Open brief glasvezel
Met trots lees ik in het Kontakt van 30 mei dat de Stichting Glasvezel Molenwaard de moed niet opgeeft; dat de inititiatiefnemers, de medewerkers en de vrijwilligers van die stichting op bewonderenswaardige wijze doorgaan met hun inzet voor een vooruitgang die bij ontbreken ervan onze gemeente op achterstand zou plaatsen.
Op achterstand ten opzichte van maatschappelijke, sociale en economische ontwikkelingen die onstuitbaar en overal om ons heen plaatsvinden. Het vol overtuiging niet opgeven in een, blijkens het artikel in het Kontakt, deels onwillige bevolkingsgroep verdient respect en is inderdaad bewonderenswaardig. Want waarop is het niet willen deelnemen aan "de voortgang der dingen" eigenlijk gestoeld? Er is natuurlijk niemand die dat voor een aantal individuen met zekerheid kan weten; er is ook geen onderzoek naar gedaan. Het enige gegeven dat bekend is, is dat het (geografisch) oostelijke deel van de gemeente enthousiast de glasvezel ondersteunt, terwijl juist het westen onvoldoende meedoet. Bedacht zou kunnen worden dat de wijsheid in het oosten huist, of dat de zon nu eenmaal altijd het eerst in het oosten schijnt, maar dat lijkt me onvoldoende om de onwil in het westen te verklaren.
Wel vind ik dat nagedacht kan worden over de mate en snelheid waarin andere vernieuwingen gemeengoed werden in het westerse gebied van de Alblasserwaard. Wellicht worden parallellen gevonden die inzicht bieden in "het waarom". Als op die manier een zeker inzicht ontstaan, dan is het de vraag of daarmee dan iets kan worden gedaan ten faveure van het project Glasvezel. Ik betwijfel dat; mensen die vernieuwing tegengaan, doen dit meestal uit angst voor het nieuwe. Onzeker van zichzelf kiezen die mensen voor behoud van het vertrouwde, zelfs al veroorzaakt dat achteruitgang van de eigen situatie of die van de gemeenschap. Men sluit de zintuigen voor argumentatie of bewijs en verschuilt zich achter ontwijkend gedrag; men accepteert het "buiten de maatschappij" komen te verkeren en te verdwalen in eenzaamheid.
Het leven verwordt voor hen tot een leven in andermans wereld; in feite: "het is niet mijn wereld, ik leef er alleen maar in". Voor al die individuen kunnen dit verdedigbare oorzaken zijn, maar ze zijn het nooit voor de hen opvolgende generaties; met andere woorden: die onwilligen zadelen hun nazaten op met onredelijke problemen en kosten. In veel gevallen zal de onwilligheid zelfs als heel erg fout of misschien zelfs misdadig tegenover de jeugd kunnen worden geïnterpreteerd.
Of de gemeente geld ter beschikking zal stellen is een vraag die mij niet ongerust maakt; voor zover ik een oordeel kan hebben over de gemeente, is die positief; onze gemeente heeft op veel terreinen getoond heel erg "bij de tijd" te zijn en ook te willen blijven. Ik denk dat de gemeente het gebrek aan wijsheid van een deel der bevolking zal willen opvangen, juist om het wijze deel daarvan niet de dupe te laten worden. En de Stichting Glasvezel Molenwaard verdient meer dan gewone lof voor haar volharding!
G.J.Eleveld, Goudriaan