Een terugblik in aanloop naar de aller-, allerlaatste derby
'Bijna ruzie in de familie'
zuilichem/brakel • De doorgewinterde voetballiefhebber likt zijn vingers af bij het doorbladeren van de clubhistorie van vv Zuilichem. Zuilichem opereerde nog onder de naam VIOS (Vooruitgang Is Ons Streven). Verslagen dateren nog uit de tijd dat de desbetreffende spelers slechts bij achternaam genoemd werden. En men sprak destijds nog over het uitblijven van 'een doorboring van de doelen' (doelpunt) bij een 'dubbelblanke stand' (0-0). Verbazingwekkend is het volgende artikel; 'één centraal sportpark voor het westelijk deel van de Bommelerwaard'. En nee, die kop stamt niet uit 2017. Al in de vroege jaren '60 opperde toenmalig burgemeester Aantjes het idee, met daarbij de toevoeging: "En daartoe moeten we binnen verloop van enkele jaren zien te komen." Het zou ruim vijftig jaar duren voordat die belofte daadwerkelijk ingelost wordt.
Maar het thema dat het vaakst terugkeert is de wedstrijd tussen Zuilichem en Brakel. Ogenschijnlijk vaak van een matig niveau, maar altijd dé wedstrijd van het seizoen, voor beide rivalen. Maurice Haubrich, één van de Brakel-sterkhouders van weleer, omschrijft het treffend: "We leefden er de hele week naartoe. En dan moest ik op zaterdagochtend wel vier keer naar de wc van de spanning."
En misschien was het ook juist die druk die de twee ploegen in de onderlinge derby's regelmatig parten speelde. Zoals in november 1969, toen Brakel-Zuilichem doelpuntloos en zonder spektakel verliep. "Brakel-Zuilichem was typisch zo'n wedstrijd waarover letterlijk niets valt te schrijven. Zeker niet over het begin, toen de match op een slaapverwekkende manier voortsukkelde rond de middencirkel en de goalies Van Hemert (Brakel) en Baks (Zuilichem) zonder meer de warme kachel hadden kunnen opzoeken."
Ondertussen werken de gekleurde verslagen in clubblad 't Supportertje vooral op de lachspieren. Zoals over de derby in november 1999: 'Wij begonnen de warming-up op het veld (drijfzandbak) van Brakel'. Wat volgt is een halve pagina aan superlatieven voor het met 2-1 winnende Zuilichem, afgesloten met 'Wat een heerlijk gevoel !!!!!' Ter vergelijking; het verslag van Almkerk-Zuilichem bestaat slechts uit één zin: 'Hier hebben wij met 2-0 verloren."
De derby is overduidelijk voor beide ploegen een prestigestrijd. Een wedstrijd waarin niets belangrijker is dan winst. En dan zijn zelfs familiebanden niet meer heilig. Dat bewijst het verhaal van André van Veen, beter bekend als 'André d'n Bonne'. De Zuilichem-coryfee ging in een ver verleden op bezoek bij Brakel, waar zijn neefje Alfred van Mil speelde. Van Veen naaide zijn bloedeigen neefje een rode kaart aan. "Ik liet me vallen alsof-ie me half ongelukkig schopte, ging tekeer als een leeuw en Alfred kreeg rood. Mijn vader was er niet blij mee. 'je zou bijna ruzie in de familie krijgen vanwege dat rotte voetbal'."
Door de grote belangen zijn ook de plagerijen vooraf altijd volop aanwezig. Zoals in april vorig jaar, toen het Zuilichem-doel en de zestienmeterlijn rood waren geverfd, terwijl op een affiche in de kantine de volgende tekst prijkte: 'Nu de transfergeruchten weer op gang komen, wordt het gerucht steeds sterker dat Jasper Gouda Quint de concurrentie komend seizoen uit de weg gaat en ervoor kiest om een droomtransfer te maken naar vv Zuilichem'", vergezeld met een foto van de Brakel-aanvoerder in een Zuilichem-trainingsjasje.
Ja, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de kans op een teleurstellende derby zaterdag levensgroot is. Maar misschien is dat ook wel de charme van de vele tientallen jaren oude rivalenstrijd. Voor iedere zichzelf respecterende voetballiefhebber is de wedstrijd op sportpark de Meidijk er desalniettemin één die absoluut niet gemist mag worden. Want hoe je het ook wendt of keert; na ruim zeventig jaar onderlinge strijd, passie en prestige, gaat het duel tussen Zuilichem en Brakel van zaterdag 16 februari 2019 de historie in als de allerlaatste ooit. Met recht het einde van een tijdperk.
Martin van Hemert