Nooit meer terug naar de stad
'Veen voelt als familie'
veen • In de Utrechtse wijk Lunetten hadden René de Jager en zijn vriendin Nicole Timmermans nauwelijks contact met de buurt. Meerdere keren werd er bij hen ingebroken. "Dan zeiden de buren achteraf dat ze wel mannen in de tuin hadden zien lopen toen wij weg waren, maar ja, ze hadden geen zin om zich ermee te bemoeien. Gewoon desinteresse." Toen Nicole's auto een keer werd beschadigd voor de deur: hetzelfde verhaal. Ja, de buren hadden wel iemand rond die wagen zien scharrelen. Nee, niet de politie gebeld natuurlijk. René: "Ik dacht op een gegeven moment: als ik hier dood neerval op straat, stappen ze nog over me heen." Ook de drukte, voortdurend het doordringende geluid van de snelweg op de achtergrond, begon hem tegen te staan. "Je kunt er ook nergens in de stad aan ontsnappen. Je hoort altijd wel iets, als het geen snelweg is, dan een trein of een vliegtuig." In Portugal werd het verlangen naar een rustige woonomgeving echt concreet. De moeder van Nicole woont daar permanent, dus gaat het paar er regelmatig op bezoek. Toen ze nog in Utrecht woonden, was dat echt een verademing. "Daar hoor je 's nachts niets anders dan krekels en een nachtegaal." Tijdens de ritjes naar huis begon de aversie tegen de stad dan steeds meer de kop op te steken. "Als we bij Parijs waren, begon de buikpijn. Dan vroegen we onszelf af: staan onze meubels er nog."
Familie
Dus, op zoek naar een huis in een rustige omgeving. Vanwege het toenmalige werk van Nicole in Zaltbommel werd de stad hun ankerpunt, René was qua werk wat minder aan een locatie gebonden. "We hebben een passer gepakt en een cirkel getrokken." Vervolgens ging het paar in de weekenden wat rondrijden in de omgeving. Aan het einde van één van deze verkenningsritjes haalde Nicole haar partner over om ook nog even naar Veen te rijden. René zag dat helemaal niet zitten. "Ik was moe, was het beu. 'Dat is zowat België', riep ik." En uitgerekend daar vonden ze een leuk boerderijtje aan de Maasdijk. Zo'n 5 jaar geleden zijn ze nog verhuisd binnen Veen: naar een andere boerderij aan dezelfde dijk, omdat het Nicole's droom was om ooit in een huis met een rieten dak te wonen. En daar wonen ze dus nu. Een huis dat door de vorige bewoners al met veel respect voor haar ouderdom – het is zeker 200 jaar oud – is verbouwd. "Wij zijn eigenlijk verder gegaan waar zij zijn opgehouden. Ik vind dat ook een mooie gedachte, dat je zoiets ouds opknapt zodat het weer een paar generaties mee kan. Je laat iets na, verlegt een steen in de rivier als het ware."
René woonde pakweg 40 jaar in Utrecht. Toch heeft hij nu naar eigen zeggen geen band meer met de stad. Ja, hij kan zich opwinden over dat "lelijke betonnen blok van een Hoog Catherijne". En anderzijds weer liefdevol praten over het centrum van de stad, dat nu nog veel meer bruist dan toen hij er woonde. "Utrecht voelde wel een beetje als het centre of the world. Ik vind het nu nog steeds leuk om er met mensen heen te gaan, die er nog nooit zijn geweest." Maar als hij zijn moeder opzoekt, die aan de rand van Utrecht woont, kan hij zich ergeren aan de vele stoplichten en de drukdoenerij op de weg.
Betrokkenheid
Inmiddels woont René dan ook al ruim 20 jaar in Veen. Waar hij naar eigen zeggen met open armen is ontvangen. Kenmerkend voor het dorp is volgens hem het leven en laten leven-principe. De nuchtere inslag, dat ook. Dat de buurman oprecht over zijn nieuw aangeschafte wagen kan zeggen: wat heb je nou voor een lelijke bak gekocht. "In de stad waren de buren dan meteen jaloers. Moest er bij hen ook meteen een nieuwe auto komen, weet je wel. Hier in Veen ben je niet iemand door wat er op je bankrekening staat, dat interesseert mensen niets. Het gaat hier veel meer om wie je bent, hoe je je gedraagt." En mensen zijn meer geïnteresseerd in elkaar. "Er is veel meer onderlinge verbondenheid." Het dialect: daar waagt hij zich niet aan. "Maar het is wel fijn als de echte Veense gewoon plat tegen je praten. Dat is wel het teken dat je geïntegreerd bent, omdat ze dan blijkbaar denken: hij verstaat het toch wel." Hij kan zich niet voorstellen ooit weer terug te gaan na de stad. Ook de diagnose ms – die 2 jaar geleden kwam – heeft dat niet veranderd. Er zijn wat ingrepen gedaan in huis, de slaapkamer is verhuisd naar beneden, er is een inloopdouche gerealiseerd. Het looprekje, de scootmobiel: alles is in huis voor als René een slechte periode heeft. "Maar als het gaat om lichamelijke conditie, geloof ik erg in het mantra: if you don't use it, you loose it." Oftewel: je moet in beweging blijven. "Ik heb hier mijn projectjes, een beetje rotzooien in de tuin bijvoorbeeld. Er zijn genoeg prikkels om actief te blijven." Na een stilte, zegt hij: "Veen voelt als mijn familie."
'Bij Parijs begon de buikpijn. Dan vroegen we onszelf af: staan onze meubels er nog'