Tulin Yagmur beloond voor 25 jaar vrijwilligerswerk
'Het hoort bij mijn leven'
Stomverbaasd was Tulin Yagmur (47) toen ze vorige maand werd benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. "Ik vond dat ik het helemaal niet verdiende. Hulp aan buren, jongeren even helpen met hun huiswerk, ouderen een uurtje ondersteunen; ik vind het niet meer dan normaal. Ik ben dat zo gewend, het hoort bij mijn leven. Ik blijf dit doen zolang ik kan."
Maar de imposante lijst met activiteiten die de Leerdamse sinds 1994 ondernam, vertelt zijn eigen verhaal. En naast haar werk als adviseur bij stichting Samen Doen blijft ze actief. "Ik ga iedere zondagmiddag langs bij een multicultureel groepje vrouwen van 65 jaar en ouder. We drinken een kopje koffie, kletsen wat of zijn creatief bezig. Daarnaast bied ik hulp waar dat maar nodig is, ik fungeer als tolk, zorg voor vertalingen of ga mee naar de huisarts of het ziekenhuis. Zeker als het gaat om zaken die voor vrouwen moeilijk bespreekbaar zijn."
Voldoening
Tulin Yagmur begon daar al mee toen ze een jaar of twintig was. "Ik was jong, had tijd over en zag dat mensen hulp nodig hadden. Ik zag de glinstering in de ogen van de mensen die ik hielp. Ik vond het prettig om te doen, het gaf me zelf ook voldoening."
Pakweg 25 jaar later is ze nog net zo actief, maar haar werk heeft inmiddels wel een andere achtergrond. "Ik doe het nu vanuit mijn geloof. De basis van de Islam is hulpvaardigheid. Daarbij is het niet belangrijk of je iemand kent of niet. Ik geloof heilig dat de Islam individuele en collectieve verplichtingen met zich meebrengt. Dat laatste houdt voor mij in dat je je inzet voor de samenleving." De achtergrond van mensen speelt daarbij geen rol. "Toen ik begon met vrijwilligerswerk keek ik vooral naar mijn 'eigen' mensen, naar de Turkse gemeenschap. Van lieverlee besefte ik dat dat niet goed is. We wonen samen, afkomst maakt me allang niet meer uit. Ik houd van 'mensen'. Als er een hulpvraag komt, sta ik klaar."
Vakantie
'Afkomst maakt me niet uit. Ik houd van mensen. Als er een vraag komt, sta ik klaar.'
Haar inzet werd eind april beloond met een koninklijke onderscheiding. "Ik zou die dag met mijn dochter op vakantie gaan. Via de mail werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een vergadering over participatie. Dat was slim, want dat ligt me na aan het hart. Maar toch liet ik weten dat ik vrij had en op vakantie ging. Mijn collega drong erop aan dat ik mee zou gaan, het duurde maar een uurtje en anders moest zij alleen. Zo heb ik me over laten halen. Toen we daar aankwamen, werd gezegd dat ik in het zonnetje gezet zou worden. Vanwege de naderende koningsdag dacht ik dat we een oranje tompouce of soesjes zouden krijgen. Pas toen ik al die mensen zag, viel het kwartje. Mijn dochter had 's morgens een jurk en mijn favoriete hoofddoek gestreken en gevraagd of ik die aan wilde doen. Om haar een plezier te doen, heb ik dat gedaan. Ook die 'actie' begreep ik toen pas."
Verlegenheid
De Leerdamse genoot van de dag. "Het contact met de andere gedecoreerden was mooi. Die mensen hebben veel betekend voor de samenleving. Ik vond hun verhalen boeiend. Stiekem dacht ik: zij verdienen die onderscheiding wél. Die twee uur waren zo voorbij. Ik had al die tijd zo'n raar gevoel, net of ik mezelf door de ogen van een ander zag. Ik voelde een vreemde mengeling van verlegenheid – omdat ik het niet verdiende – maar ook blijdschap en ontroering. En tegelijkertijd voelde ik me heel vereerd. Dat is het gekke: als het om anderen gaat, ben ik net een tijgerin. Voor mijn cliënten ga ik door het vuur, maar ik vind het lastig als ik zelf op de voorgrond sta."
Het 'landde' pas een beetje toen Tulin en haar dochter later die dag in het vliegtuig zaten – haar man had vanwege de plechtigheid 'stiekem' de vlucht gewijzigd. Mijn dochter Berfin vroeg: 'Ma, hoe voel je je nu?' Toen kon ik uit de grond van mijn hart zeggen: 'Wow, wat een eer'." Het 'feestje' ging nog weken door. "Er werden zoveel bloemen bezorgd dat mijn man nieuwe vazen moest kopen. Ik kreeg zoveel reacties, kaartjes en cadeautjes. Zo leuk."
Verbinder
Een van de redenen waarom Tulin een 'lintje' kreeg, is dat ze gezien wordt als een 'verbinder'. Zelf benadrukt ze hoe belangrijk verbinding is. "Ik zit al heel lang te 'zeuren' dat er in Leerdam te veel op eilandjes wordt gewerkt. Veel activiteiten hebben raakvlakken, ik vind het belangrijk dat we proberen die aan elkaar te koppelen. De contacten tussen inwoners met een migrantenachtergrond en 'Nederlanders' – al zijn dat wat vreemde omschrijvingen – kunnen nog altijd beter. Daar blijf ik op hameren. Net als op het belang van integratie. Meedoen in de samenleving, de taal beheersen, de normen en waarden kennen, een baan zoeken, je hier thuis voelen; het is zo belangrijk. Gelukkig kan ik daar ook vanuit mijn werk aan bijdragen."
Opdracht
Plannen voor de toekomst heeft ze volop. "Bijvoorbeeld een werkplek ontwikkelen voor vrouwen die wel talent hebben, maar moeilijk aan een baan komen, zoals een groot restaurant waar inwoners voor weinig geld terecht kunnen." Tulin Yagmur zwijgt even. Zegt dan: "Onlangs overleed Nico Gros. Ik ben daar nog altijd verdrietig over. Tijdens een van de laatste keren dat ik 'm sprak, zei-ie dat mensen zoals ik het voor kinderen van migranten mogelijk hebben gemaakt dat ze zich ontwikkelen en gaan studeren. Ik vond dat een prachtig compliment. 'Blijf dat doen', zei Nico.
Die opdracht neem ik ter harte: ik ga door met mijn werk."