Richard Kastelijn
Wisseling van de wacht
De familie van Richard Kastelijn is na 85 jaar gestopt met het beheren van de speeltuin. De familie Van Wassenaer, ooit de trotse bezitters van het fraaie kasteel, is eigenaar geworden van dit nostalgische stekje. Richard Kastelijn vertelt: "De meeste speeltoestellen zijn nog door mijn opa, Bas Boere, in de jaren 50 gekocht. Als je alles goed onderhoudt, blijken die speelvoorzieningen onverslijtbaar. De toestellen moeten anno nu aan de strengste veiligheidseisen voldoen en wij doorstonden de testen telkens met glans. Na mijn opa is de speeltuin voortgezet door mijn moeder Betsie Boere, die trouwde met mijn vader Jan Kastelijn. Mijn ouders hebben jarenlang de speeltuin gerund. Tot 1992 werkte ik in de catering bij de KLM. Op de dagen dat ik vrij was, hielp ik mijn moeder in de keuken van de speeltuin. Zij was de absolute spil, zij hield het geheel uitstekend draaiend. Eind vorige eeuw werd het jaar na jaar drukker. Voeg dat bij het klimmen der jaren van mijn ouders en je begrijpt dat ik op enig moment de KLM vaarwel zei. De speeltuin werd vanaf dat moment door ons drietjes geleid. Dat was lang niet altijd gemakkelijk, want tussen pa en mij zat regelmatig een generatiekloof. Meningsverschillen met hem konden hoog oplopen. Toch besloot ik de speeltuin in 2000 van mijn ouders over te nemen. Misschien goed om te zeggen dat de grond eigendom bleef van Staatsbosbeheer en dat de gebouwen, inclusief inboedel alsmede de speeltoestellen, van mij werden. De rollen werden door de overname omgedraaid, mijn moeder ging mij ondersteunen. Samen hebben we heel wat uurtjes in de keuken doorgebracht. Helaas kwam aan die plezierige samenwerking met haar in 2002 een abrupt einde toen moeder een hersenbloeding kreeg. Opeens stond ik er alleen voor en wat is het dan geweldig dat je lieve en bekwame medewerkers hebt die je door die moeilijke periode heen helpen."
Hoe kijk je terug op die periode?
"Ik heb me altijd voor 100 procent ingezet en de klant steeds centraal gesteld. Met gepaste trots kijk ik terug op mijn speeltuintijd. Als we iets nieuws nodig hadden, bijvoorbeeld een nieuwe ijsmachine, werd er eerst gespaard. Pas als we de centjes bij elkaar hadden, werd de machine aangeschaft. Niks lenen, niks leasen. De voorbije jaren heb ik mijn ziel en zaligheid in het werk gelegd, werd het letterlijk mijn speeltuin, onderhield ik in de winter de toestellen, knapte ik wat op aan het gebouw enz. Toch heb ik het altijd als werk gezien; het is nooit een obsessie of passie geworden." Echtgenote Frencie breekt in en kijkt Richard aan, terwijl ze zegt: "Kom op zeg, die speeltuin was je kindje. Nu de boel verkocht is, vind je het net als ik toch moeilijk om vanuit ons huis naar je levenswerk te kijken." Richard zwijgt even, knikt en neemt een slok van zijn koffie.
Waarom heb je dan toch alles verkocht?
"In een maand of acht moet ik de kost verdienen, want de speeltuin is in de wintermaanden gesloten. Geloof me, het is hard werken in de horeca. Inkoop, onderhoud, veiligheid, personeel, machinerieën en vooral veel uren maken. Gelukkig deed Frencie de administratie en boekhouding, maar desondanks waren weken van honderd uur geen uitzondering. Ik heb in het verleden al eens met een mogelijke koper om de tafel gezeten, maar dat is toen niet doorgegaan. Toen in de aanloop naar het nieuwe speeltuin-seizoen duidelijk werd dat de familie Van Wassenaer door grondruil met Staatsbosbeheer de nieuwe grondeigenaar was geworden, was dat misschien wel het juiste moment om een besluit te nemen. In het contract met Staatsbosbeheer stond dat ik bij verkoop eerst met hen in contact moest treden. Dat recht ging automatisch over op de familie Van Wassenaer. Ik overwoog verkoop en na lange gesprekken is de knoop doorgehakt."
En nu?
'Na lange gesprekken over de verkoop is de knoop doorgehakt'
"Tja, wat nu? De opbrengst van de speeltuin is niet voldoende om de jaren tot aan mijn AOW-leeftijd te overbruggen. De afgelopen maanden heb ik niet alleen teruggekeken op een mooie tijd met over het algemeen plezierige contacten met onze gasten. Ik heb ervaren hoe plezierig het kan zijn om als gast ergens op een terrasje neer te strijken. Om je eens te laten verwennen met een smakelijk hapje en een lekker drankje. Er zal echter brood op de plank moeten komen; ik heb me o.a. verhuurd als kok in een verzorgingstehuis en als conciërge op een school. Het is heel verleidelijk om opnieuw de horeca in te stappen, want dat vak beheers ik. Maar misschien heb ik wel teveel jaren en teveel uren in de pannetjes gekeken en wordt het tijd voor iets anders." Het wordt stil in de kamer, de bril gaat even af. "Van diverse kanten krijgen we lieve en spontane bedankjes omdat we 't eiland mede door die speeltuin aantrekkelijk wisten te houden. Afscheid nemen is toch moeilijker dan we dachten. Ondanks dat het werk te vaak vóór ging op ons privéleven, zal het gevoelsmatig altijd onze speeltuin blijven."
De nieuwe uitbater
De nieuwe man in de speeltuin is Fons Alders. Hij huurt het geheel van de familie Van Wassenaer en is aan het verbouwen geslagen en de meest zichtbare veranderingen zijn de vloer en het bargedeelte. Buiten is aan de zuidzijde het terras voorzien van houten vloerdelen en zitbanken. "Wat ik voor ogen heb is het goede uit het verleden vasthouden en mondjesmaat veranderingen doorvoeren. Ik heb vanaf de eerste dag ontzettend veel zin gekregen om de uitdaging aan te gaan. Hier ontmoet ik respect en merk ik dat mensen nog tijd hebben voor een praatje. Graag wil ik in de toekomst ook in de herfst- en wintermaanden open gaan. Wij gaan nog nadenken over een passende herinnering aan de familie Kastelijn, zichtbaar en tastbaar in de speeltuin."