Streekgenoten op de Nijmeegse Vierdaagse
'Push, push, push a little harder'
berg en dal • Wat nu het geheim van de Vierdaagse is? Waarom zijn zoveel wandelaars na één editie verkocht? Veel deelnemers zeggen: je moet het zelf een keer meemaken, dan weet je het. Hoewel Leerdammer Jan Baas daar wel een kanttekening bij heeft: "Volgens mij is er geen grijs gebied. Je vindt dit heel leuk of je vindt er niets aan." Plaatsgenoot Janny den Braber over haar liefde voor de Nijmeegse Vierdaagse: "Het is de hele sfeer er omheen. De mensen zijn zo gemoedelijk, het lijkt wel alsof ze deze vier dagen opeens alles voor elkaar over hebben. Dat is de rest van het jaar wel anders, vind ik. Ik zeg vaak: het zou eigenlijk andersom moeten zijn."
Die gezelligheid doet wandelaars hun pijn verbijten. Zoals Vianees Michiel Middendorp die elke dag 50 kilometer loopt. Als hij op donderdag bij de post van Het Kontakt arriveert "doet alles pijn", zo vertelt de Gall & Gall-uitbater met een lach. "Mijn benen, mijn rug. Ik heb een stuk of zeven blaren. Als ik er doorheen zit, dan wil ik even iedereen slaan. Bij wijze van spreken natuurlijk. En dan kom je in een dorp en is het gezellig en dan voel je de pijn niet meer. Dát is de Vierdaagse." Dat weet ook Vianees René Nagtegaal, die al aan zijn negende editie bezig is. Maar die toch een zware Vierdaagse loopt. De wandelcoach kampt donderdag met "gemene blaren". En zegt: "De vorige twee dagen wilden mijn benen gewoon niet. Vandaag gaat het gelukkig weer." Maar hij benadrukt meteen: "Ik moet niet klagen over twee blaartjes. Er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn."
Littekens
Niemand hoeft Coby Teuben te vertellen wat pijn is. De Everdingse zat vorig jaar nog huilend voor de televisie, omdat ze voor het eerst in dertien jaar niet mee kon doen aan de Nijmeegse Vierdaagse. Dit jaar is ze er wel bij, samen met haar man Johan. En een gloednieuwe knie. Ze trekt bijna trots haar broekspijp op. Een litteken toont nog de ingrijpende operatie die ze anderhalf jaar geleden onderging. Hierom moest ze vorig jaar haar geliefde wandelevenement aan haar voorbij laten gaan. Dat was een bittere pil. "Maar nu ben ik er weer, het bewijs dat een nieuwe knie niet het einde van de wereld is." Ze zegt strijdlustig: "Waar een wil is, is een weg. Het is soms een kwestie van de kiezen op elkaar, maar ach."
Teuben wilde koste wat kost terug naar de Vierdaagse. "Het contact met elkaar, dat is goud. En wandelen is heerlijk therapeutisch. Je doet maar 10 procent met je voeten, de rest doe je met je hoofd." Haar man, Johan, doet dit jaar voor derde keer mee aan het evenement. "Ik ben minder gaan werken. Dit is dan een mooie aanleiding om bezig te blijven. En ik ben ook een beetje aangestoken door de enthousiaste verhalen van Coby." Zijn vrouw onderstreept nog maar een keer: "Je moet niet in het hoekje van de bank blijven zitten."
Net als Coby, zijn Wim Haag, Karel Meijdam en Erwin Donga uit Leerdam ook vooral dankbaar dat ze de Nijmeegse Vierdaagse mógen lopen. Het Leerdamse drietal wandelt zoveel mogelijk samen, hoewel Wim en Karel 30 kilometer lopen. En Erwin de 40 kilometer voor zijn rekening neemt. Maar: dan ontmoeten ze elkaar gewoon weer halverwege. Erwin: "We hebben ontdekt dat kerken mooie ontmoetingsplekken zijn. Ze zijn op de route bijna allemaal open. En je kunt daar mooi even bijkomen." Hij vertelt dat hij in zo'n kerk een kaarsje heeft aangestoken voor Gerdie van Brakel, een goede vriendin. Ze overleed onlangs. Nog maar 52 jaar oud. "Als je dan aan haar denkt, dan mag je dankbaar zijn dat je hier mag lopen." De twee mannen naast hem knikken stilletjes. En dan de schouders er weer onder en doorwandelen. Een bataljon Zwitserse soldaten marcheert voorbij. Ze scanderen: "Push, push, push a little harder. Push, push, push a little harder."
Janneke Kok