BurgemeestersBrunch aftrap voor Week van de Mantelzorg
'Hoe houd je alle ballen in de lucht?'
asperen • Dat zei burgemeester Loes van Ruijven van Lingewaal maandagmorgen tijdens de BurgemeestersBrunch in het dorpshuis van Asperen. De burgemeesters van Lingewaal, Geldermalsen en Neerijnen gingen in gesprek met mantelzorgers uit hun gemeenten en zorgden zo voor de aftrap van de Week van de Mantelzorg. "Mantelzorg is niet iets wat je er even bij doet", stelde burgemeester Van Ruijven vast. "Mensen doen het gewoon. Uit liefde. Maar het kan ook te zwaar worden."
Ook mantelzorgers hebben tijd voor zichzelf nodig. Om boodschappen te doen of om gewoon even op adem te komen, wist ze uit ervaring. "Voor ons als gemeenten is het de grote uitdaging onze mantelzorgers te bereiken." Ze wees erop dat de gemeente West Betuwe straks 270 mensen in dienst heeft. "Wat kunnen wij als werkgever voor onze mantelzorgers betekenen? We kunnen anderen wel vertellen wat ze moeten doen, maar laten we bij onszelf beginnen."
Luisterend oor
De mantelzorgers vonden bij Loes van Ruijven en haar collega's Miranda de Vries (Geldermalsen) en Harry de Vries (Neerijnen) én de medewerkers van Welzijn West Betuwe een luisterend oor. Een mantelzorger uit Meteren vertelde hoe ze haar vader en moeder uit Geldermalsen begeleidt die ernstig ziek zijn. "Ik ben enig kind en woon dichtbij. Ik ga mee naar het ziekenhuis en poets het huis. Als het nodig is, kan ik zo naar mijn ouders toe. Ik word vaak gebeld, ja." Haar 'collega's' zijn benieuwd hoe zij er in slaagt alles te regelen. "Ik heb geen betaald werk, mijn kinderen zijn bijna volwassen en mijn man werkt een paar dagen per week thuis. Bovendien doe ik het met liefde. Maar eerlijk is eerlijk: de tips van de consulent Mantelzorg hebben me enorm geholpen."
Een andere mantelzorger zorgt voor haar man die de afgelopen jaren het slachtoffer werd van enkele herseninfarcten. "Ik ben minder gaan werken en krijg hulp van mijn schoondochters. Ik kan niet alles zelf, van lieverlee krijg ik zelf problemen. Vroeger ging ik wandelen, maar dat schiet er nu bij in. 's Woensdags ga ik even zwemmen en vrijdagmiddag ga ik met mijn man boodschappen doen. Dat zijn mijn enige uitjes."
Eenzaam
Of ze behoefte had aan steun, wilden anderen weten. "Nee, wel aan rust. Af en toe even weg. Ik heb een hartstikke lieve man, maar soms voel ik me best eenzaam. Even keutelen met wat collega's is dan goud waard. Dat houdt de psycholoog nog een poosje weg."
Een derde mevrouw zorgt al 55 jaar voor haar zus die de nodige beperkingen heeft. "Ik laat haar zo min mogelijk alleen. Ze ziet slecht, loopt slecht en haar gehoor gaat achteruit. Als ze niet uitkijkt, breekt ze hals en nek en nieren. Ik neem haar overal mee naar toe, we zijn altijd samen. Het gaat prima, we doen het gewoon."
Een van de andere aanwezigen vertelt dat ze haar man verzorgt bij wie enkele jaren geleden Alzheimer is geconstateerd. "Hij weet dingen niet meer, wil liever niet alleen blijven en evenmin met anderen praten. Eenvoudige dingen begrijpt-ie niet meer. Als hij de vaatwasser uitruimt, vind je de spullen overal terug. Ik ben er de hele dag mee bezig. Dat is niet erg, want ik wil voor hem zorgen en hij is nog altijd lief voor me. Buitenstaanders begrijpen het niet. Ik heb een kaartje bij me voor als er iets mis gaat: 'mijn man heeft Alzheimer'. Dat laat ik dan zien, dat vind ik prettiger dan over mijn man praten waar hij bij is. Weet u wat het ergste is? We zijn 54 jaar samen en nu kan ik niet meer met 'm praten."
Dat wordt herkend. "Je wordt steeds eenzamer. Het is net een rouwproces: je doet van lieverlee afstand." De gesprekken maken zoveel indruk dat het eten wordt vergeten. Halverwege wordt toch een 'brunchpauze' ingelast, maar de gesprekken gaan door. "Dit is zo waardevol. Heerlijk er eventjes uit. En je begrijpt elkaar. We lopen tegen dezelfde problemen aan."
André Bijl