'Ik ga de kinderen missen'
Ze heeft een 'heel dubbel gevoel' over haar afscheid. "Ik vind mijn werk nog steeds erg leuk", zegt Josien van der Sluijs. "Misschien is het dan juist goed om afscheid te nemen."
Nooit heeft ze de behoefte gehad om de christelijke school in het mooie kerkdorp te verlaten. Toen de in Rossum woonachtige Josien in 1974 haar diploma aan de KLOS (Kleuter Leidster Opleiding School) op zak had, viel het niet mee om een baan in het onderwijs te vinden. Dus zodra ze via via hoorde dat er iemand van de Bruchemse school zou vertrekken, de school waar ze tijdens haar opleiding stage had gelopen, aarzelde ze geen moment. De kleuterklassen waren in die tijd nog gehuisvest in Eben Haëzer. Vijftien jaar later, in 1985, werden kleuterschool en lagere school samen 'basisschool' en verhuisden de kleuterjuffen met hun kleuters naar het gebouw aan het Kerkplein. Dat was in het begin wel even wennen, weet Josien nog goed. "De kleuters werden onder de voet gelopen door de grotere kinderen", vertelt ze. "De oude school was echt een veilig eilandje voor ze, hier moesten ze hun ruimte delen met de grotere kinderen. En een kleuter is nu eenmaal een ander kind." Juist dat 'andere' trok de Rossumse zo aan in het lesgeven. "Kleuters zijn spontaan, ze zijn open en ontvankelijk voor nieuwe dingen. Ze vinden bijna alles leuk", licht ze toe. Toch kan ze het ook met de wat oudere kinderen heel goed vinden. Niet voor niets ging ze alle jaren mee met het jaarlijkse schoolkamp van groep 8. "Vreselijk leuk om te doen", zegt ze.
In de loop der jaren heeft ze natuurlijk honderden kinderen in de klas gehad. Sommigen zijn haar heel goed bijgebleven. "Nee, ik ga geen namen noemen, dat vinden ze misschien niet leuk. Maar het zijn vooral de 'boefjes', die ik me nog heel goed kan herinneren en waar ik veel plezier aan heb beleefd. Die draag ik altijd mee in mijn hart." Van generatie op generatie heeft ze ze in de klas gezien. "Soms herken ik bij een kind echt bepaalde trekjes van de ouders, dan denk ik 'ja, dat deed je vader op precies dezelfde manier'." Zelf heeft ze haar lagere schooltijd doorgebracht in Zaltbommel. De juffrouw waar zij in de derde klas les van had is later een collega geworden op De Bron. "Tegelijkertijd werd een oud-leerlinge van mij aangenomen als leerkracht. Dat vonden we we grappig, we noemden elkaar oma-juf, moeder-juf en kind-juf."
Josien kijkt uit naar haar vrije tijd ('Niet meer elke dag zo vroeg op hoeven staan, lijkt me heerlijk'), maar ze gaat de kinderen ontzettend missen, vreest ze. Daarom heeft ze nu al aangeboden om te komen helpen als er speciale projecten zijn. "Als leerkracht ben je niet alleen maar aan het lesgeven, maar ook heel veel met administratieve dingen bezig", licht ze toe. "Daardoor kun je soms minder tijd maken voor leuke dingen tijdens projecten. Zelf hou ik veel van handwerken, knutselen, creatief bezig zijn. Dus als er tijdens een project hulp nodig is, dan kunnen ze me altijd bellen."