswandeltocht door Brabant, met steun van een stok, had Lenie bij elkaar opgeteld 40.000 kilometer gelopen. "Dat was vorig jaar, in december. Alphons vroeg aan iemand van de organisatie: 'Hebt u een stripje met 40.000 erop, voor aan het lintje van Lenies medaille?' Ze zeiden: 'Nee meneer, dat moeten we bestellen'. Maar Alphons had het al besteld en haalde het tevoorschijn." Ze was trots. “Het geeft voldoening als je een doel bereikt hebt.”
Anne Marie Hoekstra