Harry van Putten - Sportman van de jaren 1993 en 1994
'Ik heb een prachtige carrière gehad'
hagestein • In de jaren tachtig stond het wielrennen in deze regio veel meer in de belangstelling dan nu. TRC Vianen had een twintigtal leden waarvan driekwart regelmatig deelnam aan een criterium. Harry van Putten was 14 jaar toen zijn vader een racefiets voor hem kocht, en er en passant ook maar een voor zich zelf aanschafte. "De eerste jaren reed ik vooral toerritten", weet Harry (51) nog. "Maar vergis je niet: daar waren soms tochten van 300 kilometer bij! Elke donderdagavond werd er getraind op het Vianense industrieterrein. Na verloop van tijd ging ik steeds harder rijden en kreeg ik het advies om een licentie aan te vragen."
Van Putten startte als 17-jarige bij de junioren. Naarmate het seizoen vorderde finishte hij altijd bij de eerste twintig, maar een podiumplaats zat er nog niet in. Op grond van zijn leeftijd schoof hij een jaar later al door naar de amateurs waar hij meteen een klassieker voor de kiezen kreeg: de Dr. Pepperrace in Lierop leverde een tiende plaats op. "Dat was een geweldige opsteker. Ik reed dat jaar dertien keer in de prijzen. In 1990 stapte ik van TRC Vianen over naar De Volharding (Utrecht). Ik wilde graag klassiekers rijden, en dan moest je inschrijven met zes leden van één club. TRC Vianen had er niet zo veel die dat ook wilden. Dat jaar kwam ik voor het eerst op het podium. Ik werd derde in zowel Nieuwegein als Maarssen, en won bovendien de Ronde van De Kwakel."
In die tijd bestonden de pelotons uit wel tachtig tot negentig renners, en het kwam regelmatig voor dat ze werden uitgeloot omdat er te veel aanmeldingen waren. Zowel kwalitatief als kwantitatief waren dat de hoogtijdagen van het amateurwielrennen. Los van de koersen, vaak twee in elk weekeind, maakte Van Putten veel trainingskilometers. Hij ging met de racefiets naar zijn werk, en trainde daarna 3,5 uur volle bak. "Ik woonde nog thuis. Mijn prakkie stond klaar en mijn kleding werd gewassen. Klassiekers waren prachtig om te rijden, maar je was al spekkoper als je met vijftig gulden naar huis ging. De criteria, met zijn premies, leidersprijs en eindprijzen, waren veel lucratiever. Na een zware koers had ik nog wel wat over om in een kleine groep de sprint aan te gaan; massaspurts waren niets voor mij, die liet ik meestal lopen."
Verkiezingen
In de beginjaren van de sportverkiezingen reed Harry zich vaak in de kijker. In 1992 won hij niet alleen zijn eerste klassieker, de Omloop van Lek en IJssel, maar ook drie criteriums. Tevens haalde hij tal van ereplaatsen en werd hij met een team van De Volharding derde bij het NK ploegenachtervolging. Het was bijna logisch dat hij de eerste sportman van Vianen werd. Een jaar later won hij drie koersen, en blijkbaar volstond dat om de titel opnieuw te behalen. Ook in 1995 was Van Putten genomineerd, maar de jury koos toen voor schaatser Dennis van der Gun. "Het waren goed georganiseerde avonden waarop de sporters écht in het zonnetje werden gezet", kijkt Harry er met genoegen op terug.
In 2000 maakte hij de overstap naar WTC Woerden. Dat jaar won hij zijn twintigste en laatste koers, en er zijn niet veel renners die er zo veel op hun palmares hebben staan. Vijf jaar later ging hij in een lagere categorie fietsen, en in 2010 nam hij afscheid van het wedstrijdgebeuren. Van Putten verlegde zijn aandacht naar de jeugd van Woerden. "Ik reed met ze mee als coach, gaf links en rechts wat aanwijzingen waar ze rekening mee moesten houden, en heb altijd geprobeerd om vóór hen over de streep te komen. Ook heb ik tijd gestoken in mijn dochter Melanie. Zij begon als 9-jarige en fietst momenteel bij de meisjesselectie van Het Stadion. Nu train ik met mijn zoon Mathijs, samen met andere jonge renners van Woerden. Een paar weken geleden ben ik geslaagd voor wielrentrainer/coach, en dat breng ik vooralsnog in de praktijk om de talenten van Woerden naar een hoger niveau te brengen."
Peter Verbeek