Gifbeker
De column over onderwijs riep veel reacties op. Dat begrijp ik. Het was een felle aanklacht tegen gemekker en een even felle oproep tot creatieve en handige actie: gewoon goed lesgeven en verder geen poespas.
Niet alleen op Twitter maar ook op straat werd ik er over aangesproken. Door een oud-leerling die me bijna van de sokken fietste om haar gram te halen: "Jij schreef dat onze leerlingen de spandoeken hadden moeten maken. Dat was niet zo. Ik heb zelf een middag zitten knippen en verven!"
Ik had dat al wel bedacht maar ik vond het zo'n lekkere toevoeging. En op tal van plaatsen in het land was het wel gebeurd. Een correcte terechtwijzing dus.
De gifbeker was echter nog niet leeg: "En dan jouw voorstel om alleen maar les te geven. Dat heb ik al een paar keer gedaan. En toen moest ik op het matje komen. Werkweigering werd mij voor de voeten geworpen!"
Ze was boos en terecht, dunkt me. Werkweigering, bij zoiets nota bene. Je zou je, als dat niet ten koste van collega's en leerlingen zou gaan, terstond ziek melden bij zo'n akkefietje. Ik stond perplex en zweeg. Maar nu zou ik haar willen zeggen: Ga door met die strijd, zoek medestanders en de grens.
Enne… hoe heette je ook alweer?
Johan Cahuzak