Van Delft naar Groot-Ammers
'Meteen een vakantiegevoel'
groot-ammers • Ze reed destijds huilend hun straat in Delft uit, met de verhuiswagens mee. Wat plantenstekjes op schoot, voor die enorme tuin - bijna 1 hectare - bij hun nieuwe huis. Dag stad, hallo Groot-Ammers. Chantal Vollenbroek verklaart: "Ik wist niet waar we aan gingen beginnen. We kenden niemand hier. Ik dacht: wát doen we, wat doe ik mijn kinderen aan." Dat gevoel verdween eigenlijk meteen, het moment dat ze in het dorp arriveerden. De buurt verwelkomde hen met open armen. Ze kregen van de één spontaan een bloemetje, van de ander weer eieren, veel mensen uit de buurt kwamen sowieso langs voor een praatje.
Ze vielen voor de woning aan het Liesveld mede vanwege het Pippi Langkous-karakter van de veranda en het balkon. "We hadden meteen een vakantiegevoel." En dan de lap grond er omheen. Toegegeven: Merijn Terlou heeft de nodige moeite moeten doen om ook zijn Chantal voor het huis te laten vallen. Ze zochten al wel een tijdje iets anders. Ze wilden ruimte. Groen. "We zijn echte natuurliefhebbers", zegt Merijn, net nadat hij de bijenkasten op het perceel achter hun huis heeft laten zien. In Delft hadden ze echter alleen een dakterras van 20 m² tot hun beschikking. "Er kon net een tuinset en een zandbak op en daar waren we al heel blij mee." Maar met drie kinderen van destijds 4, 5 en 7 jaar oud snakten ze naar meer buitenruimte. En een appelboom, een moestuin, een paar kippen. Afijn: de wensenlijst werd steeds langer.
Op een gegeven moment stuitte Merijn op het huis in Groot-Ammers. Probleem: het was een beetje boven hun budget. Merijn: "Dus ik dacht: ik print die brochure voor Chantal en streep de prijs weg. Dan kunnen we het in ieder geval bespreken." Zij, nuchter: "Dat zag ik natuurlijk meteen." De brochure belandde vervolgens een jaar in een la. Hij geeft toe, luchtig: "Eigenlijk was ik best een beetje boos. Kwam ik een keer ergens mee en ze kijkt er niet eens naar." Het huis bleef in zijn hoofd rondspoken. En: het bleef op de markt. Tijdens de Open Huizen Dag in 2015 wist Merijn Chantal met een list mee te nemen naar Groot-Ammers. Toen ze uitstapte, was ze eigenlijk meteen om. Ze zag een vrouw in de tuin bezig, om nog even snel de boel aan kant te maken voordat de kijkers zouden komen. "Ze had kaplaarzen en een lang vest aan. Ik kwam aan op mijn hakken en met een colbertje aan, maar ik wilde het liefst ruilen met haar."
In maart 2016 verhuisde het gezin naar het doodlopende weggetje. Chantal over die eerste periode: "De kinderen hebben we de eerste dag met de navigatie aan op de fiets naar school gebracht. En voor elk speelafspraakje zette ik die eerste week sowieso de navigatie aan. We kennen weg noch steeg." Maar ze hebben nog geen seconde spijt gehad van hun overstap. "Ik dacht dat ik de winkels in de stad heel erg zou missen", vertelt Chantal. "Maar dat valt mee. Het is ook typisch: in Delft woonden we vlakbij een bioscoop. Nou, we hebben er járen gewoond en we zijn er één keer geweest."
Het boodschappen doen is hier wel wat tijdrovender. "In Delft zat alles binnen handbereik. Hier moet je voor bijvoorbeeld nieuwe kleding of klusspullen wel echt naar een ander dorp of naar de stad." Delft was anderzijds ook anoniemer. "Je komt hier bijna altijd bekenden tegen. Je hebt altijd een praatje, als je zin hebt." Hulp is er ook altijd. "De ene buurman kwam met een steiger, de ander met een aanhanger. We zijn zo ontzettend goed door iedereen hier opgevangen." Er kwam zelfs iemand spontaan 20 meter aan drainagebuizen brengen, nadat hij Merijn in de tuin bezig had gezien in een poging het vochtprobleem van het huis op te lossen. "In de stad ben je dat niet gewend."
'Je komt altijd bekenden tegen. Je hebt altijd een praatje, als je zin hebt'
Zelfvoorzienend
Het enige minpuntje aan het leven in het dorp: het openbaar vervoer. Chantal: "In de stad hadden we niet eens een auto. Ik had een vouwfiets en daarmee reisde ik het hele land zo'n beetje door. Dat is hier geen optie." Nu staan er twee auto's voor de deur. "Heel duurzaam is het niet." Verder doen ze echter alles om de natuur in hun ruime achtertuin te stimuleren. Naast de bijenkasten, hangen er volop nestkastjes. Er is een egelmuurtje gemaakt in de tuin. Chantal en Merijn werken ook aan een voedselbos en natuurlijk is er ook een boomgaard en moestuin. Hun ultieme doel: zelfvoorzienend te zijn. Maar dat is een meerjarenplan, net als het huis overigens. Het is minimaal 100 jaar oud en zit vol nisjes, hoekjes en hoogteverschillen. En er was ook een flink aantal jaren niets aan gedaan. Maar het tweetal staat daar heel nuchter in. "Als je je gaat ergeren aan dat er nog zoveel moet gebeuren, dan moet je er niet aan beginnen. We hebben echt wel tegenslagen gehad, maar dan is er ook altijd wel weer een oplossing."