'Als het zaallicht uitgaat, zit je in een theater'
Met kippenvel in de coulissen
vianen • "Daar moeten we even een trap bij pakken, Arno", zegt Marcel terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd wist. Anderhalve dag geleden zijn de mannen begonnen met het ontmantelen van de theaterzaal. Een batterij lampen staat verloren midden in de zaal, een snoer bungelt doelloos aan het plafond, de aluminium profielen voor theaterlampen zijn geveld.
De bekabeling, de geluidsapparatuur en een deel van de lampen wordt verhuisd naar de nieuwe zaal die wordt aangebouwd bij sportcentrum Helsdingen. De Stadshof maakt plaats voor nieuwbouwwoningen.
Natuurlijk wordt het anders. "We hebben hier een kleine dertig jaar rondgelopen, het was soms letterlijk ons tweede huis: onze zoons hebben wel eens op de turnmatrassen overnacht toen tijdens een generale repetitie de techniek niet goed werkte en het heel laat was geworden", lacht Marcel.
Maar hij is er het type niet naar om te lang achterom te kijken. "Ik ben nu anderhalf jaar betrokken bij het project voor een nieuwe locatie en ik ben er heilig van overtuigd dat we ook in Helsdingen heel mooie dingen gaan doen. Er is goed naar ons geluisterd bij het maken van de bouwplannen. Ik loop regelmatig op de bouw rond en als we dan dingen tegenkomen, wordt het ook opgelost. Dat is vaak anders, dus daar zijn we echt blij mee."
Natuurlijk zijn er compromissen gesloten. De vlakke vloer in het nieuwe theater was even slikken voor Marcel. "Eigenlijk ben ik daartegen; je zit als toeschouwer bovenop de vloer en mist het totaalplaatje. Maar tijdens een rondgang langs andere theaters kwamen we in Utrecht in een zaal waar ze een goede oplossing hadden gevonden: de speelvloer begint daar pas twee meter voor de eerste rij én er is een voordoek. Dat idee hebben we overgenomen. Podiumdelen kunnen we altijd nog los neerzetten. Ik snap dat een vlakke zaal multifunctioneler inzetbaar is, dat is een goede reden om het zo te doen."
Dat Vianen voortaan geen middelgroot theater heeft maar met 250 stoelen onder de kleine zalen valt, vindt Marcel niet zo'n punt. "De artiesten die meestal de kleine zalen overslaan, willen nog steeds naar Vianen komen, bleek bij het samenstellen van het theaterprogramma voor komend seizoen. Dat komt omdat we een goede naam hebben opgebouwd."
Hobby
Marcel stond samen met Arno Veldhoven aan de wieg van dat succes. "We begonnen met vier vrijwilligers voor de techniek, inmiddels zijn dat er gelukkig acht tot twaalf. Bij grotere shows lopen we hier met zes man rond." Voor Marcel is het een 'volkomen uit de hand gelopen' hobby, geeft hij grif toe. " Waarom ik er zoveel tijd in steek? Omdat ik het creatieve proces zo mooi vind. Samen met de artiest maak je iets waar veel mensen van kunnen genieten. Licht en geluid draagt daar veel aan bij. Ik sta regelmatig met kippenvel in de coulissen als ik merk dat we de zaal weten te pakken."
Daar horen ook zenuwen bij, al staat hij zelf niet in de spotlights. "Ik was niet goed genoeg op mijn gitaar om op het podium te staan. Dan maar achter de knoppen, dacht ik toen", grinnikt Marcel.
Zijn perfectionisme is er niet minder om. "We hadden eens een jubileumconcert van het mannenkoor. Voor het slotstuk met de sopraan-solist stond een kruisje op de vloer waar ze moest staan, we hadden dat goed geoefend. Maar tijdens het concert zette ze één stap opzij en klapte haar map open, waardoor ik een rondzinger te pakken had. Dan ben ik dus bloedchagrijnig en even niet aanspreekbaar."
Maar meestal geeft zijn vrijwilligerswerk hem veel voldoening. "De technici van de grote jongens zie ik soms denken: 'nee, niet weer zo'n klere-sporthal. Totdat ze zien dat wij heel goede apparatuur hebben en weten waar we het over hebben. Als het zaallicht uit gaat, zit je hier echt in een theater."
Janneke Boogaard