Ronella staat deel van haar lever af aan nichtje Ziva
Een speciale eerste verjaardag
Ziva Bakker uit Oud-Alblas werd afgelopen week 1 jaar. Vanzelfsprekend was die eerste verjaardag niet; een levertransplantatie, waarvoor haar tante een deel van haar lever afstond, redde haar leven. Een verhaal over regenbogen, ritten naar Groningen, de bijstand van familieleden en vrienden én de steun van het geloof.
Slingers, ballonnen, een vlag die uithangt; het is duidelijk te merken dat aan de Schoolstraat feest wordt gevierd. Op afstand, gezien de coronamaatregelen, maar daarom niet minder feestelijk. Voor Mark en Hannah Bakker is dit een heel speciale dag. Een paar maanden geleden stonden ze in het Universitair Medisch Centrum Groningen nog bij het bed van Ziva en konden ze alleen maar hopen en bidden dat ze het zou halen. Nu zit ze op het de arm van haar vader en oogt ze als een gezond en opgewekt kind. "Het blijft een kwetsbaar meisje, maar we zijn heel dankbaar dat we nu toch haar verjaardag mogen vieren", vertellen ze. Voor het begin van dit verhaal moeten we een paar maanden verder terug in de tijd. Bij de geboorte van Ziva lijkt er nog niets aan de hand. Wekenlang gaat alles volgens het boekje. Tot Mark en Hannah merken dat ze er steeds geler uit begint te zien en Ziva een verdikking krijgt op haar been. "We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan om bloed te laten prikken."
Diezelfde dag nog staat de huisarts op de stoep met een heftige mededeling: Ziva moet, omdat haar leverwaarden zeer alarmerend zijn, met spoed worden opgenomen. Na verder onderzoek wordt ze vervolgens overgebracht naar het ziekenhuis in Groningen. "Onwerkelijk, onze wereld stond in één keer op zijn kop. Ze bleek een levensbedreigende aandoening te hebben die maar tien keer per jaar voorkomt: galgangatresie. Daarbij zijn de galwegen niet goed aangesloten op de darmen en blijft de gal in de lever. Het had niet veel langer moeten duren; we waren er nog net op tijd bij. Ze is een week later geopereerd om een nieuwe verbinding aan te brengen."
Heen en weer rijden tussen Oud-Alblas en Groningen (het enige ziekenhuis waar de aandoening van Ziva behandeld kan worden), het opvangen van hun twee andere kinderen, de zorgen rond Ziva; het waren voorzichtig gezegd geen makkelijke weken. Zeker niet omdat de operatie tijdelijk verlichting bracht, maar dat op de lange termijn Ziva een nieuwe lever nodig had. "Haar lever was al teveel beschadigd. Hierdoor ontstonden er lichamelijke problemen. Een dikke buik door vocht , ze wilde niet meer goed drinken, haar lichaam kreeg het zwaar. Ze moest daarom opnieuw opgenomen worden in het UMCG. De angst sloeg ons om het hart of het goed zou komen."
Toen Ziva vijf maanden oud was kwam ze op de wachtlijst voor levertransplantatie. "Helaas zijn er veel te weinig donoren, waardoor er op korte termijn een levende donor gevonden moest worden, die een deel van zijn of haar lever af wilde staan." Daarmee zou het leven van Ziva gered kunnen worden. "Natuurlijk wilden we dat zelf zijn, maar we hebben beiden niet de goede bloedgroep. Ze adviseerden ons om in onze eigen omgeving rond te vragen. Dat vonden we heel lastig. Aan de ene kant wil je straat oprennen en iedereen vragen om het leven van je dochter te redden, maar aan de andere kant voelt het zo ongemakkelijk om zo'n moeilijke vraag aan iemand te stellen. Je vraagt nogal wat." Ze lieten het desondanks doorschemeren; meerdere mensen hadden het al in overweging. Totdat de telefoon ging in huize Bakker. Schoonzus Ronella, getrouwd met de broer van Mark, belde op. "Ze zei tegen ons: 'Ik ga het doen'." Ze zijn even stil. "Dat was een heel bijzonder moment, waar we nog steeds zo dankbaar voor zijn." "Het ging al langer door mijn hoofd heen", blikt Ronella terug. "Je wilt wat doen, voelt je zo machteloos. Van mijn eigen zwangerschap wist ik dat ik de goede bloedgroep had. We hebben zelf een kind verloren en we wilden niet nog een keer aan een graf staan. Het is een beslissing die ik samen met mijn man Kees genomen heb, ik heb dit niet alleen gedaan."
Ook zij leerden de weg naar Groningen meer dan goed kennen. De eerste keer dat ze die kant opreden zagen ze een regenboog. Ronella: "We besteden er toen niet zoveel aandacht aan, maar letterlijk alle keren dat we naar Groningen zagen we weer een regenboog. Dat gaf ons zo'n vertrouwen. Voor ons was het echt een teken van God dat Hij met ons meeging." Het geloof heeft de beide echtparen en de familie die om hen heen staat sowieso door deze zware maanden heen geholpen. Hannah: "We hebben mogen ervaren dat God ons hierin steeds gedragen heeft. Toen Ziva en Ronella geopereerd werden voor de transplantatie - die in beide gevallen tussen de acht en tien uur duurden - vond er vanuit onze kerkelijke gemeente een gebedsmarathon plaats. Dat was zo mooi, zoveel mensen die daar en thuis voor ons meisje en Ronella aan het bidden waren. Op de dag van de operatie kregen we van mensen uit het hele land foto's van regenbogen. Ook boven het ziekenhuis was daar ineens die regenboog. We wisten: ook als het niet goed zou aflopen, dan is God trouw en zal Hij ons voor ons zorgen."
De operatie slaagde gelukkig wonderwel. Het gedeelte van de lever van Ronella sloeg goed aan. Wel zal Ziva haar hele leven medicijnen moeten blijven slikken. "Zeker in deze tijd van corona zijn we extra alert. Je blijft in spanning over hoe het met haar gaat. We moeten regelmatig bloedprikken en ze blijft onder controle omdat er altijd complicaties kunnen ontstaan. Overigens: de zorg en begeleiding vanuit het UMCG doet ons enorm goed doet. Hoe zij ons in deze hele periode hebben begeleid, hun expertise, is echt ongelofelijk. Juist in deze coronatijd met de druk op de zorg is dat extra bijzonder. Groningen was ver weg, dat was ontzettend zwaar, maar het is echt 'ons' ziekenhuis geworden, met enorm lieve en betrokken artsen en chirurgen."
Met Ronella gaat het ook prima. "Ik kan gewoon weer werken en voor onze kinderen zorgen. Ik heb als aandenken wel een mooie streep op mijn buik, maar dat heb ik er graag voor over." Ze lacht even: "Wat lastig is: je wilt al je neefjes en nichtjes op dezelfde manier behandelen. Ik wil Ziva niet voortrekken, maar ze is toch wel mijn meest bijzondere nichtje."