Voorbereidingen beginnen een jaar van tevoren
Sommige dingen veranderen nooit
zaltbommel • Emma Metsers was nog maar 4 jaar oud, toen ze in 1992 voor het eerst meedeed aan een voorstelling van Balletschool Paulette Willemse. "Het was de Kabouterdans", weet ze nog. "We droegen een rood puntmutsje met een wit baardje eraan. En we hadden blauwe wangetjes. We dansten op de muziek van het hoorspel van Paulus de Boswachter."
Inmiddels is Emma 33 jaar en runt ze de balletschool zelf, samen met haar moeder Paulette Willemse. In april staat de vijftigste voorstelling op de agenda. Aan deze voorstelling doet iemand mee, die in 1976 als kleutertje ook al meedeed. Die allereerste voorstelling werd gegeven in het dorpshuis in Haaften. "Er was toen nog geen geschikte locatie in Zaltbommel", vertelt Paulette. Het Haaftense dorpshuis was wel erg klein, dus voor de volgende voorstelling week ze uit naar Coudewater, een psychiatrische instelling in Rosmalen. "We mochten daar de theaterzaal gebruiken op voorwaarde dat we vijftig kaarten beschikbaar stelden aan patiënten. De leerlingen dansten onder andere een sprookje over een getekende heks, die tot leven kwam en kinderen ontvoerde. Eén van de patiënten in de zaal wond zich daar zo over op, dat hij heel hard ging schreeuwen 'Sla haar dood!', 'Ga weg, rotwijf!'", vertelt Paulette lachend.
Later werden voorstellingen georganiseerd in De Agnietenhof in Tiel. Een mooi, professioneel theater. "We moesten met een vrachtwagen onze spullen er naar toe brengen, 's morgens de generale repetitie houden, 's middags de voorstelling en daarna meteen alles weer opruimen", vertelt Paulette. "De toneelmeesters waren weinig geïnteresseerd in dat balletschooltje uit Zaltbommel. Ik ben toen zelfs twee vuilniszakken met kostuums kwijtgeraakt. Die hadden ze gewoon bij het grofvuil gezet." Groot was dan ook de opluchting toen Zaltbommel in 1984 een eigen theater kreeg: De Poorterij. Sinds dat jaar is de balletschool 'vaste klant'. Ter ere van de vijftigste voorstelling brengt de balletschool een bijzonder programmaboekje uit, waar interviews in staan met mensen die achter de schermen meewerken. "Veel mensen realiseren zich niet wat er allemaal bij komt kijken om zo'n grote voorstelling te organiseren", zegt Emma. "We vinden het leuk iets te laten zien van de voorbereidingen." Die beginnen vaak al een jaar van te voren. Dan bedenken Emma en Paulette samen met de andere docenten waar het verhaal over moet gaan, hoe de dansen er ongeveer uit moeten gaan zien. In de zomer kan iedereen daar nog eens rustig over nadenken, zodat in september de repetities kunnen starten.
Ze werken met een gedetailleerd draaiboek, zodat iedereen precies weet wat hij of zij moet doen en er niets vergeten wordt.
De inhoud van de voorstelling wisselt elke keer, maar sommige dingen veranderen nooit. "We zijn een beetje bijgelovig", zegt Paulette. Zo krijgen de technici van Paulette altijd een zelfgemaakte quiche lorraine, voor de eerste voorstelling. En ze maakt altijd een grote pan kippensoep voor de ongeveer dertig volwassenen, die tussen de middag- en de avondvoorstelling op zaterdag in De Poorterij blijven. Op één van die zaterdagen reed Paulette met de pan soep in de achterbak richting theater. Ineens schoot haar te binnen dat ze iets vergeten was en zette ze de auto in z'n achteruit om terug te gaan naar de balletschool. Ze had geen moment meer gedacht aan de soep. De pan viel om en de straat lag vol met rijkgevulde kippensoep. "Dat kan echt niet!", riep één van haar teamleden. Samen reden ze snel naar de Albert Heijn om pakken kippensoep in te slaan. "Die hebben we stiekem in de pan gedaan en we hebben pas na de voorstelling verteld dat het niet mijn eigen soep was. Dat had iedereen geproefd, maar niet durven zeggen."
Britta Alink
Het programma van de jubileumvoorstelling staat links op deze pagina.