Gert Maasland rent 230 kilometer Elfstedenloop
'Een gevecht tegen mezelf'
Straks, op 19 mei aan de start van de Friese Elfsteden Ultraloop, begint voor Gert Maasland de wedstrijd echt. Niet tegen 39 andere ultralopers, maar tegen zichzelf.
"Ik heb simpelweg te weinig getraind om kans te maken op een hoge notering", vertelt de inwoner van Noordeloos. "Het is vooral een mentaal gevecht tegen mezelf. Je lichaam gaat pijn doen, protesteren. Daar moet ik mezelf overheen zetten om toch de finish te halen. Ik ben van het positieve denken. Na dertig kilometer denk ik niet: ik moet er nog 200, maar 'Mooi, die eerste dertig heb ik al gehad'."
Hij vertelt het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar als je de afstand ziet, vraag je jezelf onwillekeurig toch af waar hij in vredesnaam aan begint. De Friese Elfsteden Ultraloop gaat over 230 kilometer, die in 32 uur afgelegd moeten worden. Bijna zes marathons. Achter elkaar. "Gemiddeld moet je dan acht kilometer per uur lopen", rekent Gert voor. "Ik loop tien kilometer per uur, dus er is niet heel veel tijd voor een sanitaire stop en even wat eten en drinken." Hij is even stil, vervolgt dan: "Da's best pittig." Waar in ieder geval een minuut of wat voor uitgetrokken wordt: een nummertje zingen met zijn maten van De Boezem Boys, het illustere mannenkoor uit Noordeloos. "Zij hebben beloofd langs te komen. Ik stop dan even met rennen, zing een liedje mee en ga dan weer verder."
Hij rent straks door het Friese landschap. Het had als het aan hem had gelegen ook Death Valley in de Verenigde Staten of zand van de Sahara kunnen zijn. "Dat leek me ook wel wat. Maar mijn vrouw stak daar een stokje voor. Na mijn deelname aan de Sparthalon in Griekenland (een ultraloop van 246 kilometer, red.) heeft ze gezegd: 'Je gaat nooit meer in het buitenland lopen'. En daar had ze wel een puntje, want ultralopen is als ik eerlijk ben niet gezond voor een mens. Ze weet hoe achterlijk ver ik erin ga." En met een lach: "Maar deze loop is in Nederland, dus dat kon nog wel."
Gert Maasland; een bouwvakker, een door en door nuchtere Alblasserwaarder, maar wel altijd op zoek naar iets wat andere mensen niet doen. Gekkigheid uithalen met De Boezem Boys doet hij met veel plezier. "We mogen binnenkort optreden tijdens een korenfestival in Enkhuizen. De koren zingen in winkels. Wij hebben gezegd: we komen, maar dan moet het wel in een lingeriewinkel zijn." Zoals wel meer inwoners van Noordeloos worden bij hem ideeën die als een geintje ontstaan ook omgezet in daden. "Ik houd wel van wat rarigheid."
Nadat hij op zijn 42 noodgedwongen moest stoppen met voetballen - tot die tijd speelde hij in het eerste van Noordeloos - zocht hij een nieuwe uitdaging. Lopen ging nog prima, dus koos hij voor de marathon. "Ik heb er aan één meegedaan, keek eens om mee heen en dacht: daar doet ook iedereen maar aan mee. Ik wilde echt iets aparts doen. Zo ben ik bij de ultraloop terechtgekomen."
De eerste kennismaking was de Sparthalon, waar hij niet gehinderd door enige kennis van zaken aan begon. "Alles is te leren, dacht ik. Maar ik had niet goed getraind en ik liep op een bord macaroni. Vooraf bleek bij de meting dat mijn vetpercentage wel erg laag was. 'Ach, dan eet ik vanavond wel een frikadelletje speciaal', zei ik tegen de arts. Maar dat bleek dus niet zo te werken. Uiteindelijk moest ik halverwege afhaken omdat mijn lichaam gewoon dienst weigerde."
In die valkuil trapt 'De sportiefste inwoner van Noordeloos' (de award uit 2011 hangt in de achtertuin) niet meer. "Uit onderzoek bleek dat ik heel veel calorieën gebruik tijdens het rennen. Daarom eet ik nu gelletjes met geconcentreerd voedsel. En ik ben al een jaar geleden gestopt met drinken. Helemaal, want als ik eenmaal één biertje op heb, volgen er altijd meer." Dat was trouwens wel een offer, want het besluit nam hij nog voor de vijfjaarlijkse feestweek, waarin het gerstenat rijkelijk vloeit. Een belangrijke motivatie voor Gert Maasland om zijn doel te halen is het feit dat iedereen weet wat hij gaat doen. "Daarom vertel ik het ook rond. Dan weet ik dat mensen erop rekenen en kan ik niet meer terug. Tijdens het rennen is het voor mij ook heel belangrijk om aangemoedigd te worden. Dat geeft me echt een duw in de rug om de finish te halen. Naar Friesland gaat ook een bus met Noordelozers mee en die wil ik aan de finish natuurlijk niet teleurstellen."
Hij heeft er vertrouwen in: een weekend trainen waarbij hij op vrijdag veertig kilometer, op zaterdag tachtig kilometer en op zondag 55 kilometer liep ging heel goed. "Ik kijk er, nu het dichterbij komt, ook echt naar uit. Al is het alleen maar omdat heel druk is. Trainen naast mijn werk, de voetbal - want ik speel weer in een veteranenelftal - , verbouwen bij de kinderen, er blijft weinig vrije tijd over. Ik kijk niet het meeste uit naar de finish. Aan de start staan geeft ook een heel bijzonder gevoel. Al zal het een ontlading zijn als ik die 230 kilometer achter me heb gelaten. Het mooiste is over mijn grenzen heengaan en ondanks alle protesten van mijn lichaam het toch volbrengen. Het is een overwinning op jezelf."