Arie
Hendrikus…
Als je mensen van de huidige generatie zou vragen of ze iemand kennen die in deze tijd nog als beroepsvisser zijn brood verdient, denk ik dat ze die vraag, misschien na een lichte aarzeling, met nee zullen beantwoorden.
In de stadjes en dorpen langs de Waal zullen zeker nog vissers zijn die regelmatig fuiken en netten uitzetten om wat vis binnen te halen. Vangsten die dan verkocht worden aan restaurants. Ik denk niet dat je deze mensen nog beroepsvissers mag noemen. Van de vangstopbrengsten kun je eenvoudigweg niet meer bestaan.
Ik kende iemand die dat wel kon. Zijn naam was Arie Hendrikus…! Voor het gemak noemen we hem vanaf nu bij z'n eerste voornaam, Arie.
Hij werd geboren in Hurwenen, in het jaar 1886. Zijn vader, Marinus, was een zgn. losarbeider die niet voor een vaste baas werkte, maar zich verhuurde aan de best betalende.
Rond de overgang van de negentiende naar de twintigste eeuw verhuisde de familie naar Zaltbommel en ging wonen in de Korte Strikstraat, op nummer 258. Sinds begin 1900, en later in 1930, hebben er nogal wat huisnummerwijzigingen plaatsgevonden en dus is het moeilijk om het nummer van toen te 'plakken' op de bijpassende woning. Ik heb wel een idee, maar wie het zeker weet mag het me graag vertellen.
Arie's ouders kregen drie kinderen waarvan er twee binnen een jaar na de geboorte stierven. Arie groeide op en kreeg 'kennis' aan Grada, een meisje uit Rossum. Ze trouwden in 1909 en gingen wonen in de Kerkstraat te Zaltbommel, dicht bij zijn ouders. Een jaar later, eind augustus 1910, werd hun enig kind, een dochter, geboren.
Arie was een uitgesproken buitenmens. Werken in een fabriek, voor een baas, was niks voor hem dus koos hij voor het vrije bestaan. Een bestaan dat hem geen vast weekinkomen garandeerde. Tegenwoordig noemen we deze beroepsgroep ZZP'ers.
Het huis in de Kerkstraat hadden ze gekocht van hun spaargeld. Hoeveel ze er voor hadden neergeteld is me niet bekend maar veel kan het nooit geweest zijn. Alhoewel, een gulden in die tijd had meer waarde dan een euro heden ten dage.
Als ik terugdenk aan het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw, toen ik voor het eerst kennismaakte met de woonomstandigheden van Arie en Grada, veroorzaakte dat bij mij een cultuurshock. De tijd had daar stilgestaan!
Vanaf het moment dat Grada en Arie hun woning betrokken, direct na hun huwelijksvoltrekking, was er zo goed als niets veranderd in het huisje in de Kerkstraat. Wie de verhalen van Ot en Sien kent kan zich wellicht hier een beeld bij vormen.
Wordt vervolgd.