Marjolijn van den Bighelaar: op weg naar een sterrenstatus bij Ajax
'Ik was voor m'n gevoel een kasplantje'
velddriel/amsterdam • "In de voorbereiding maakte ik weinig minuten. Ik dacht echt 'wat is hier aan de hand'. Ik wilde gewoon voetballen en ik kreeg maar een half wedstrijdje terwijl iedereen een hele wedstrijd kreeg. Toen was ik echt link. Ja, dat weten ze nog wel daar." Het lijdt geen twijfel; wie met Marjolijn van den Bighelaar over voetbal praat, hoort geen gemediatrainde profvoetballer het ene na het andere cliché oplepelen. Nee, de 26-jarige voetbalster klinkt juist nog altijd als diezelfde ietwat verlegen, maar oh zo eigengereide Velddrielse die ruim twintig jaar terug op sportpark De Peperd van RKVSC aan haar voetballoopbaan begon. Dat deze zou uitgroeien tot een imposante carrière die haar van Willem II en ADO Den Haag via PSV naar jeugdliefde Ajax zou leiden, had tot dan toe niemand verwacht. Die laatste stap deed in Eindhoven overigens wel het nodige stof opwaaien: "De trainer vond dat niet zo fijn. Er werd gevraagd; 'wat ga je daar doen', 'ga je op de tribune zitten?' Maar het feit is dat wij nu achterom kunnen kijken en zij moeten omhoog kijken. Dat vind ik alleen maar mooi. Als ik nu zie hoe leuk ik het heb en hoe geslaagd het op dit moment voelt, dan kan ik er alleen maar blij mee zijn. Bij Ajax ben je heel welkom op de club en dat voel je."
Het moge duidelijk zijn; de huidige Ajax-spits had zich geen beter verloop van haar loopbaan kunnen wensen. Toch leek de voetbalcarrière vanwege een zware rugblessure in de knop te breken. "Dat gebeurde al bij ADO, maar toen hebben we nooit kunnen achterhalen wat het precies was. Bij PSV kreeg ik er weer een tik op en toen was het echt klaar. Toen werd het duidelijk en moest ik acuut het veld af. Ik heb twaalf weken in een gipscorset gelopen en was voor m'n gevoel een kasplantje. Het was een overstrekking en de wervel stond op breken. Als dat was gebeurd, had ik met pinnen in elkaar moeten worden gezet. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar de dokter zei wel dat ik niet meer zou kunnen voetballen. Ik was echt boos, dat weet ik nog precies. Ik zei tegen hem dat ik wel terug zou komen, maar daar moest ik volgens hem niet te veel op hopen."
Inmiddels speelt Van den Bighelaar aan de zijde van speelsters als Anouk Hoogendijk en Daphne Koster wekelijks de sterren van de hemel en dus mag geconcludeerd worden dat de dokter ongelijk had en dat heeft hij geweten ook. "Ik ben bij hem langs geweest en heb gezegd: 'Kijk 'ns, ik sta weer op het veld. Wil je m'n shirtje hebben?' Maar, hij is ook alleen maar blij en positief verrast dat ik zo ben hersteld. Ik hoef hem nu maar te bellen en dan kan ik bij hem terecht. Daar ben ik heel blij om." Helemaal verholpen is het probleem overigens nog niet: "Soms heb ik het gevoel dat 'het' er weer even is. Dan trek ik gelijk aan de bel en laat ik me behandelen. Sommige dingen kan ik daardoor niet. Daar moet ik gewoon mee dealen."
Dat is overigens niet het enige waar Van den Bighelaar mee moet dealen, want hoewel ze in 2006 een wedstrijd speelde bij Oranje onder-17 is een optreden in het 'grote' Oranje er nog altijd niet van gekomen. Opvallend, aangezien ze momenteel met twaalf doelpunten de gedeelde topscorer van de Eredivisie is. Wat moet een spits nog meer doen, zou je haast denken. "Als ik heel eerlijk moet zijn, kan ik van alles roepen. Het is altijd mijn droom geweest en dat is het nog steeds. Als je op deze periode terugkijkt, denk ik dat ik die kans wel een keer had moeten krijgen. Dat vind ik jammer en dat mag de buitenwereld ook gerust weten."
International of niet, Van den Bighelaar weet dat ze op de goede weg is en wil met de Ajax-clinics ook andere meisjes naar de top helpen. Of ze een gouden tip heeft? "Hoop niet, maar geloof juist in jezelf. Er zijn tijden dat het minder gaat. Je ziet het bij mij ook, ik heb tijden gehad dat ik met mijn rug zat en er werd gezegd dat ik nooit meer zou kunnen voetballen. Als je dan naar nu kijkt, kun je daar alleen maar trots op zijn. Dat doe je echt allemaal zelf. Het is doorbikkelen. Gewoon bikkelen."
Martin van Hemert