'Nergens beter wonen dan hier'
Gerrit is Bommelerwaarder
Veel televisie kijkt hij eigenlijk niet, hij leest liever een goed boek. Over de Tweede Wereldoorlog bijvoorbeeld, maar ook een goede roman kan hem bekoren. Maar áls hij televisie kijkt dan is het naar De Wereld Draait Door, Buitenhof en het boekenprogramma VPRO Boeken of als hij wat later naar bed gaat naar Pauw. Gerrit Verkuil is 89 jaar oud en op een paar gezondheidsprobleempjes na nog redelijk fit. Als journalist duikt hij graag in het verleden, waarbij hij parallellen maakt met het heden. "In en na de Tweede Wereldoorlog aten we elke dag aardappelen, groente en vlees", zegt hij. "Van bami, nasi, lasagne, spaghetti en paprika hadden we nog nooit gehoord. Totdat de militairen uit Indië terugkwamen en saté en nasi in Nederland introduceerden. Toen ik klein was, wilde ik later ook in Indië gaan werken en wonen. Het leek me een mooi, lekker warm land. Maar toen het hoofd van de school zei dat ze daar 'elke dag rijst eten', dacht ik 'oh nee, laat ik dat toch maar niet doen'."
Gerrit is geboren en getogen in Bruchem, maar woont nu al weer veertig jaar met zijn vrouw June in een ruim vrijstaand huis in Alem. "Nergens beter wonen dan hier", zegt hij. "Het is een heel prettig dorp, met een zeer aangename bevolking." De tuin rondom het huis wordt wel een beetje groot om bij te houden. Gerrit denkt dan ook dat er op termijn wel een verhuizing aan komt. "De appartementen in 't Schootsveld in Zaltbommel vind ik wel mooi", zegt hij. "Mooi als je over de gracht kunt kijken en lekker dichtbij de stad." Alem heeft een bloeiend verenigingsleven met onder andere de fanfare en de voetbalclub. Maar winkels en andere voorzieningen heeft het mooie dorp niet meer. "Zolang we nog auto kunnen rijden, is het hier prima", zegt Gerrit. "We doen onze boodschappen bij de Coop in Rossum of in het mooie winkelcentrum in Kerkdriel. Als we willen winkelen gaan we naar Zaltbommel en we gaan ook vaak naar de markt en naar theater De Poorterij."
Ook gaat hij regelmatig met zijn vrouw en met vrienden uit eten. "Vroeger kon je alleen eten in Tivoli, De Verdraagzaamheid en het inmiddels gesloopte hotel Den Boogerd. Tegenwoordig heb je zo veel meer keus met La Folie, La Provence, De Eetgelegenheid, Het Zusje, Maxima, Chinees, Grieks, Thais, en sushi, het is er allemaal. Met mijn ouders ging ik nooit uit eten. Als je op zaterdagavond in de binnenstad van Zaltbommel komt, zitten alle restaurants bomvol."
Tot zijn 57ste stond Gerrit voor de klas als leraar op de agrarische school. Toen de school ging fuseren met de technische- en de huishoudschool en van honderdzestig naar duizend leerlingen ging, voelde hij zich er niet meer thuis. Hij kwam in contact met de hoofdredacteur van het Brabants Dagblad en ging aan de slag als journalist. Hij stopte daar pas toen de krant over werd genomen voor de Persgroep. Lange tijd heeft hij ook geschreven voor de huis-aan-huisbladen Carillon en De Toren. "Als journalist in deze regio moet je letterlijk en figuurlijk het verschil tussen Bern en Rome kennen", is zijn overtuiging. Hij doelt daarmee op de kleine buurtschappen naast het behoudende christelijke Nederhemert en het meer bourgondische deels katholieke Rossum. Regelmatig wordt hij in de regio gevraagd om lezingen te komen geven over de streek. Hij put uit de vele herinneringen die hij heeft als leraar en als journalist, maar ook uit zijn jeugd. "Ik ben meer dan tien jaar voorzitter geweest van de BOG, de bond van oud-leerlingen van het land- en tuinbouwonderwijs", vertelt hij. "Als we een uitstapje maakten, kreeg de bakker de opdracht om kadetjes te bakken. Ik had dan een stuk of twaalf kadetjes bij me en een fles Exota frisdrank. Nog voordat we de Bommelse brug over waren, had ik al zes kadetjes op, zo lekker vond ik die."
Hij herinnert zich ook nog goed dat vroeger winkeliers bij de mensen aan huis kwamen om de boodschappen te noteren. "Die werden dan de volgende dag netjes thuisbezorgd", vertelt hij. "Zo rond de jaren zeventig verdween dat, omdat de grote supermarkten zich overal vestigden. Het is wel grappig om te zien dat je nu weer je boodschappen kunt bestellen en laten bezorgen. Ik zie hier in Alem regelmatig busjes van supermarkten door de straten rijden." Zijn vrouw en hij maken (nog) geen gebruik van die diensten. "We doen liever zelf onze boodschappen", zegt hij. "Maar laatst was mijn vrouw ziek en had ze mij gevraagd om thee voor haar mee te nemen. Ik was op dat moment in Zaltbommel en ging daar even naar de Jumbo. Zag ik toch wel dertig of veertig soorten thee in het schap staan! Ik heb June moeten bellen om te vragen welke thee ik moest kopen." Hij bestelt zijn boodschappen nog niet, maar is wel heel handig met computer en tablet. Zijn vrouw en hij skypen regelmatig met June's zuster in Amerika. "We zijn daar ook vaak geweest", vertelt Gerrit. "En we gingen graag Europa in met onze caravan. Vorig jaar hebben we voor het eerst een cruise gemaakt over de Donau. Zoiets willen we volgend jaar weer gaan doen."
Gerrit is geen Bruchemer en geen Alemer. Hij voelt zich 'Bommelerwaarder', benadrukt hij. "Ik had zo graag meegemaakt dat de herindeling er kwam", zegt hij. "Nergens in Nederland vind je een gebied met zulke natuurlijke grenzen als de Bommelerwaard. Hier is alles wat we nodig hebben: een stad met een centrumfunctie, middelbare scholen en een station. Kerkdriel met een mooi winkelcentrum. Er worden alleen non-argumenten gebruikt om tegen de herindeling te zijn. Omdat de kernen hun identiteit zouden verliezen? Kijk naar Alem, dat dorp heeft drie herindelingen meegemaakt en is nog steeds hetzelfde mooie dorp. En toen de gemeente Zaltbommel ontstond, waren er bij veel mensen ook veel twijfels of het behoudende Poederoijen wel samen kon met het wereldse Zaltbommel. Die diversiteit is juist heel mooi, het gaat hartstikke goed."
'Toen ik klein was wilde ik wel in Indië gaan werken en wonen'