Pauline IJlst en Frank Dekkers vrijwilliger bij Genderkind en ouders
In de bres voor transgender kinderen
ameide • Kinderen die twijfelen: hoor ik nou bij de jongens of bij de meisjes. Eén op de 25 kinderen voelt zich niet thuis in één van die twee hokjes, stellen Pauline IJlst en Frank Dekkers. Het stel uit Ameide zet zich via Genderkind en ouders in om de acceptatie te verbeteren en lotgenoten te helpen. Want dat er meer is dan alleen honderd procent man of honderd procent vrouw is ondanks alle vrijheid in ons land zeker geen vanzelfsprekendheid. "Het roept nog volop weerstand op, onder alle lagen van de bevolking", knikt Frank. En Pauline: "De kans is groot dat je als zorgprofessional, zoals een huisarts, een kind in de spreekkamer krijgt dat worstelt met zijn of haar genderidentiteit. Het probleem is dat ze dat vaak zelf niet beseffen en dat het tot uiting komt in afwijkend gedrag of bijvoorbeeld eet- of zindelijkheidsproblemen. Dan is het niet eenvoudig om de signalen te herkennen."
Ze maakten het zelf mee. "Ons kind vertoonde symptomen van genderdysforie. Een geboren jongetje met meisjesgedrag. We zagen het, maar de signalen waren niet zoals je in de boekjes las. Daarom hadden we het er niet over, we wilden ons kind niets aanpraten. Als peuter wilde ons kind graag staartjes in het haar, vanaf groep 4 moest het haar lang worden. Ons kind speelde graag met Barbies en vaak met meisjes, maar met één vriendje speelde ze ook met graafauto's in de zandbak."
Dat ging een tijdje goed, maar er kwamen problemen. "Ons kind zat niet goed in het vel. Dat werd alleen maar erger. Voor één van die problemen kwamen we in de medische molen terecht. Via de huisarts naar de poli van het ziekenhuis, waar ons kind werd behandeld door een kinderarts, een verpleegkundige, fysiotherapeuten en een orthopedagoge. Aan hen hebben we gevraagd of het probleem met een genderprobleem te maken kon hebben. Maar nee, dat zagen ze echt niet. Dit was niet zoals in de boekjes. Intussen was het voor de omgeving ook duidelijk dat er 'iets' was met ons kind. Het werd gepest, af en toe op school, zelfs door vriendjes, maar in het dorp vrij heftig." Toen na vier jaar de orthopedagoge het ook niet meer wist, kwamen Frank en Pauline bij een psychologe terecht die binnen een dag zag wat er aan de hand was. "Zij herkende het gender-identiteits probleem. Toen ons kind als meisje mocht leven, na al die moeilijke jaren, kregen we een totaal ander kind. Niet meer boos en opgesloten, we konden weer een arm om haar heen slaan, ze was weer zo gezellig zoals ze als peuter was. We hadden ons oude kind weer terug, nu als meisje."
Via de 'lotgenotenbijeenkomsten' van Genderkind en ouders van Transvisie helpen ze nu ouders en kinderen in dezelfde situatie. Daarnaast begeleidt Frank kinderen die op school 'uit de kast' komen. "Het is fijn om het met elkaar te delen. Voor ouders komt er emotioneel zoveel op ze af. Ze moeten afscheid nemen van het kind dat ze kenden; het is een soort rouwproces dat je ingaat." Ook voor de kinderen zelf kan het zwaar zijn. "Het zelfmoordcijfer onder transgenders is het hoogste in Nederland. Het is schrijnend dat ze vaak zo lang moeten worstelen om te worden wie ze zijn. Jongens die meisjesachtig doen worden uitgelachen, stoere meisjes worden eerder geaccepteerd. Maar als die meisjes aan het begin van de puberteit ook in de problemen komen, is er alleen al een wachtlijst van twee jaar om je aan te kunnen melden voor een behandeling. Terwijl juist die fase zo belangrijk is, omdat hun lichaam dan veranderingen doormaakt die niet bij ze passen en die niet meer teruggedraaid kunnen worden. Met tijdige signalering kunnen veel problemen voorkomen worden."
Ze zijn dan ook heel blij met de nieuwe online training 'Jong en Transgender'. Hiermee leren jeugd(zorg)professionals signaleren en in één of twee gesprekken ouders en kinderen op weg helpen en ze zo nodig doorverwijzen naar passende hulp. "Het doel is kinderen zoveel mogelijk te laten experimenteren wat betreft genderdiversiteit. Zodat vanzelf helder wordt wat het beste klopt voor dit kind. Hen accepteren zoals ze zijn, dat is het belangrijkste. "