Scholieren leren in Kerkdriel in praktijk van archeologische vondst
'Moeilijk om er iets in te zien'
kerkdriel • Volgens deskundigen is het een bijzondere en unieke vondst. Reden genoeg voor een pop-up openluchtmuseumpje, zoals dat op deze regenachtige donderdagochtend uit de kleigrond is gestampt. Maar liefst 25 groepen van verschillende scholen reizen vandaag (donderdag), vrijdag en maandag af naar de Duitse Weistraat in Kerkdriel.
Groep acht van de Mgr. Zwijsenschool is één van de eerste groepen die de vondst van dichtbij mag bekijken, maar dat gebeurt pas bij de derde en laatste stop. Eerst worden ze namelijk ontvangen door Dorothé, een jonkvrouwe uit de Middeleeuwen. Door het vuur maken met twee stenen, het laten voelen van de pels van een vos ('Hoe heeft u die gevangen?') en nog een aantal andere rekwisieten, wordt voor de basisschoolkinderen de tijd ruim vijf eeuwen teruggedraaid.
Maquette
Daarna volgt de uitleg over de vondst, verzorgd door D66-burgerlid Michiel Alexander de Raaf. Kaarten en een maquette laten zien hoe het er tussen 1270 en 1350 ongeveer uit moet hebben gezien: een kasteel bovenop een terp, met vlak daarvoor de voorburcht, waarvan nu dus resten zijn gevonden. 'Resten' in de breedste zin van het woord weliswaar. Kinderen die hadden gehoopt bij de laatste stop muren of delen van de voorburcht te zien, komen helaas bedrogen uit.
Alleen de grachten zijn vanwege het kleurverschil nog goed te herleiden, vanwege de grijze modder ten opzichte van de 'normale' bruine ondergrond. Brugpalen of andere vondsten zijn (nog) niet gedaan. Kortom; het vergt flink wat van de verbeeldingskracht om de theorie aan de praktijk te verbinden.
Abstract
Dat ervaart ook de leerkracht. Hij ziet dat een deel van de scholieren ondertussen aandachtig naar de uitleg van één van de archeologen luister, terwijl het andere deel van de klas zich voornamelijk druk maakt om de modder op zijn of haar schoenen. "Het is heel abstract allemaal. Kijk, Slot Loevestein kun je zien, dat maakt het beeldend. Maar het is hier heel moeilijk om er iets in te zien."
Bij het verlaten van het terrein staat inmiddels de volgende groep alweer te popelen om de opgraving te bezoeken. "Had ik toch maar laarzen aangetrokken", merkt één van de jongens op, terwijl hij driftig zijn schoenen aan het gras afveegt.
Martin van Hemert