Bianca en Eric Slakhorst beklommen Kilimanjaro
'Het is bijna een buitenaardse ervaring'
vianen • Vijf jaar eerder hadden ze tijdens een rondreis door Tanzania en Kenia al eens een keer aan de voet van het bergmassief gestaan. Eric: "Er kwam toen een groep mensen uit een bus, die allemaal begonnen te zingen. Ze waren stoffig en hun kleren waren vies. Ze waren zo euforisch, omdat ze zojuist de berg hadden beklommen." Bianca haakt in: "Toen wist ik het zeker: als ik 50 word, wil ik dat ook een keer doen. En aan die belofte hebben we ons gehouden."
Bianca en Eric zijn sowieso al aardig sportief aangelegd. Bianca liep dit jaar de Nijmeegse Vierdaagse. Eric is een fanatieke fietser. Beiden hadden al een keer deelgenomen aan de Alpe d'Huzes. Ook hebben ze al flink wat avontuurlijke huttentochten ondernomen in Oostenrijk. Maar dat alles is nog even wat anders dan het beklimmen van de Kilimanjaro, het bergmassief dat veel sportieve bergwandelaars tot de verbeelding spreekt.
Machame-route
Ze ondernamen de tocht samen met Arno en Esther, een nicht van Eric. Eric: "We hebben gekozen voor de Machame-route, omdat het de route is met de mooiste uitzichten en landschappen. Je kunt de berg te voet afleggen. Het is goed te doen, maar af en toe moet er behoorlijk geklauterd worden. Het is niet even een paadje op en af." Eric en Bianca hadden zich heel goed voorbereid op hun avontuurlijke tocht. Bianca: "Belangrijk is bijvoorbeeld dat je een slaapzak hebt, die temperaturen kan weerstaan van -37 graden. Ook een goede rugzak is onontbeerlijk. En dan natuurlijk je kleding. Wij droegen zeven lagen over elkaar, waaronder kleding die we ook tijdens de wintersport gebruiken. Tijdens de tocht is het heel belangrijk dat je veel drinkt. Zeker 3 tot 4 liter per dag." Eric: "Je kunt alles trainen en nog zo goed voorbereid zijn. Maar er is één ding wat je niet kunt trainen: de hoogte. Zelfs de meeste getrainde superatleten zijn niet zeker of ze de top halen. Het zegt genoeg dat 30 procent het niet haalt."
Superzwaar
Een berg die je wandelend kunt bedwingen, lijkt mee te vallen. Ook bereikbaar voor gewone sportievelingen. "Maar let wel", zegt Eric, "de omstandigheden zijn superzwaar. Een gevoelstemperatuur tot min 20 graden en weinig zuurstof in de lucht. Sommige klimmers krijgen last van duizelingen in hun hoofd. In dat geval mag je niet verder omhoog. Ik kreeg last van mijn maag. Ik had steeds het gevoel dat ik moest overgeven, terwijl er bijna geen zuurstof naar je benen gaat." Bianca: "Van tevoren hadden we met onze twee reisgenoten goede afspraken gemaakt: wat doen we als één van ons moet afhaken? Gaan we dan door of gaan we terug? Dat was iets waar ik nog het meest nerveus voor was."
Stapje voor stapje
De zevendaagse beklimming begint op 1.800 meter, met overnachtingen op 2.835 meter (Machame Camp), 4.600 meter (Lava Tower Camp), terug naar 3.900 meter (Baranco Camp), een kort maar pittig dagje klauteren naar 3.995 meter (Karanga Camp) en vervolgens naar 4.673 meter (Barafu Camp). "Daarna volgt de zwaarste etappe", zegt Bianca. "Op die dag gingen we naar de top en begonnen we ook linea recta aan de afdaling naar 3.100 meter. In 36 uur tijd zijn we 24 uur aan het klimmen en dalen geweest. We vertrokken rond middernacht. Het was pikkedonker, dus dat betekent dat je moet lopen met lampjes op je hoofd. Je loopt stapje voor stapje, want anders houd je het niet vol."
Om zeven uur 's morgens bereikten ze de top. Eric: "Door het wolkendek en uitkijkend op ijsschotsen heb je een schitterend uitzicht op Afrika. Het is een bijna buitenaardse ervaring. Door het ochtendlicht is het zo prachtig, maar tegelijkertijd voelt het onecht." Ze verbleven slechts een kwartiertje op de top. "Pas toen we weer beneden waren, drong het besef door wat we gezien hadden."
Dick Aanen