Michael Krijgsman kan weer vooruit kijken
'Het was een lange weg'
Voor Michael Krijgsman (45) wordt deelname aan Alpe d'HuZes –in juni 2020- extra bijzonder. Een (enorme) tumor rondom zijn organen zette zijn leven op zijn kop, maar nu kan hij weer vooruit kijken.
Hij is inmiddels weer volop aan het fietsen en fitnessen. "Ik word soms het beest van de sportschool genoemd", zegt hij lachend. "Ik kan al mijn energie kwijt in het sporten en wil zo fit mogelijk zijn voor Alpe d'HuZes, maar ook om weer aan de slag te gaan. Want dat is voor mij het belangrijkst: ik wil weer aan het werk."
Afgestapt
Het was zijn werk als schilder, dat hij in de zomer van 2018 de schuld gaf van zijn rugklachten. "Ik had het druk gehad en was toe aan rust", blikt Michael in zijn woning in Krimpen aan den IJssel terug. "Op vakantie hebben mijn partner Jessica en ik het er lekker van genomen. We hebben er heerlijke, relaxte weken van gemaakt."
Na de vakantie dacht hij uitgerust en wel de draad weer op te pakken, maar tijdens een fietsritje met zijn maten van toerfietsclub De Waardrenner leek hij stil te staan. "Normaal gesproken vind ik het heerlijk om de boel een beetje op te schudden, maar ik kwam voor mijn gevoel niet vooruit. Ik ben onderweg afgestapt en heb me laten ophalen. Thuis kon ik niet plassen en ik besloot de volgende dag toch maar even naar de dokter te gaan. Een paar dagen later kreeg ik mijn eerste chemo..."
Tijdbom
De geboren Rotterdammer bleek een tumor van 19 bij 13,5 (!) centimeter in zijn lijf te hebben, die zich rondom zijn organen had genesteld. Een tikkende tijdbom dus. De oorsprong zat in een van zijn teelballen, waarna de tumor zich omhooggewerkt had.
"Ik had bij lange na niet door hoe ernstig het was. Ik kom uit een familie waar men nogal eens last heeft van nierstenen. Daar dacht ik nu ook aan. Op de echo was echter een grote witte vlek te zien. Dat was de tumor. Ik moest me gelijk melden in de Daniel den Hoed Kliniek."
'Ik bleek een tumor van 19 bij 13,5 centimeter in mijn lijf te hebben'
Vervolgens: "Het is een cliché, maar als je uitslag hoort staat de wereld even stil. Van een kerngezond mens was ik opeens doodziek. Aan de andere kant had ik niet veel tijd om er bij stil te staan. Je komt gelijk in een mallemolen terecht, waarna het een kwestie van overleven was. Mijn arts zei dat het vooruitzicht goed was, maar dat het wel loodzwaar zou worden. Daar bleek niets van gelogen. Het was een lange weg."
Omdat de tumor, in Michaels geval een grote, compacte massa, dicht tegen zijn organen aan zat, was een operatie te risicovol. "Ik kreeg chemotherapie, waarbij ik met tussenpozen viermaal een week opgenomen werd. In totaal bijna zeventig behandelingen. Het was één week op en twee weken thuis om te herstellen. Bij aanvang van de derde sessie werd ik echter naar huis gestuurd, omdat de waarden van mijn rode en witte bloedlichaampjes te laag waren. Dat was een klap. Je voelt je in de steek gelaten door je lichaam. Voor het eerst had ik het gevoel: de kanker zal me toch niet de baas zijn? Ik kon in die periode de trap nog niet op komen."
Epo
Een epo-injectie bood echter soelaas, waarna de behandeling kon worden voortgezet en uiteindelijk afgerond. Eenmaal thuis begon de periode van herstel. Stapje voor stapje krabbelde hij op. Sportief als hij is meldde hij zich zodra de conditie het toeliet weer in de sportschool. Eerst op therapeutische basis, later bij Health Center Krimpenerwaard.
Daar maakte hij gezien de kilo's die hij de lucht in slingerde en de wattages die hij weg trapte al snel progressie. Op een ander vlak ging het minder voorspoedig. "Ik was net voordat dit allemaal gebeurde van baan veranderd. Daardoor werd mijn contract niet verlengd. Dat had niets met mijn werkgever te maken, maar wel met verzekeringsmaatschappijen, die me vanwege mijn achtergrond niet wilden verzekeren voor eventueel ziekteverzuim en andere kosten. Ook bij mijn voormalige baas kon ik daardoor niet meer terecht. Dat is heel frustrerend. Ik heb 27 jaar gewerkt zonder thuis te zitten, maar nu zit ik noodgedwongen met mijn handen over elkaar. Dat voelt niet goed."
Vervolgens: "Het is een verhaal op zich, maar ook vanuit het UWV, een instantie die je aan het werk zou moeten helpen, ervaar ik weinig steun. Ik hoop maar dat hier snel verandering in komt. Ik wil zelf, werkgevers willen, maar de bureaucratie steekt er een stokje voor. Het maakt me boos en verdrietig. Ja, ik lig er wel eens wakker van."
Hij leeft zich uit op de fiets en in de sportschool, waar hij een speciaal programma volgt. "Ik voel me gesteund door mijn fietsmaten Duncan, Ariën en Arco, die ook zullen deelnemen aan Alpe d'HuZes. We rijden onder de vlag van Team Krimpenerwaard en zullen in Frankrijk met aanhang op een camping verblijven."
Maximale
Hij kijkt er naar uit. "Ik heb aan den lijve ervaren hoe zwaar het is, zowel fysiek als mentaal, om met kanker te maken te hebben. Ik wil nu graag mijn steentje bijdragen om andere patiënten te helpen. Sportief gezien ga ik voor het maximale, maar de emoties zullen ongetwijfeld een rol gaan spelen. Er zullen de nodige tranen vloeien, maar ik hoop dit hoofdstuk op de berg af te kunnen sluiten."