Revalideren en dan weer door
'Opgeven is geen optie'
In het kleinste huisje van Rossum wordt hard gewerkt om de weg omhoog weer terug te vinden. Want Ronald Monkhorst is door een diep dal gegaan. De uitvinder, scenarioschrijver, geluidstechnicus en muzikant had van de ene op de andere dag niks meer. Een zakelijke deal ging helemaal mis waardoor hij al zijn geld verloor. Tot overmaat van ramp liep Ronald ook nog een bevroren voet op. Dat leidde tot een amputatie van vijf tenen.
"Ja, dat is me een verhaal, waar zal ik beginnen?" We zitten in een klein kamertje van een dijkhuisje waarin een bed, een kachel, een tafeltje met laptop en oud beeldscherm, een keyboard piano en notitieblokjes. Op het keyboard liggen de aantekenboekjes keurig naast elkaar. In de loop van het gesprek pakt Ronald steeds weer een ander mapje met beeldmateriaal uit zijn verleden. Foto's, theaterprogramma's, posters; alles wordt keurig bewaard. Niks wordt vergeten.
"Als geluidstechnicus heb ik altijd in de muziek gezeten. Zoals dat gaat, begin je dan in kleine zaaltjes bij een popbandje. En het is net als in de gewone maatschappij: als je goed bent dan kun je doorgroeien. Ik heb samengewerkt met bekende namen zoals Fay Lovsky, Gruppo Sportivo en Frank Boeijen. Van het popcircuit ging ik langzaam over naar klassieke muziek en dan kom je in de theaterwereld terecht. Zo leerde ik Reinbert de Leeuw kennen. Hij wordt vaak gezien als dirigent van 'moeilijke dingen', moderne klassieke muziek, dus. Maar hij is ook bekend als iemand die Westerse en Oosterse muziek bij elkaar brengt. Zo hebben we samen met de Japanse slagwerkgroep Wadaiko Yamato vier jaar door Europa getourd. Dat was een hele leuke tijd. Je werkt dan met een groep van 10 tot 25 man samen als één grote familie."
In 1995 ging het zakelijk gezien helemaal mis. Ronald had als uitvinder een apparaat ontwikkeld om concertpiano's veilig te kunnen transporteren: "Dat bestond nog niet. Maar dat heb ik zakelijk slecht aangepakt. Die dingen worden nu overal gebruikt, maar ik heb er nooit een cent van gezien. Sterker nog: ik had zoveel schulden gemaakt dat ik niet meer wist waar ik het moest zoeken. Yollie, mijn vriendin stelde toen voor om naar Frankrijk te gaan. Ik had nog een oude camper en zij had een vacature gevonden voor een technisch medewerker op een camping. Tot onze verbazing werden wij samen als beheerders aangenomen. Er werkten nog twee mensen die uit de muziek kwamen; dat is zeker in ons voordeel geweest, anders waren we nooit aangenomen, denk ik (lacht). We kregen een woning en een vast contract en hadden het gevoel dat we het hele jaar op vakantie waren."
Na vier jaar op de camping trok het avontuur weer. Ronald ging werken in een Outdoor centrum in de Ardennen. Bergbeklimmen en kanotochten organiseren. In de winter verruilde hij deze locatie met Winterberg en kwam hij terecht in een skischooltje. Ronald: "Skiles geven aan kinderen. Dat vond ik ook heel erg leuk. Maar toen gebeurde het. Ik had te lang doorgelopen in de kou en toen bevroor een van mijn voeten. Dat betekende amputatie. Niet van de hele voet maar wel alle vijf tenen. En als klap op de vuurpijl kreeg ik toen ook nog een hartinfarct. Die nacht op de Intensive Care had ik het gevoel dat dit het einde was. Maar een innerlijke kracht liet het niet zover komen. Ik zag heel duidelijk voor me dat ik op dat moment twee keuzes had: doodgaan of om een kopje thee vragen. De rest is geschiedenis."
"Mijn broer Han heeft me opgehaald en hielp me de eerste tijd door te komen. Mijn nicht Diana Monkhorst bood mij aan om hier in dit huisje aan de dijk te revalideren." Hij wijst naar enkele prachtige portretfoto's aan de muur: "Een hele goede fotografe, die Diana." Dankzij Buurtzorg Rossum, wijkverpleegkundige Jolanda Vervoorn van de STMR en de huisarts, dr. Waanders, ben ik er weer bovenop gekomen. Wat een fantastische mensen zijn dat allemaal. Het is hier ook gemoedelijker dan in het Westen, waar ik vandaan kom. Mijn moeder was vaak ziek en dan werden mijn broer en ik uit logeren gestuurd bij een oom in Herwijnen. Als kind dacht ik toen al dat ik in deze streek best wel zou willen wonen. Nou ja, dat is dus Rossum geworden. "
Ik ben nu voor 85 procent gerevalideerd en heb weer zin om aan het werk te gaan. Ik kan natuurlijk niet terug naar mijn oude werk, maar ik heb ontdekt dat ik ook kan schrijven. Voor een Engelse producent werk ik nu aan een filmscenario over jonge mensen die zich willen inzetten om voor de verandering eens iets goeds te doen voor de wereld. Maar daar kan ik nog niet teveel over zeggen. Dat komt nog wel een keertje."
'Ik had te lang doorgelopen en toen bevroor een van mijn voeten'