Innerlijk reisadvies
Vannacht droomde ik over de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Er werd een extra journaaluitzending ingelast. Wat zou er zijn? Zou hij in quarantaine zitten of burnout zijn geraakt. Of zou hij extra Troost-tv gaan aanbieden of een oproep doen om nog vaker te lezen, bewegen, klussen of je handen te wassen?
Hij kwam in beeld, zat niet in een studio, maar in zijn huiskamer. Hij ging bij het raam staan en zei: 'Ik wil jullie bedanken voor jullie brieven met zorgen om mijn werkdruk, maar wees gerust. Ik pas goed op mezelf en kom nu niet met een nieuwe coronamaatregel, wel met een innerlijk reisadvies.'
Hij ging iets rechter op staan en zei: 'Ik maakte me de afgelopen tijd grote zorgen, om de wereld, het land, om u en jou. En was bang dat ik zelf ook besmet zou raken, op de ic zou belanden of nog erger. Ik keerde naar binnen, doorleefde mijn angst en kwam weer in beweging voor alle zieke mensen, waarvan velen aan de beademing lagen. En voor alle mensen die een dierbare verloren, soms zelfs zonder afscheid te kunnen nemen.
Maar er is meer, morgen, overmorgen zal ik de stilte weer opzoeken, want straks als we allemaal ons gewone ritme weer oppakken, mogen we de ander nog steeds niet vergeten. Vooral de ander die ook na de coronacrisis te oud of ziek is om naar buiten te gaan. Het is goed dat we elkaar zoveel mogelijk vermaken, maar durf ook eens stil te staan en met elkaar te praten. Niemand heeft hier voor gekozen, niemand heeft ons dit aangedaan. Maar nu het eenmaal zo is, probeer ik ook in ons aller toekomstbelang mijn stiltekansen te blijven grijpen.'
Toen ik wakker werd, vouwde ik mijn handen. 'Lieve God, laat dit niet bij dromen blijven.'
Christine van Reeuwijk, Lexmond