Debatavond
Vorig jaar mocht ik de debatavond van Al Amal, de Raad van Kerken en het Kompas leiden. Mooie klus, hou ik van, doe ik vaak. Scherp, op het randje en met humor. Als het lukt. En het lukte die avond. Tevreden ging ik huiswaarts.
Maar mijn tevredenheid sloeg om toen mij gevraagd werd wie er allemaal waren. Ik noemde een aantal streekgenoten, bekende mensen die zich op dit soort avonden laten zien. Mensen die bereid zijn met elkaar open van gedachten te wisselen.
"Waren er ook Marokkaanse vrouwen?" Mijn gesprekspartner keek me indringend aan. Ik moest mijn hoofd schudden en dat is lastig met een mond vol tanden. Hij knikte bedachtzaam.
Het is nu bijna een jaar later en ik weet het nog precies. Een veeg teken. Ik voelde me geraakt in mijn beroepseer. Die vraag had ìk die avond in het openbaar moeten stellen en uit laten diepen. Geen kluitje, geen riet. Waarom kwam het niet in me op? Waarom heb ik zelf niet, zoals altijd, goed rond gekeken? Terwijl ik nota bene, toen ik de klus accepteerde, pleitte voor veel ruimte en volledige vrijheid en die ook kreeg. Maar dus niet gebruikte. Heb ik me in laten pakken? Bang misschien? Of was ik verblind door goede bedoelingen?
Ik wens mijn opvolger Henk Veltkamp meer wijsheid.
Johan Cahuzak