Stephanie de Zwart start met Rouwpraat
'Stop je verdriet niet weg, praat erover'
alblasserwaard • Hoe kun je als jongere het peilloze verdriet als je vader of moeder op jonge leeftijd overlijdt verwerken? Stephanie hoeft er niet lang over na te denken. "Communiceren, erover praten. Stop je verdriet niet weg, want dan werk je jezelf een depressie in. En ga het gesprek aan met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Dat werkt beter dan naar een psycholoog te gaan, hoewel dat zeker ook niet verkeerd is."
De geboren en getogen Molenaarsgraafse, die sinds april in Hardinxveld-Giessendam woont, verloor in 2017 haar vader. Marcel de Zwart, eigenaar van transportbedrijf NIMA Transport, was toen nog maar 46 jaar. 'Na de crematie viel ik in een gat. Mijn vader was er nu echt niet meer', schrijft ze in haar blog op rouwpraat.nl. 'Wat ben ik onbedoeld lang boos geweest, op iedereen. Iedereen ging door terwijl mijn leven stil stond omdat mijn vader er niet meer was. Hoe moest ik verder?' "Er zijn zoveel mensen die tegen je zeggen: je kunt altijd bij me terecht. Dat menen ze en ik ben daar dankbaar voor, maar ze begrijpen niet echt hoe je je voelt. Dat kun je alleen als je het zelf ook hebt meegemaakt. Zelfs met mijn moeder lukte dat niet; haar verdriet was anders dan het mijne."
Lotgenoten
Ze ging daarom op zoek naar lotgenoten, maar kwam erachter dat er voor jongeren die één van hun ouders verliezen eigenlijk niets was. "Mijn moeder sloot zich bijvoorbeeld aan bij een weduwengroep, maar ik kon letterlijk niets vinden. Daarom heb ik besloten zelf iets op te zetten. En dat is Rouwpraat geworden, een platform voor jongeren tussen de 14 en 28 jaar die één of beide ouders zijn verloren. Ik wil het taboe verbreken, hierover kunnen spreken en een plek vormen waar jongeren die dit mee hebben gemaakt, echt begrepen worden. Op de site delen jongeren hun verhalen. Daar merk ik nu al dat het heel fijn is om je verhaal van je af te schrijven en te delen."
De toon en de uitstraling van de site verraadt niet meteen dat om zo'n beladen onderwerp gaat. De blog oogt licht, modern en toegankelijk. "Dat heb ik bewust gedaan. Ik wil het zo luchtig mogelijk houden. Vaak is het spreken over de dood zo deprimerend, zo stijfjes en ongemakkelijk. Ik breng er graag toch wat lol in. Vooral omdat ik ook denk dat er over het sterven te weinig wordt gesproken. Mensen schrikken daarvoor terug, terwijl het gewoon bij het leven hoort."
Zeker zo belangrijk is de community die Stephanie opzette. Via Facebook, Instagram en een Whatsappgroep kunnen lotgenoten met elkaar in contact komen, elkaar vertellen over hun ervaringen en een ander tot steun zijn. "Bij het verwerken van je verdriet doorloop je verschillende fases. Als je daarin zit, lijkt het alsof er nooit een einde aan komt. Maar door ervaringen te delen, weet je dat het ook weer voorbijgaat. En via bijvoorbeeld Whatsapp zijn we er voor elkaar, geven we tips en trics of stuur je gewoon even een lief bericht als iemand het nodig heeft. Ooit hoop ik, als de coronamaatregelen niet meer gelden, ook een bijeenkomst te houden om elkaar in het echt te zien en te spreken. Maar ik ben bang dat dat nog wel even gaat duren."
Zelf maakte ze ook een loodzware tijd mee, waarin ze uit emotie teveel ging eten en op een gegeven moment tegen een burn-out aanzat. Het is moeilijk voor te stellen als je nu met Stephanie praat. Nuchter, goedlachs; maar tegelijkertijd is het verdriet nog steeds niet weg. "Ja, ik heb weer plezier in het leven. Maar er zijn heel vaak dagen dat ik mijn vader ontzettend mis. Met mijn vriend ga ik samenwonen in Sliedrecht, een samenlevingsovereenkomst tekenen. Op zulke momenten voel je heel sterk: 'Daar had hij bij moeten zijn.' Maar weet je, stoppen heeft geen zin. Ik heb nog een heel leven voor me." En zo sluit ze haar blog op rouwpraat.nl ook af: 'Ik denk dat de pijn nooit weg gaat, maar dat je er mee leert leven. De scherpe randjes zullen er na verloop van tijd vanaf gaan. Het verdriet moet slijten en een plek krijgen.'
Geurt Mouthaan