• 'Veel mensen vluchten in drank of extreme sport.'
• 'Veel mensen vluchten in drank of extreme sport.' Foto: Bildschön Fotografie

Vijftigjarige ondernemer gooit het roer om na depressie

Alles is liefde(sverdriet)

Het begon in mijn puberteit. Ik was vaak verdrietig zonder te weten waarom. Toen ik rond mijn twintigste een operatie moest ondergaan, werd het erger. In die periode kreeg ik een enorme hekel aan mijn moeder. Ik vond haar harteloos, ze troostte mij als kind bijvoorbeeld nooit. Dat boek wilde ik dicht doen, ik verbrak het contact met haar. Naar buiten toe was ik die charmeur met die motor en die grote bek.
Ik stortte me op mijn werk. Af en toe had ik zogenaamd griep, in werkelijkheid had ik dan geen energie om uit bed te komen. Vooral in de herfst. Ik kocht zo'n energielamp, dat hielp wel een beetje. Toen onze twee dochters geboren werden, voelde ik me stukken beter. Dat kwam vast door de rust, reinheid en regelmaat van een gezin, dacht ik. Jammer genoeg ebde dat effect ook weer weg. Maar ja, we hadden inmiddels ons eigen stofferingsbedrijf en ik denderde maar door, vaak op pijnstillers. Godzijdank ben ik nooit aan antidepressiva begonnen.

In oktober 2015 kwam de klap. Ik stortte volledig in: ik kon niet meer lezen of rekenen, werd extreem gevoelig voor licht en geluid, kreeg paniekaanvallen. Ik ben helemaal door de medische molen gegaan en werd zelfs getest op dementie. Er kwam allemaal weinig uit, behalve dat ik artrose had. Daar moest ik mee leren leven, zei de dokter.
Niet weten waardoor je pijn hebt, is killing. Ik heb er letterlijk over gedacht om een einde aan mijn leven te maken. Erover praten deed ik niet, ook omdat ik bang was dat het ten koste zou gaan van ons bedrijf. Het voelde alsof ik een druppel was die onderaan een kurkentrekker hangt. Net voordat je eraf valt, weet je je vast te grijpen. Met veel moeite klim je omhoog, om vervolgens weer net zo hard naar beneden te donderen. Ik kan nog wel andere beelden bedenken, maar die zijn te gruwelijk om hier te noemen.
Ik heb van alles geprobeerd om van mijn klachten af te komen. Uiteindelijk kwam ik via mijn verzekering terecht bij Winnock, een revalidatiecentrum. Daar heb ik veel gesprekken gevoerd en heel hard gehuild. Toen viel het kwartje: je moet naar je binnenste durven gaan. Stilstaan en naar jezelf luisteren in plaats van jezelf en je omgeving voor de gek houden.
Sindsdien is er mij veel duidelijk geworden. Uiteindelijk draait alles om de liefde. Die neerslachtigheid in mijn jeugd was onverwerkt liefdesverdriet. Zo'n intense verliefdheid waar je je geen raad mee weet, kan er enorm in hakken. Dat ik me zo goed voelde toen de kinderen klein waren, kwam door de onvoorwaardelijke liefde die zo'n kleintje geeft. Ik heb ze wat af geknuffeld. Maar als ze opgroeien, nemen ze afstand, dat hoort er nu eenmaal bij. En dan die haat voor mijn moeder, die oplaaide toen ik werd stilgezet door die operatie - stilstaan was het laatste wat ik wilde. Door gesprekken met mijn broers weet ik nu dat mijn moeder haar eerste man heeft verloren bij een auto-ongeluk nadat ze door de bliksem waren getroffen. Zijzelf heeft, zwanger van mijn halfbroer, drie weken in coma gelegen. Wat een trauma moet dat geweest zijn; psychologische hulp was er niet. Ik heb haar dat gebrek aan liefde kunnen vergeven. Dat voelde voor mezelf als een enorme bevrijding. Ik kreeg letterlijk weer lucht. Boosheid vreet aan je. Ik kan dat nu veel beter loslaten en relativeren. Er kunnen redenen zijn voor iemands gedrag die jij niet kent.
Ik ben niet opeens een heilige hoor, ik ben nog steeds die rakker met veel praatjes. Toch voel ik me als herboren. De artrose is ook over. Ik ben er nu van overtuigd dat je jezelf ziek kunt maken door de hele tijd allerlei ballen onder water te duwen.
Helaas kwam ik er in dit proces ook achter dat mijn huwelijk niet goed was. We zochten elkaar al heel lang niet meer op. De scheiding doet veel pijn, je gezin geef je niet zomaar op. Maar ik kan het nu handelen, doordat ik eerlijk ben naar mezelf. Lijden hoort ook bij liefde.

Mijn klachten werden geschaard onder de noemer 'burn-out', maar dat vind ik geen goede term. Dan lijkt het alsof het vrijwel alleen door overbelasting op het werk komt, maar dat is vaak niet zo. Ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die zichzelf heel lang voorbij gelopen heeft. Om me heen zie ik mensen vluchten in overmatig drankgebruik, extreem sporten of veel te veel eten. Zolang ze maar niet geconfronteerd worden met hun gevoel. Ik hoop dat ik mensen kan helpen door dit verhaal te vertellen. Ik ga niet meer fulltime aan de slag in de interieurbranche, maar wil andere mensen helpen die in dezelfde situatie zitten waarin ik zat. Hulp vragen lijkt eng, vond ik ook, maar ik kan iedereen alleen maar aanraden om het wél te doen. Want in je eentje kom je er niet uit.