Papendrechts koppel wandelde 250 kilometer door de Sahara
'Mooier dan dit wordt het nooit meer'
papendrecht • Totaal versleten en dolgelukkig finishte het Papendrechtse koppel na zeven dagen en 250 slopende kilometers door de woestijn. Ze overwonnen hitte, zand, uitputting en protesterende spieren. Ze weten nu: Yes, we can!
De Marathon des Sables is één van de zwaarste voetraces ter wereld. Er waren dagelijks mensen met uitdrogingsverschijnselen, twee deelnemers kregen een hartinfarct en honderd wandelaars haakten vroegtijd af. "Op een gegeven moment ben je gewoon gesloopt", kijkt Daisy terug. Na de derde etappe, een 23 uur durende wandeling van 86 kilometer, deed haar hele lichaam zeer. "Iedere spier zei 'doe normaal, dit is niet goed'. Ik kon amper eten, maar ik wist dat ik móest eten. Dus je eet, je gaat slapen als het donker wordt en ontwaakt met de zon. Je verzorgt je voeten, plakt je blaren af, trekt je sokken aan en gaat op pad." Dat was de rustgevende routine van het woestijnavontuur. Geen horloge, geen telefoon. De enige communicatie met de buitenwereld waren de briefjes met daarop de boodschappen die mensen op de website van de Marathon des Sables hadden achtergelaten. "Het was zo mooi om berichten van onze kinderen te ontvangen. Zij betekenen alles voor ons, we zijn met zijn allen een team."
Patrick en Daisy zijn al een paar weken thuis, maar staan nog altijd met één voet in de woestijn. "Het is haast onbeschrijfelijk wat wij mee hebben gemaakt. Je bent zó nietig in de woestijn. Je wandelt over hoge zandduinen, voelt de zon in de dalen op je branden. Je trekt jezelf aan touwen omhoog de rotsen op, loopt over bergkammen in het licht van die enórme maan. Het is zo groots, overweldigend. Je realiseert je dat wij over de hele natuur niks te vertellen hebben."
Het was ook erg bijzonder om dit avontuur sámen te beleven. Daisy heeft zo'n beetje iedere obstakelrun gedaan en rende marathons over de Chinese muur en bergopwaarts in Zwitserland. Voor de in de offshore werkende Patrick was dit de eerste extreme uitdaging. "We wisten dat we een sterk koppel waren, maar je weet nooit hoe je reageert onder extreme omstandigheden. In de woestijn kun je alleen maar compleet jezelf zijn, je kunt niets verstoppen. Dat schept een band. Patrick zei na afloop: 'met jou durf ik alles aan over de hele wereld.'"
Ze hebben anderhalf jaar keihard voor deze uitdaging getraind en zijn fysiek sterker dan ooit. Alleen het zand en de warmte kon hen nog slopen. En dat deed het. Patrick zegt dat het was alsof je in een magnetron liep. "Ik ben zo ongelofelijk trots op hem, hij is echt een bikkel. We liepen deze race samen, maar door moeilijke momenten moet je zelf. Hij moest de warmte zelf overwinnen. Je leert dan denken in oplossingen. In zijn geval: het hoofd koelen", vertelt Daisy. Zelf had ze last van de zware rugtas. "Ik heb de tas af gedaan, heb een traan gelaten, stopte een sok onder de band die zo pijnlijk op mijn schouder drukte en keek om mij heen. Dan zie je op wat voor mooie plek je bent en geniet je weer."
De derde etappe was de ultieme beproeving. Patrick en Daisy startten om 8:15 uur en liepen 23 uur achter elkaar. Ze trotseerden slaap en uitputting. De beloning: een dag rust in het kamp. Wanneer Daisy vertelt over de binnenkomst van de laatste wandelaars die dag, schiet ze vol. "Je gaat met zijn allen naar de finish om hen binnen te applaudisseren. Je staat middenin de woestijn met 1.200 man uit 52 landen en je bent samen één team. Zo voelt het. Je bent er allemaal met hetzelfde doel. Het is niet te omschrijven."
De komende tijd hebben Patrick en Daisy nog wel nodig om bij te komen van dit avontuur, al heeft Daisy alweer een nieuw doel: 100 kilometer hardlopen, samen met drie Nederlanders die ze in de Sahara hebben ontmoet. Ondertussen dagdromen de twee ook over deelname aan de Marathon des Sables in Peru, over drie jaar. "Maar er is zoveel moois, we besluiten nog niets. We blijven nog even op onze roze wolk en zien het wel. Er komt allicht iets moois."