Sanne pakt leven op na dwarslaesie
Wanneer het noodlot toeslaat
De inmiddels 24-jarige Sanne had voor het ongeluk een prachtig leventje. Ze woonde nog maar net met haar vriend in Beesd, werkte bij Energie Direct in Den Bosch. En had eigenlijk maar één droom: een eigen restaurant beginnen in Sliedrecht. Het leven lachte haar toe.
Tot die noodlottige donderdagochtend 21 februari. "Ik was via de A2 op weg naar m'n werk. Ik stond in de file en dacht nog: 'dit schiet niet op'. Daarom heb ik de afslag bij Kerkdriel/Hedel genomen. Het is nog steeds niet duidelijk wat er precies is gebeurd. Ik keek in elk geval niet op m'n mobiel en had beide handen aan het stuur. Bij het nemen van de afrit zat er een flinke bobbel in de weg waardoor ik mijn auto (BMW Z3) niet meer kon corrigeren en op m'n kop in de sloot belandde. In eerste instantie maakte ik me zorgen dat de auto vol zou lopen met water, maar het bleek een ondiep slootje te zijn. Ik voelde geen pijn. Gelukkig was er een man die me vond en naast me kwam zitten en me gerust stelde. Ik hoop er ooit achter te komen wie deze man is. Hem wil ik toch heel graag gaan bedanken."
Het heeft lang geduurd voordat Sanne bevrijd kon worden en met de ambulance naar het ziekenhuis UMC in Utrecht kon worden gebracht. "Ik was opmerkelijk rustig, maar ik kon niet praten. Alleen een paar kreten uitbrengen. Ik dacht dat het goed zou komen. Het klinkt heel gek, maar in de ambulance was ik vooral bezorgd over m'n dure Louis Vuttontas, waar ik heel lang voor gespaard had."
Sanne belandde op de intensive care met een gebroken nek, ingeklapte long, gebroken borstbeen, gebroken ribben en een gekneusd hart. Ze heeft lang aan de beademing gelegen. Via haar keel werd een canule ingebracht. Daardoor kon ze weer een beetje praten. Toen heeft de arts haar pas verteld dat ze een dwarslaesie had. "Ik had m'n nekwervels C5 en C7 gebroken. Op dat moment overzag ik nog niet de consequenties. In het begin was er alleen frustratie, maar het besef dat ik voor de rest van m'n leven verlamd zou zijn was er nog niet echt. Nog steeds niet, trouwens."
In april, zes weken na het ongeluk, begon ze aan een zeer intensief herstel bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. "Daar ben ik zo ontzettend goed behandeld. De behandelaars wisten precies wat ze moesten doen en wat ze moesten zeggen. En nog steeds. Ik heb daar heel veel steun gehad."
Ogenschijnlijk gaat het heel goed met Sanne. "Ik ben blij dat ik er nog ben. Dan maar in mijn rolstoel. Natuurlijk is het moeilijk dat ik heel veel niet meer kan. Dat ik niet meer kan lopen is nog maar het topje van de ijsberg. Ik ben ook een beetje het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Maar dat komt vast weer goed. Het gaat met ups en downs. Natuurlijk is het niet cool om in een rolstoel te zitten, maar het is zoals het is." Momenteel verblijft Sanne intern in een andere afdeling van De Hoogstraat. "Ik mag in principe naar huis, maar het kan nog even niet. In de tuin achter het huis van mijn ouders wordt momenteel een huisje voor mij gebouwd."
Ondanks alle tegenslag wil Sanne nog steeds een restaurant beginnen. "Dat vind ik het allermooiste. Veel dingen zal ik niet meer zelf kunnen doen, maar ik kan alles nog wel regelen. Dingen die daarbij in de weg staan moeten mij daar niet van weghouden. Ik moet gewoon blijven doen wat ik altijd wilde doen. Als niet alles kan, dan verzin ik wel een andere manier. Maar voorlopig is het belangrijkste dat ik weer superfit ben. Ik ben aan het trainen voor de Handbike Battle in juni: 20 kilometer klimmen naar de Kaunertaler Gletscher in Oostenrijk. Door al die training gaat het herstel sneller. Ik heb inmiddels supersterke armen."
'Het is natuurlijk niet cool om in een rolstoel te zitten. Maar het is zoals het is.'
Sanne heeft geweldig veel steun ondervonden van familie en vrienden. "M'n moeder komt elke dag, m'n oom twee keer in de week. Iedereen is heel erg behulpzaam. Ik heb al meer dan 1000 kaarten ontvangen. Het doet me goed dat er zoveel mensen meeleven. En dan al die acties. Het is niet normaal. De leden van vv Asperen en vv Heukelum hebben geld ingezameld, geregeld door Jaap en Thea Bogerd van Health Center De Schildkamp in Asperen. En ook de marathonactie van zaterdag tijdens het 10-jarig bestaan van hun sportschool heeft veel geld opgeleverd. Voldoende om een BerkelBike aan te schaffen. Geweldig dat dat door zoveel mensen mogelijk is gemaakt."