'Ik hou ervan mensen te helpen'
Nieuwe wijkagenten in Lekdorpen
alblasserwaard • De politiemannen Jochim en Maik zijn onder werktijd sinds kort te vinden in de noordwestelijke punt van de Alblasserwaard. Stoere mannen met het hart op de goede plaats.
Ze horen bij het basisteam Lek & Merwede (eenheid Rotterdam, voorheen Zuid-Holland Zuid). Maandag 20 april werd Jochim bevorderd tot brigadier. Ooit begon hij zijn werkzame leven als elektro- en aircomonteur. "Dat was het niet helemaal", vertelt hij via de telefoon vanuit het bureau in Gorinchem. Uit een beroepentest bleek dat een politiepet hem goed zou passen. "Ik begon bij het verkeershandhavingsteam." Later deed hij de opleiding aan de politieacademie. "Je begint met het rustige werk, totdat je bij geweldsincidenten en aanrijdingen terecht komt."
Onderbuikgevoel
Maik startte in 2003 op de arrestantenzorg in Dordrecht. "Daar komen verdachten binnen na hun aanhouding. Ik moest hen onder andere eten brengen en medicijnen verstrekken. Je hoort het verhaal achter die verdachten." Maik werd altijd geboeid door die verhalen. "Wat zit erachter dat iemand iets doet wat bij wet verboden is? Wat me uit die tijd is bijgebleven: alles is relatief. Mensen kunnen afglijden, dat is misschien niet altijd hun schuld." Meer dan eens dacht Maik over een arrestant: 'Hoe kan het dat je hier zit?' Hij drukt mensen niet snel meer een stempel op. "Je leert een onderbuikgevoel te krijgen, gaat mensen leren lezen."
Sommige verhalen zijn hem bijgebleven. Dat van een psychotisch meisje van achttien bijvoorbeeld. "Ik was toen zelf 22 of 23 jaar. Samen met een collega had ik nachtdienst in Dordrecht. Dat meisje was suïcidaal, daarom moest ze haar kleren verwisselen voor een overall. Op de camera zag ik dat ze haar overall in het water van de wc had gedompeld en een knoop om haar nek legde." Maik snelde erheen, wist met de sleutel van de cel de knoop los te krijgen. "Ze was blauw aangelopen. We lieten een dokter komen, die gaf haar een medicijn. Na een half uurtje was ze een totaal ander persoon, je kon gewoon met haar praten. Ze had geen ouders meer en had al veel nare dingen meegemaakt in haar leven."
Het verhaal van een slimme wiskundeleraar zal Maik ook nooit vergeten. "Die man had in zijn leven de ene na de andere klap gekregen en was op straat beland. Hij was vaste gast bij ons. Je hoeft maar een aantal tegenslagen te krijgen en het kan zo met je aflopen. Ik zit nu weleens in de auto met jongens die net klaar zijn met hun politieopleiding. Aan hen vertel ik altijd deze verhalen. We moeten er oog voor hebben dat iets niet altijd is wat het lijkt."
Op straat
'Mensen kunnen afglijden, dat is misschien niet altijd hun schuld'
Ook Jochim heeft als politieman mensen ontmoet die hij niet snel zal vergeten. "Bijvoorbeeld die jongen van een jaar of zeventien die 's avonds laat nog op straat rondhing. Ik was hem al diverse keren tegengekomen op hangplekken en had vaker een praatje gemaakt, na overlastmeldingen. Daardoor had ik met hem iets opgebouwd. Op een avond vroeg ik hem: is het niet tijd dat je lekker naar huis gaat? Toen kwam hoge woord eruit. Hij had thuis problemen en sliep buiten. Ik ben met de ouders in gesprek gegaan, heb contact opgenomen met het sociaal team. We zijn een keer in gesprek gegaan met z'n allen: die jongen, zijn ouders, het sociaal team en ik. Uiteindelijk was hij thuis weer welkom."
De spanning die regelmatig bij het vak hoort maakt het interessant', vinden ze. Maar wat hen vooral motiveert is iets anders. Jochim: "Ik hou ervan mensen te helpen, klaar te staan, iets te betekenen." Ook Maik houdt wel van een beetje reuring. "Dat zit in je aard. Maar dat ik dit vak leuk vindt heeft ook te maken met nieuwsgierigheid: wat kunnen we voor die burger doen. Bij een dikke aanrijding wil je hulp verlenen, een stap extra doen." Hij ervaart overigens minder spanning dan vroeger, zegt hij. "Het is nu anders omdat ik al zoveel aanrijdingen en dode mensen heb gezien. Maar het went nooit."
Jochim vindt zijn nieuwe werkgebied 'hartstikke mooi'. "Ik hou van het polderlandschap, ben niet iemand die in een druk centrum van Rotterdam op zijn gemak is. Mijn hart gaat uit naar de jeugd. Contacten leggen met jongeren, waar mogelijk hen de juiste kant opsturen, daar ligt mijn hart. Ik hoop dat jeugd me weet te vinden." Maik hoopt dat mensen vaker zaken zullen melden. "Alleen als wij dingen weten, kunnen we iets voor de burger doen."