Walter Esch
Een ridder op een eiland
Het was baron Van Wassenaer die Walter Esch bijna 46 jaar geleden naar Nederhemert-Zuid haalde om te komen werken voor de Eista-scheepswerf. De nieuwe medewerker kreeg een huurwoning toegewezen op het eiland. Het huis verkeerde in slechte staat, dus greep Walter zijn kans toen hij naar het andere eind van de Kasteellaan kon verkassen. Inmiddels had hij echtgenote Clarie aan zijn zijde en samen knapten ze het oude huis op. "Toen de tuin klaar was gaven we een feest. We hadden geen rooie cent, maar met geleende spullen, een zelfbedachte puzzeltocht en een geknutselde barbecue werd het een geweldige dag", vertelt Walter enthousiast.
Het tuinfeest werd een terugkerend fenomeen met soms meer dan tweehonderd gasten. De tuin werd ook een geliefd oord voor hele schoolklassen, die er soms zelfs kampeerden. "Ik heb er lol in om dingen te organiseren, en mijn vrouw gelukkig ook", lacht Walter. "En als ik dan zie dat anderen daar baat bij hebben, doe ik het met dubbel plezier. Waarom zou ik mooie dingen voor mezelf houden? Ik deel het liever met anderen. Dat kan ook als je niet veel geld hebt, zoals wij toen we net in dit huis woonden."
Het organisatietalent van Walter leidde niet zelden tot een sneeuwbaleffect. Nadat de scheepswerf in 1981 werd opgeheven, kreeg hij een woonwarenhuis in Den Bosch onder zijn hoede. Onderdeel daarvan was de verkoop van houten vloeren. "We stonden altijd op de huishoudbeurs en later de woonbeurs met een mooie grote stand. Een parketlegger vroeg of hij daar ook ruimte kon krijgen. We spraken af dat hij de vloer in de stand zou leggen. Daar hadden we allebei profijt van. Jaren later vroeg hij mij of ik wilde helpen de Parket Groep Nederland uit te bouwen. Destijds waren er acht eigenaren van parketzaken aangesloten, te weinig om een vuist te kunnen maken. We hebben dat kunnen uitbouwen naar 26 eigenaren van ruim vijftig winkels. Dan kun je een win-win-situatie bereiken door afspraken te maken met leveranciers." Toen in het jaar 2000 schadelijke stoffen in lijm, lak en olie verboden werden, kon Walter een belangrijke rol spelen bij het daadwerkelijk afschaffen van die ongezonde producten. En naast zijn betrokkenheid als adviseur van het samenwerkingsverband hielp hij menig parketlegger het hoofd boven water te houden in moeilijke tijden.
"Doordat ik zo intensief bij de branche betrokken raakte, zag ik ook allerlei andere dingen. De opleiding tot parketteur aan het ROC in Nieuwegein dreigde te verdwijnen en het Nederlands kampioenschap parketleggen raakte in het slop. Er deden nog maar acht mensen mee. Nu zijn dat er dertig en is het echt een eer als je het NK wint. En op de opleiding zitten weer zo'n veertig leerlingen", vertelt Walter met gepaste trots.
Dat hij niet meer op het eiland werkte, betekende niet dat Walter zijn handen ervan aftrok. Toen elke kern van de gemeente Zaltbommel een koningslinde kreeg bij de intrede van koning Willem-Alexander, klopte voormalig burgemeester Albert van den Bosch bij de familie Esch aan om te overleggen waar de linde op het eiland kon komen te staan. Natuurlijk werd het planten van de boom een groot feest waarbij alle bewoners van het eiland betrokken werden. De burgemeester had in de gaten dat hij in Walter een goede regelaar had gevonden en vroeg hem voor de nieuw op te richten dorpsraad. "Maar een aparte dorpsraad voor het kleine Nederhemert-Zuid vonden we wat overdreven, en aansluiten bij Nederhemert-Noord doen we als eilandbewoners niet zo snel. De tussenoplossing werd dat ik wel meepraatte met de dorpsraad van Nederhemert-Noord, maar geen lid werd." Met de zuidelijke vertegenwoordiging werd het mogelijk een zomermarkt bij het kasteel te houden. Daarmee maakte Walter zijn naam als verbinder weer waar. "Zuid en noord zijn nu meer geïntegreerd, en uiteindelijk word ik nu toch maar officieel bestuurslid van de dorpsraad", glimlacht hij.
Donderdag werd Walter Esch voor deze en nog andere verdiensten benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. "Ik vind het eervol dat de dorpsraad de aanvraag voor deze onderscheiding in gang heeft gezet. Het is goed gelukt om me te verrassen. We zouden een taartje gaan eten als afsluiting van de hulpactie voor Sint Maarten waar ik ook bij betrokken ben geweest. Ik zat een beetje op hete kolen, want ik moest nog naar een afspraak, dacht ik. Maar die had mijn vrouw allang afgebeld." Clarie lacht: "Het enige wat hij er niet leuk aan vond, was dat hij het niet zelf had georganiseerd!"