Gerrit Mes: afscheid van Jozua
Altijd zoeken naar de balans
Een verlegen jochie, dat nog niet eens alleen een boodschap durfde te halen. Dat was Gerrit Mes. Weinigen hadden destijds kunnen denken dat datzelfde jochie zonder enige spoor van zenuwen honderden mensen toe zou spreken. Het gebeurde: de inwoner van Kinderdijk werd via gospelband The Bridge, waar hij in zong, langzamerhand ook een veel gevraagde spreker bij (evangelische) bijeenkomsten en diensten. Bijna dertig jaar geleden kreeg hij vanuit Jozua Dordrecht, waar hij gastspreker was, de vraag of hij aan de andere kant van de Merwede samen met zijn vrouw een nieuwe gemeente op zou willen zetten. "Er zaten namelijk veertig, vijftig mensen uit de Alblasserwaard bij Jozua Dordrecht. Samen met een ander echtpaar hebben we gebeden of dit onze weg zou moeten zijn. Uiteindelijk zagen we het echt als een briefje uit de hemel."
Een bevlogen mens, dat was en is Gerrit Mes. Het geloof is voor hem net zo vanzelfsprekend als ademen. Maar er waren tijden waarin dat volstrekt anders was. Als 16-jarige liep hij boos de hervormde kerk van Kinderdijk uit en sprak plechtig met zichzelf af om nooit meer een kerkgebouw binnen te stappen. "Vanaf de galerij, waar ik zat, werden propjes geschoten door een volwassen man. De koster die naar boven kwam greep mij bij de arm, omdat hij zeker dacht te weten dat ik het gedaan heb. Ik werd toen zo boos dat ik ben weggelopen. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik het toen al niet zo naar mijn zin had in de kerk. Bijzonder is trouwens dat ik twintig jaar later in precies hetzelfde kerkgebouw op de kansel stond om een huwelijk te bevestigen. Het kan wonderlijk lopen."
Het keerpunt voor Gerrit en zijn vrouw - die overigens uit een gezin kwam waarin niets aan het geloof werd gedaan - was een doopdienst bij een baptistengemeente. "Dat sprak ons zo aan. Tegen elkaar zeiden we: 'Hier moeten we iets mee.' In een latere dienst zei de voorganger: 'Als je echt niet zonder Jezus kunt, blijf dan achter in de consistorie.' Dat hebben we beiden gedaan en niet veel later zijn we gedoopt."
Terug naar de start van Jozua Alblasserwaard, begin jaren negentig. Het werd geen instant succes. Zo'n twee jaar na de start waren er ruim twintig leden, inclusief kinderen. "In het begin heb ik in alle eerlijkheid echt wel eens gedacht: 'Hebben we Gods stem wel goed verstaan?' Als spreker was ik gewend aan honderden luisteraars; bij onze bijeenkomsten waren er soms maar een stuk of zeven. De Alblasserwaardse leden van Jozua Dordrecht kwamen lang niet allemaal over, iets wat we wel hadden verwacht. Ook de andere kerken in Alblasserdam zaten niet op onze komst te wachten. Voor onze eerste dienst hadden we twaalf brieven naar de andere gemeentes gestuurd; er kwam slechts één antwoord en dat was zeer negatief. Dat is in al die jaren trouwens zeer ten positieve veranderd. Nu staan we op goede voet met elkaar. Die houding zit ook in het DNA van Jozua Alblasserwaard; een open blik naar andere christengemeentes, het besef dat we allen broeders en zusters zijn. We hebben nooit iets exclusiefs gehad."
'Jozua Alblasserwaard is best lief voor me geweest'
Via het pand van de voormalige MAVO, het gebouwtje De Poort bij de huidige Oude Torenbrug en cultureel centrum De Wipmolen kwam Jozua Alblasserwaard terecht in de huidige locatie, aan de Ampèrestraat. Het ledental is inmiddels uitgegroeid van 23 tot circa duizend. "Waar die groei vandaan kwam? Deels vanuit andere kerkelijke gemeentes uit de regio, voor een klein deel van mensen die nergens aan deden, maar vooral ook van mensen die vroeger kerkelijk geweest waren en bij ons weer aansluiting vonden." Hij vervolgt: "Onze gemeente is niet extreem charismatisch. Het is een beetje een gevaarlijke term om te gebruiken, maar ik zie Jozua Alblasserwaard als behoudend evangelisch."
Spannende periode
Na 28 jaar heeft de Kinderdijkse voorganger een stap teruggezet. Vele jaren lang combineerde hij het werk als timmerman met één en later twee dagen in de week leiding geven aan Jozua Alblasserwaard. De afgelopen drie jaar zijn de leidinggevenden bezig geweest met de overdracht. Met een glimlach: "Daarin ben ik wel een beetje jaloers op traditionele kerken: die hebben hier al veel meer ervaring in. Voor een nieuwe gemeente als de onze is zo'n overgang een spannende periode. Om ons heen hebben we gezien dat dat gemakkelijk mis kon gaan. Vandaar dat we er de tijd voor hebben genomen en het zorgvuldig is aangepakt."
Het was niet altijd gemakkelijk om iets los te laten wat hij zelf heeft opgebouwd, maar er ook de opluchting: een verantwoordelijkheid die bijna dertig jaar op zijn schouders lag, is nu weg. "Altijd betrokken zijn, terugkomen van vakantie als er bijvoorbeeld iemand uit de gemeente overleden was, als voorganger altijd de balans zoeken tussen de verschillende meningen van onze leden. Om een voorbeeld te noemen: de overtuiging dat als je op de juiste wijze om genezing bidt, iemand ook zeker beter wordt, is er. Zelf denk ik daar heel anders over, maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat God voor ons onvoorstelbare zaken kan doen. Daarin en op veel andere punten moet je er met elkaar uit zien te komen. Als er mensen weggingen uit onze gemeente, voelde dat ook altijd deels als mijn verantwoordelijkheid, ook al kon ik er niets aan doen."
Gerrit Mes kijkt desondanks met veel dankbaarheid terug op de jaren waarin hij leiding gaf aan Jozua Alblasserwaard. En als je hem hoort praten, merk je al snel dat het vuur nog zeker niet is gedoofd. Dat heeft ook te maken met hoe de leden met hem zelf zijn omgegaan. "De gemeente is best lief voor me geweest, heb ik gezegd tijdens de afscheidsavond. Ik hoorde van collega's hoe ze soms anonieme brieven met een nare inhoud ontvingen, of dat 's avonds en in het weekend voortdurend de telefoon ging. Dat heb ik nooit mee hoeven te maken." Stilzitten is er voor de Kinderdijker niet bij. "Ik hoop door te gaan met spreekbeurten in kerken en gemeenten, ook binnen Jozua."