Klank en Vreugd was 'speciaal groepje'
lexmond • Vijftig jaar lang vormden ze een bijzondere groep muzikanten, de leden van Klank en Vreugd in Lexmond. Je mocht altijd meedoen, wat voor instrument je ook bespeelde.
Anneke Verheij was veertig jaar lid. Samen met Rieki ter Hennepe, die een halve eeuw lid was, blikt ze terug op het ontstaan, de bloei en de neergang van Klank en Vreugd. "We zijn altijd een speciaal groepje geweest", zegt Anneke. "Alle instrumenten konden komen. Muziek werd gewoon getransponeerd." Rieki: "Als het te moeilijk was, maakte Hermine Govers-de Jong er een makkelijker arrangement van."
Het was Rieki's man, hoofd van de openbare school, die de vereniging oprichtte. "Hij vond het jammer dat de kinderen op school blokfluit leerden spelen en emee stopten als ze van school gingen. Steeds als er een burgemeester wegging werd hem gevraagd: hebben jullie geen muziekgroepje dat kan optreden op de afscheidsavond?"
'Echte club'
Toen er weer eens een belangrijk persoon afscheid nam, stelde een wethouder voor dat Ter Hennepe een 'echte club' op zou richten. Dat gebeurde, op 1 september 1967. Rieki: "We hadden meteen een dirigent: Nico van der Burg." Anneke: "Eerst hadden we geen naam." Rieki: "Klank en Vreugd was een tijdelijke naam, we konden niks verzinnen. Uiteindelijk is dit de naam gebleven."
De groep groeide. In de hoogtijdagen, in de jaren tachtig, waren er ruim vijftig leden. Ze speelden accordeon, gitaar, drum of nog iets anders. Rieki haalde haar kapotte mandoline van zolder. "Er zat een barst in en ik had lang niet gespeeld." Dat was allebei geen probleem. Ze kocht een nieuw instrument. "En het niveau was vrij simpel."
Anneke zat in het blokfluitgroepje van de school. Enkele keren zegde ze haar lidmaatschap op, omdat ze het te druk had met andere dingen. Toch sloot ze zich steeds opnieuw weer aan. Rieki snapt dat wel. "Als je zorgen hebt, is muziek heerlijk. Je moet je concentreren, dan word je een beetje schoon in je hoofd. Ik mis het nu wel. De gang erheen alleen al, elkaar zien. Je kent elkaar vijftig jaar, ook de familie van leden. Het is toch een dorp. Nu spreek ik alleen af en toe bij de groenteboer mensen uit het dorp."
De mooiste herinneringen bewaren ze aan het toewerken naar uitvoeringen. Rieki: "En aan de barbecues en de optochten."
Het ledental daalde de laatste jaren. Anneke: "Officieel hadden we vorig jaar nog zeventien leden, maar twee van hen speelden niet meer." Een dirigent hadden ze ook niet meer. Rieki: "Je kunt niet zonder iemand die er verstand van heeft." Op 1 september vierden ze het vijftigjarige bestaan, daarna hieven ze de vereniging op. Toch blijven ze spelen, als 'muziekvrienden', in verpleeghuizen bijvoorbeeld. Rieki: "Maar de wekelijkse repetitie missen we."