Pauline en Johan van der Dussen
'Mischa wordt weer de oude'
Een ongeluk in huis zorgde ervoor dat Mischa, het zoontje van Johan en Pauline van der Dussen, ernstig verstandelijk en lichamelijk beperkt raakte. Hij maakte kleine stapjes vooruit, maar zijn ouders houden er nog steeds rekening mee dat hij weer volledig zal herstellen.
Een rolstoelbus voor het huis in Dordrecht, een groot bed annex bank en een kleine rolstoel in de woonkamer; het is goed te zien dat hier een kind met een beperking woont. Voor Johan, geboren en getogen in Bleskensgraaf, en Pauline, wiens wieg in Papendrecht, aan de rand van Wijngaarden stond, is het inmiddels normaal. Maar Mischa, voor wie al die spullen bedoeld zijn, was tot voor zaterdag 1 september 2018 een 'gewone' gezonde peuter. Die zaterdagavond lag Mischa in bed. "Hij ging nooit meteen slapen, lag altijd nog een beetje te spelen en te kletsen in zijn bedje. Hij klom vaak uit bed om zijn kast overhoop te halen", vertelt Pauline. "Ik ging naar beneden om zijn zusje Jinthe, toen zes maanden oud, de fles te geven, en Johan nam even een douche. Toen hij uit de badkamer kwam zag hij licht onder de deur van Mischa’s kamer komen. Hij dacht: ‘Oh, hij heeft het gordijn weer een beetje opengemaakt’." Maar bij binnenkomst in zijn slaapkamer volgde blinde paniek: Mischa hing levenloos voorover met zijn hals in het koord van het rolgordijn, zijn beentjes op de vensterbank.
Het snelle reageren van Pauline, die Mischa meteen begint te reanimeren, en van de hulpdiensten zorgt ervoor dat Mischa's hart weer gaat kloppen. Door het langdurige zuurstoftekort heeft hij wel ernstig hersenletsel opgelopen. Er volgen zware maanden, vooral doorgebracht in het ziekenhuis. In het begin houden Johan en Pauline zich vast aan de overtuiging dat hun zoon snel weer de oude zal zijn. "Het gebeurt allemaal zo ontzettend snel; je kunt je niet voorstellen dat iets wat een half uurtje duurt, betekent dat je er jarenlang mee te maken zult hebben. Ook de artsen konden geen duidelijkheid geven over zijn vooruitzichten. In zulke gevallen kunnen kinderen heel snel opknappen. Een revalidatiecentrum? Dat zal wel niet nodig zijn, dachten we. Maar langzamerhand werd steeds meer duidelijk dat we een lange adem moesten hebben."
In die periode stonden familie en vrienden praktisch dag en nacht om hen heen. "Zo kregen we elke dag warm eten. Heerlijk, daar waren we echt dankbaar voor." Met een glimlach: "Het was altijd meer dan we op konden. De vriezer raakte zo vol dat we eten af moesten slaan.” Jinthe woonde maandenlang bij een zus van Johan. De aandacht voor haar was in die tijd door alle zorg rond Mischa even weg. Pauline: "Als ze nu een weekend ergens gaat logeren, ga ik meerdere keren met haar videobellen. Maar toen had ik geen oog voor haar. Het paste er gewoon niet bij in mijn hoofd." De belangstelling van degenen die om hen heen stonden had zijn keerzijde. "Al het bezoek, iedereen wilde langskomen. Daar waren we natuurlijk heel blij mee, maar soms was het ook vermoeiend. Steeds hetzelfde verhaal vertellen. Wat enorm hielp waren de uitgebreide updates die we via Whatsapp verstuurden. Zo voorkwamen we heel veel vragen en voor Mischa is het straks een soort dagboek uit die tijd."
Iets meer dan twee jaar na dato is de rust weergekeerd. Dat Mischa weer de oude zal worden, die overtuiging zijn Pauline en Johan nog zeker niet kwijt. "Onze God is een God die wonderen doet", benadrukt Johan. "Blijkbaar gebeurt dat hier niet in een paar weken of maanden, maar we geloven nog steeds dat het goed gaat komen." Pauline: "Bij de hulpmiddelen die we in huis halen, denk ik steeds: 'Als wij ze niet meer nodig hebben, wie kan ze dan gebruiken?'" En Johan: "De aanschaf van de rolstoelbus was ook zoiets. Daar had ik bijzonder weinig zin in. Hij is nodig, maar het voelde alsof we er ons bij neerleggen dat Mischa zo blijft."
De kracht van het geloof was één van de belangrijkste pijlers om overeind te blijven. "We geloven niet dat wat er met Mischa is gebeurd Gods wil is. Hij is een liefdevolle Vader die Zijn kinderen heelt en niet stuk maakt, en Die leven is en geen dood brengt. Hij heeft Mischa beschermd en hem eigenlijk al uit de dood teruggeven. Toen we hem vonden, stond zijn hart stil. Hij is zeker twintig minuten gereanimeerd. Het is al een wonder op zich dat hij er nog is."
'God heeft Mischa beschermd en hem eigenlijk al uit de dood teruggeven'
Mischa blijft vooruitgaan, zij het met soms minuscule stapjes. "Hij kan bijvoorbeeld met zijn ogen 'ja' of 'nee' zeggen, al lukt dat niet altijd. Het lastigste is dat je niet goed weet wat hij wil. Als hij aan het steunen en piepen is, weet je niet of er echt iets is of dat je gewoon streng moet zijn. Maar we zien gelukkig nog steeds vooruitgang, hij wordt soepeler en sterker. En het is zo mooi om te zien dat hij je met zijn ogen volgt als je rond zijn bed loopt."
Opvallend: er is tijdens het gesprek geen enkele keer frustratie of verdriet te voelen. Ontspannen, dat is een betere omschrijving. Pauline: "We hebben echt wel onze mindere momenten, als je bijvoorbeeld maandenlang bezig bent om een oogbesturingscomputer te regelen en de arm waar-ie aan vastzit de eerste dag al kapot gaat. Dan zijn we even boos en chagrijnig, maar we leggen het naast ons neer en gaan weer verder."