Arie
Hendrikus
Wat vooraf ging: Arie en Grada woonden begin twintigste eeuw in de Bommelse binnenstad, Arie was beroepsvisser.
De verse, panklare paling werd nog dezelfde dag afgeleverd bij de klanten die dan gedurende het weekend konden genieten van een waarlijk koningsmaal. Voordat Arie zijn fuiken en netten opnieuw ging uitzetten, moesten er de nodige reparaties worden verricht. Het boeten van de netten, zoals dat in vaktermen heet, gebeurde bij droog weer achter op het kleine plaatsje. Arie, zittend op een krukje, netten reparerend en onderwijl driftig kauwend op een flinke pluk pruimtabak. Was een prachtig gezicht.
Arie en Grada hadden een moestuin, in de buurt van de Gamersche dijk. Groenten die ze niet direct konden opeten werden ingemaakt voor de winter. Arie was ook een zeer gewaardeerde hulp bij de slager in de Boschstraat tijdens de slachtdag. En dat gedurende vele jaren.
Zo verstreken de jaren en veranderde ook het beeld van Zaltbommel. In de jaren zestig van de vorige eeuw verdwenen de boerderijtjes uit het stadsbeeld als sneeuw voor de zon. De moderne tijd brak aan. Ook bij Arie en Grada veranderden de levensomstandigheden. In 1957 was de Algemene Ouderdomswet ingevoerd. Ze kregen pensioen! Iets krijgen waar je niks voor hoefde te doen, dat hadden ze voorheen nog nooit meegemaakt. Echter, een reden om dingen te veranderen, zagen ze niet dus bleef alles in hun huis zoals ze gewend waren.
Arie's hang naar het buitenleven bleef, maar naarmate hij ouder werd ging het vissen met de fuiken een probleem worden, dus op een bepaald ogenblik moest hij er mee stoppen. De pacht van de viswaters werd opgezegd. Het bootje in de Kloosterwiel heeft hij zelf nooit weggehaald. Een aantal jaren later, nadat hij was ge-stopt met vissen, ben ik nog eens naar het bootje op zoek gegaan. Het lag er nog, helemaal onder de waterspiegel. Nauwelijks meer zichtbaar. Het had wel iets, vond ik!
Grada stierf op 6 december 1965. Ze werd tweeëntachtig jaar.
Arie bleef nog in het huis aan de Kerkstraat wonen en werd liefdevol verzorgd door zijn dochter die op loopafstand woonde. In 1969 ging het ook met Arie bergafwaarts. Zijn geheugen liet hem in de steek en hij kon niet meer alleen blijven. In het voormalige hotel Noord-Zuid, langs de A2, was in die tijd een verpleeghuis gevestigd waar Arie naar toe kon. Lang heeft hij daar niet gewoond. Hij stierf, 84 jaar oud, medio 1970.
En zo kwam er een eind aan het leven van Arie en zijn Grada. Zeker geen wereldschokkend leven, eigenlijk heel gewoon. Maar wel een mooi leven, dat gekenmerkt werd door eenvoud en liefde voor elkaar. Ze liggen naast elkaar begraven op de begraafplaats aan de Bossche Poort.
Dit verhaal, dat zich in onze stad afspeelde, is een verhaal waarin ik, hoewel op bescheiden schaal, deelgenoot mocht zijn. Ik heb het met warmte en plezier geschreven.