Zestienjarige Lekkerlandse debuteert
Strafwerkopdracht wordt jeugdboek
nieuw-lekkerland • Verhit door de fietstocht van haar Dordtse school naar huis ploft Gerjanneke op de bank. Na een glas drinken is ze klaar voor een interview.
Schrijven doet ze voor de lol, vertelt ze. Haar verhaal laten uitgeven was nooit haar doel. Het was een bekende van haar tante die haar aanmoedigde het werk naar een uitgever te sturen. Terwijl ze het jonge katje oppakt dat om haar heen dartelt, vertelt Gerjanneke: "Eerst wilde ik dat niet, maar mijn broertje en zusje hebben me overgehaald. Ze zeiden: 'Je hebt nu eindelijk iets afgemaakt.' Toen heb ik het toch naar een uitgever gestuurd. Eerst naar De Banier. Het duurde best lang voordat ik antwoord kreeg. Ze wilden het niet uitgeven en schreven dat ik het manuscript maar naar Boekscout moest sturen. Van die uitgever kreeg ik een paar dagen later al een heel positief antwoord. Ik dacht: o leuk!"
Trots
Omdat Gerjanneke nog geen achttien jaar is, wilde de uitgever ook haar moeder spreken. Die is zichtbaar trots op haar dochter, net als haar vader, die zegt: "Ze hebben op haar school, praktijkonderwijs De Marnix van het Wartburgcollege, nog nooit een leerling gehad die een boek heeft geschreven."
Hoe zat het precies met dat strafwerk? Gerjanneke lacht. "Ik schrijf vaak verhaaltjes onder de les, als het saai is. Een docent zag dat. Ik moest voor straf een verhaal gaan schrijven. Later zei mijn tekendocent: 'Waarom zou je er geen tekeningen bij doen?' Dat heb ik gedaan, want ik teken ook graag. Toen het verhaal en de tekeningen af waren, heeft mijn school het afgedrukt."
Vaak mocht Gerjanneke er onder schooltijd aan werken. "Ik kreeg heel veel ruimte in de les. Ik heb aan de eerste versie vijf maanden gewerkt, voornamelijk op school. Eerst schreef ik het allemaal op in een schrift, daarna moest ik alles nog in de computer zetten. Dan vond ik dingen niet goed en moest het weer anders. Alles bij elkaar ben ik er meer dan een jaar mee bezig geweest. Een achterneef die heel goed is in Nederlands heeft het voor me nagekeken." Ook bij het schrijven van een korte weergave kreeg ze hulp. "De uitgever vroeg om een samenvatting, maar omdat ik autisme heb, kan ik van een lang verhaal geen korte tekst maken."
De titel van het boek luidt 'Tussen twee vuren'. "De hoofdpersoon Judith moet kiezen tussen haar opleiding en de jongen op wie ze verliefd is, bendeleider Jeronimo. Ze probeert Jeronimo te helpen bij obstakels in zijn leven. Later wordt Jeronimo ernstig ziek. Ik heb er veel emoties van mezelf in gelegd, vraag me tijdens het schrijven af: wat zou ik in zo'n situatie doen? Het is wel eng dat mensen dat nu lezen."
Hoe kwam ze op het idee voor het verhaal? "Ik vind bendes spannend. Ik lees graag en kom verhalen over bendes ook bij anders schrijvers tegen. De schrijfster Nellie Stoop is een voorbeeld voor mij. Haar boek 'Operatie gedeelde nood' vind ik heel mooi."
Eng
Wil Gerjanneke nog meer boeken schrijven? Ze knikt. "Ja, maar ik weet niet of ik ze allemaal ga uitgeven. Het is eng om jezelf bloot te geven. Ik heb ook een aantal verhalen en gedichten op de site Web Tales gezet. En ik ben bezig met een volgend verhaal, maar weet niet of ik het goed genoeg vind. Dit jaar heb ik nog geen inspiratie gehad. Ik gooi wat ik schrijf steeds weer weg, vind het gewoon niet goed. Als het druk is om je heen, kan het sowieso niet. Dit jaar heb ik een veel drukkere klas dan vorig jaar."
'Tussen twee vuren' verscheen op 25 mei. Kreeg Gerjanneke al reacties? "Ja. Ik heb al negen boeken verkocht. Een vriendin vindt het heel spannend en mijn zusje van bijna dertien vindt het ook heel leuk. Zaterdag ben ik geïnterviewd door Klokradio." Lachend: "Op mijn school zit een jongen die al een paar keer heeft geroepen: 'Kijk, dat is dat meisje dat een boek heeft geschreven. Prachtig kan ze schrijven!' Dat zegt hij dan tegen een groepje andere jongens." Ze weet er niet goed raad mee. "Ik negeer ze wel."
Gerjannekes boek is verkrijgbaar via de webshop van uitgeverij Boekscout. Meer informatie: www.boekscout.nl.
Anne Marie Hoekstra