Dennis van der Gun bondscoach van Japanse sprintploeg
'Leven in Japan is prima, maar duur'
everdingen • Van der Gun was zelf in zijn jonge jaren best wel een talentvolle schaatser. Mede door blessures slaagde hij er niet in zich een plekje te verwerven bij de nationale schaatselite. Als trainer/coach bleef hij echter behouden voor zijn geliefde sport. Toen hij in het voorjaar van 2018 werd gevraagd om bondscoach van de Japanse sprintploeg te worden aarzelde hij geen moment. Onlangs was hij voor enkele dagen vakantie terug in Everdingen.
Als jongetje was Dennis lid van liefst drie sportclubs: SC Everstein (en dat is hij nog steeds), LTV Gouwenes en schaatsvereniging De Vijfheerenlanden. "Die laatste club liet op zaterdag een bus rijden en haalde dan alle jeugd uit de omtrek op om te gaan schaatsen op de Vechtsebanen in Utrecht. Toen ik 12 of 13 was begon ik met wedstrijdschaatsen. Dat vond ik zo leuk dat ik ben gestopt met voetballen en alles op het schaatsen heb gegooid. Via de club en het gewest Noord Holland/Utrecht werd ik als tweedejaars junior uitgenodigd voor Jong-Oranje, waar ik drie jaar voor heb gereden."
WK junioren
Als lid van Jong-Oranje reed Van der Gun in binnen- en buitenland. Als allrounder was hij in 1998 van de partij bij de WK junioren in Roseville (Amerika). Daar won hij de 3.000 meter en werd hij vierde in het eindklassement. Bij het olympisch kwalificatietoernooi werd hij als junior vierde op de 10.000 kilometer bij de senioren, voor zijn gevoel zijn beste prestatie ooit.
Hoewel toen al duidelijk was dat de échte top voor hem niet was weggelegd werd hij na zijn juniorentijd gevraagd voor het DSB-team. Daar trainde en reed hij samen met onder andere Ids Postma, Jan Bos en Marianne Timmer. In die succesvolle periode werd hij, bij de sportverkiezingen van Vianen, eerst gekozen tot talent, en daarna twee keer tot sportman van het jaar.
Knieblessure
"In mijn tweede seizoen bij DSB raakte ik geblesseerd aan mijn knie. Het duurde heel lang voor de diagnose was gesteld: slijmbeursontsteking. Ik ben in mei 2002 geopereerd en was niet verbaasd dat mijn aflopende contract niet werd verlengd. Gelukkig kon ik terecht bij het PVZ-team in Groningen. Het duurde twee seizoenen voor ik hersteld was, en toen kreeg ik een extra klap doordat mijn moeder, mijn trouwste supporter, overleed. Uiteindelijk heb ik mijn oude niveau nooit meer gehaald, en uit frustratie en onmacht ben ik in 2006 gestopt. Ik was toen pas 27 jaar."
Dennis bleef in Groningen hangen, verdiende een tijdje de kost als elektromonteur, en werd gevraagd om jeugdtrainer te worden van de Schaatsacademie. Daar werden talentvolle schaatsers in de leeftijd tussen 13 en 17 jaar begeleid. Ze trainden 's morgens een paar uur op de overdekte baan in Groningen, en gingen daarna naar school. "Ik heb met veel trainers te maken gehad, en daar zaten echt betweters bij. Toch was ik blij met die kans om een kleine groep te begeleiden, en het werd voor mij een bevestiging dat de functie trainer/coach goed bij mij paste. Ik was inmiddels ook tennisleraar, en gaf daarnaast conditietrainingen voor talentvolle tennissers. In combinatie met mijn schaatsactiviteiten waren de dagen méér dan goed gevuld."
Commerciële ploeg
De Schaatsacademie werd steeds professioneler en zette de kleine commerciële ploeg Anker op. Van der Gun werd hoofdcoach van het vrouwenteam, met onder andere Thijsje Oenema en Irene Schouten, terwijl sprinticoon Gerard van Velde de mannen onder zijn hoede had. Uiteindelijk werd het één organisatie. "Van 2016 tot 2018 heb ik me uitsluitend gefocust op de Olympische Spelen van Pyeongchang (Zuid-Korea). Mede doordat de ploeg het daar prima heeft gedaan klopte Japan aan de deur: of ik coach van de negenkoppige sprintploeg wilde worden. Johan de Wit was al hoofdcoach van de mannen en eindverantwoordelijk voor de hele schaatsploeg. Na wikken en wegen, en met de voorwaarde dat vrouw en kind ook mee mochten, heb ik een contract tot en met de OS van Beijing in 2022 getekend. Vanwege de taalproblemen loopt er constant een tolk mee. Het leven in Japan is prima, maar wel erg duur."
Peter Verbeek