John Nijland over ruim veertig jaar politiewerk
Van stropdas naar veiligheidsvest
regio • Voor het pand Voorstraat 56 waar lange tijd het politiebureau van Vianen was gevestigd, treffen de Zederikse wijkagent John Nijland en oud-politieagenten Albert Geerts, Henk van Nieuwenhuijzen en Henk Lammertink elkaar. 'Als dit bureau toch eens kon praten....', zeggen ze bezwerend tegen elkaar. John neemt vrijdag 20 oktober officieel afscheid van het korps na 43 jaar trouwe dienst. Hij werkte van 1980 tot 1999 in Vianen. Het pand kan niet praten, dus moeten de mannen het zelf maar doen.
Op de stoep voor het oude bureau, moet John meteen denken aan het verhaal van een beschonken zwerver die even verderop in het stadhuis een paar medewerkers had bedreigd. John: "We pakten hem op en brachten hem naar het bureau. Ik liep achter hem en Albert ervoor. Had die man in zijn broek gepoept. Die lucht! 'Loop jij er even achter', zei ik tegen Albert. Nou, dat heeft-ie geweten." Vianen had een hoge werkdruk vergeleken met andere plaatsen. De sociale problematiek van een provinciestad, de vele aanrijdingen op de A27 en A2, de misdrijven en allerlei andere politietaken zorgden ervoor dat je altijd stevig bezig was, legt John uit. "Diensten van ' s morgens zeven tot drie in de middag en dan om elf uur die avond weer de nachtdienst in tot zeven uur. Als je 's nachts aanhoudingen deed, mocht je op je slaapdag terugkomen om alles in vijfvoud met carbonpapier op een Olivettie uit te typen en de verdachten te verhoren. " John: "We waren toen met ongeveer 46 mannen en vrouwen die de politiedienst in de gemeente Vianen 24/7 draaiden. Eén grote familie. De vrouwen en vriendinnen, de werksters, de vrijwilligers , reservepolitie heette dat, en sommige burgers zoals de vaste takelateur maakten daar deel van uit. Een heel hechte club."
In de 43 jaar waarin John Nijland de politieschool doorliep, bij de Rijkspolitie werkte, docent vuurwapens , ME-er en opstapper voor milieuvluchten was met de politieheli (die landde en opsteeg bij de put aan de Middelwaard) en hij de opleiding tot wijkagent deed, heeft hij veel zien veranderen. Dagrapporten typte hij in die tijd op een A4't je en naar fietsendiefstal stelde de politie nog een onderzoek in. Dat je langs de kant van de weg via een praatpaal met de meldkamer moest bellen omdat iedereen via een scanner kon meeluisteren, is nu ook nauwelijks meer voor te stellen. John wijst op zijn veiligheidsvest, op de ingeplugde oortjes, de geavanceerde communicatiemiddelen en het hypermoderne pistool. "Moet je mij nu zien. Meer dan twaalf kilo spullen aan je lijf. Maar veel beter en veiliger dan vroeger. Toen werkten we in een keurige pantalon met wit overhemd, een tuniek met paardenharen voering en niet te vergeten een stropdas met canvas versterkt. In gevecht is daar menig collega bijna mee gewurgd."
Een kenmerkende actie voor John is toen hij een collega ongelofelijk liet schrikken door een strijker onder zijn achterwerk te leggen. De collega zat in de hal van het bureau gehurkt bij een aangetroffen granaat. John wist inmiddels dat het een oefengranaat was, maar die collega schrok zich het apenzuur. Ze moeten er alle vier nog om lachen. John is wel teruggepakt. "Ik ging er met boter en suiker in toen ik op mijn verjaardag de ene na de andere afmelding kreeg. Zat ik daar met mijn twee kratten bier. Natuurlijk kwam iedereen veel later wel, maar toen bleken ze ook nog de brandweer van Hagestein uitgenodigd te hebben. Toen was er natuurlijk veel te weinig pils."
Wat blijft voor John na 43 jaar bij de politie, zijn de goede herinneringen. "Wat me goed heeft geholpen is het feit dat ik me in de loop der jaren ging verdiepen in de vraag waaróm mensen zijn zoals ze zijn en doen zoals ze doen. Zo heb ik met menige verdachte een band op kunnen bouwen en gunden we elkaar een kijkje in de ziel. Terugkijkend zou ik alles zo weer overdoen. Een geweldige tijd!"
Astrid Pel